Afgelopen weekend had ik een impulsieve shootmiddag met likeminded crazy ass mister Richard Terborg. Een fantastische portret fotograaf die nooit faalt om goeie energie de set op te brengen.
Eigenlijk was er een plan paraat voor de zaterdagmiddag, maar die viel (door onvoorziene omstandigheden zullen we het maar even noemen) in het water. 
Aangezien we al vertrokken waren richting de afgesproken locatie, besloten we er maar een speelmiddagje van te maken.
Het was al maanden geleden dat we welkaar gezien hadden en het is altijd gezellig met deze gozert, dus we hadden genoeg te bepraten!

We hadden onze zinnen gezet op een kunstwerk in de openbare ruimte langs de snelweg bij Delft. Geen idee alleen waar het precies stond. Dus toen we er langsreden zijn we omgekeerd, via de andere baan terug gereden, weer omgekeerd zodat we op de juiste baan zaten en zo kwamen we uit bij een parking waar vandaan we richting het kunstwerk konden lopen.
Toen we daar aankwamen, kwamen we erachter dat er een sloot zat tussen ons en de auto in. Wat betekende dat we moesten kijken of we aan de andere kant van het water konden komen. Te voet, vanaf de parking was geen optie en dus zijn we weer omgereden om via een fietspad uiteindelijk bij de kever terecht te komen.

Na een kleine wandeling stonden we voor de gekantelde kever die omlijst was door een hekwerk dat leek op een cactus waar langzaam klimop langs groeit. Zag er supervet uit! Maar ik zag geen verhaal. Ik zag een gaaf ding. En daar had ik moeite mee.
Richard zei me dat ik toch ook gewoon een mooie plaat kon schieten? Ik reageerde met: "Dat kan zeker, maar dan mis ik iets".

De manier waarop ik werk is namelijk nagenoeg altijd hetzelfde.
Ik vertrek vanuit een verhaal, een emotie, een gevoel, iets dat ik wil kanaliseren in een beeld. En ga dan op zoek naar de bijpassende locatie, props, etc.
Nu stonden we voor een vet apparaat en moest ik of, on the spot een concept bedenken, of een 'mooi plaatje' schieten.
Ik besloot mijn rode jurk aan te trekken, omdat die zo lekker afsteekt tegen het groene van de natuur en de auto en na een paar testfoto's wist ik het niet. Er kwam geen idee in me op.

Richard schoot een paar analoge portretten van me en ik besloot om toch wat dingetjes uit te proberen. We waren het er allebei over eens dat wat ik had, een tof beeld was, maar ik wist het gewoon niet. Ik miste iets.

Last weekend I had an impulsive shooting afternoon with likeminded crazy ass mister Richard Terborg. An incredible portrait photographer who never fails to bring the right energy to the set.
We had a plan prepared for saturday afternoon, but that didn't work out (let's say it was because of unforeseen circumstances).
Since we've already left our homes to go to the location we had discussed, we decided to go out and have a playful afternoon.
It's been months since we saw each other and we always have a blast, so we had enough to talk about!

We wanted to shoot by a public art work that was located just off the highway near Delft. Little side note was that we had no idea what the exact location was. So when we passed the location we turned around, via the other lane we drove back and turned around again so we were back in the right lane and ended up at a parking spot from where we could walk to the art work.
When we arrived there, it dawned upon that we couldn't access the place, since there was a ditch. Which meant that we had to see if we could walk around the water. From the parking lot there was no way we could get on the right side of the water, so we had to take a detour again and via a biking lane we eventually were able to walk to the art work.

After a small walk we stood in front of a beetle that was sideways hanging from a frame that looked like a cactus where green was slowly taking over. It looked awesome! But there was no story for me. I just saw a cool thing. And that was bothering me.
Richard told me that I could just shoot a pretty image? And I responded: 'I could! But I'd be missing something".

The way that I create is almost always the same.
I start with a story, an emotion, a feeling, something that I want to channel into an image. And then I go and look for the right location, props, etc.
Now we were in front of an awesome thing and I had to either come up with a concept on the spot, or create a 'pretty picture'.
I decided to get into my red dress, because color wise that would go well with the greens of nature and the car. And after a few testshots I didn't know. There was nothing coming to me.

Richard shot a few analogue portraits of me and I decided to try some things myself as well. We both agreed that what I had was a nice image, but I just didn't know. I missed something.
Why was I there?
What had happened?
What's going on?
Those are some of the questions I ask myself while creating.
And this was just.. Nice.

This afternoon I put a poll up on my Instagram to see what my friends over there find more important.
Aesthetics?
​Or Story? 

I didn't know what to expect. Because a storytelling image is nothing without it looking interesting, is it?
The two are connected. Intertwined.
But an aesthetically pretty image, get more powerful if it tells a story or has meaning, if you ask me.

What are your thoughts?

English version below the Dutch one ;)

Als fotograaf zijn er heel veel manieren om jezelf in de schijnwerpers te zetten. 
Het begint met het opbouwen van een goed portfolio. Dat wil je waarschijnlijk ergens op het web tentoonstellen, zodat mensen weten wie je bent en wat je doet. Je maakt een website met je werk. Misschien een Facebook-pagina of een Instagram pagina.

In 'mijn tijd' (zo'n tien jaar geleden, ja mensen, zo lang ga ik inmiddels alweer mee) was Flickr helemaal booming om je werk te laten zien. Daar kwam ik in aanraking met de richting van fotografie waarin ik me inmiddels heb gespecialiseerd; verhalende, conceptuele fotografie. Het was een warm bad van gelijkgestemde creatieve fotografen die elkaar werk 'liketen' en voorzagen van liefdevol commentaar. 
Maar met alleen je werk ergens online gooien kom je er niet. Het is simpelweg niet genoeg om je op deze manier te laten zien. Zoals je waarschijnlijk wel hebt gemerkt vallen de fotografen uit de lucht als muggen op de eerste zomeravond. Met vélen tegelijk!
Dus hoe onderscheid jij je dan van al die anderen die in een (ogenschijnlijk) zelfde vijver aan het vissen zijn?

​En als die er wel is, vind ik die stom. Want de weg die je aflegt zorgt er juíst voor dat je steeds beter je eigenheid vind en die kan inzetten. Ik krijg wel eens de vraag van fotografen die net beginnen of ik ze kan helpen bij het opzetten van hun business. En ik vind het fantastisch om anderen te helpen, inzichten te geven en mijn drempels te delen. Maar iedereen's weg is anders. En dat is nou juist het mooie!

Wat vaak vergeten wordt, is dat je naast je werk, ook een merk bent. Mensen boeken je namelijk niet alleen vanwege je fantastische werk, de manier waarop je kijkt of hoe je je foto's bewerkt (al is dat natuurlijk ook uitermate belangrijk!). Maar jij als maker bent nét zo belangrijk. Jij bent je werk. Jij bent je eigen bedrijf. Jij bent een merk. 
De manier waarop je je werk deelt. Hoe presenteer jij jezelf? Wat deel je van jezelf online? Wat laat je zien? Past dat bij je werk, of liggen die twee dingen mijlenver uit elkaar?

Mensen doen zaken met mensen die ze kennen, vertrouwen of gunnen. 
​

​
Het is cliché, maar het is waar; door zo dicht mogelijk bij jezelf te blijven. Zoek vooral een passende vorm, die bij jou als persoon past. Is dat door kleine anekdotes te delen over hoe je tot een bepaald beeld bent gekomen? Is jouw bewerkingsproces interessant om te delen? Maak je je werk met een bepaald doel waar je over kunt vertellen? Is video iets waar je meer mee zou kunnen doen? Of vind je dat te eng en schrijf je liever?

Ga op zoek naar wat jou met jouw werk uniek maakt en vergroot dat.
Vertel daarover.
Deel dat.
​En deel zonder daar iets voor terug te hoeven, want mensen hebben je motieven echt wel door!

De mooiste vraag (die veel te weinig gesteld word, naar mijn idee) vind ik:
​

​Dat is precies de kern waar personal branding om draait en wat jou uniek maakt ten opzichte van anderen.
Wees niet bang om persoonlijk te worden. Wees niet bang om te delen.
Ik merk dat veel fotografen bang zijn om hun 'geheimen' te delen, omdat ze bang zijn dat iemand anders er vandoor gaat met 'hun' stijl. Dat vind ik een irreële angst. Het is namelijk zo, dat wanneer ik exact dezelfde foto maak, vanuit exact hetzelfde standpunt, met exacte dezelfde instellingen, mijn foto nog steeds anders zal zijn dan de jouwe. Omdat ik door andere ogen kijk dan jij. 

En om even heel spiritueel te worden. Jouw pad in het leven heeft ervoor gezorgd dat je bent waar je nu bent. Wat je hebt meegemaakt, heeft ervoor gezorgd dat je nu doet wat je doet. En als jij de durf hebt om dit onder ogen te zien, hierin de kracht te zien en dat te delen. Heb je de kern van personal branding te pakken.

Dus wees niet bang om dicht bij jezelf te komen. Persoonlijke hoogtepunten, maar ook struggles te delen. Wees ongemakkelijk als dat bij jou hoort (zoals ik regelmatig ben in mijn videos).  Ga op zoek naar welke vorm bij jouw werk past!
​En experimenteer! Want dat is best leuk ;)
​

And if there is, I think it sucks. Because the path you take makes you define yourself and your style so much better. You need the road to get there, and get it. I sometimes get asked by photographers who just started out if I can help them start their business. And I love helping others, give them insights and share my struggles. But everyone's path is a different one and that is the beauty of it!

What people often forget, is that aside from the work you create, you are a brand. People do not only book you because you create amazing looking work, the way you view things or how you edit your images (even though that is extremely important of course!). But you as the creator are just, if not more important. You are your work. You are your own business. You are a brand.
The way you share your images. How do you present yourself? What do you share of your personal life? What do you show? Does that match your work, or are those two miles apart?

People choose to do business with people they know, trust or grant.

That is the core of personal branding and what makes you unique in comparison to others.
Don't be afraid to get personal. Don't be afraid to share.
What I see a lot, is that photographers are afraid to 'share their secrets', because they are afraid that someone is going to steal 'their style'. I think that is an unreal fear. Here's the thing; if I shoot exactly the shot as you, from the same angle, with the exact same settings, my image will turn out totally different than yours. Because I have a different view and take on things.

To go off the road and get spiritual here. Your path in life has lead you to the place you are today. What you've been through, has made you who you are, and is responsible for what you do today. And if you have the courage to face this, find the strength in it and are able to share this. You have mastered personal branding.

So don't be afraid to get up close and personal. Personal highlights, but also personal struggles. Be awkward if that's you (like I am in loads of my videos). Go and search for the way to express yourself that fits you and your work!
And experiment! Cause it's fun!

Het zal je niet ontgaan zijn als je mijn Facebook, Instagram & Youtube kanaal volgt. Ik riep van de daken dat ik meedeed aan de zelfportret challenge die ik bij een Engelse fotografe (Holly Rose Stones) had gezien.
Vol goede moed startte ik mijn eerste zelfportret op maandag 19 April! En meteen werd duidelijk dat dit geen gemakkelijke opgave zou worden. Het idee dat ik had werkte niet en het gevoel dat me op zo'n moment overvalt, is het gevoel van falen.
"Zie je wel Lieke, waar ben je nou weer aan begonnen. Dacht je nou echt dat je even een week lang zeven zelfportretten uit je mouw kon schudden?"
Dat zijn gedachtes die door mijn hoofd schieten op het moment dat het me niet lukt. Wanneer een concept faalt.
Maar wat men vaak vergeet, is dat jij op dat moment een keuze maakt.
Of je luistert naar deze gedachten. Stopt met proberen en gaat jezelf zielig vinden in een hoekje.
Of je laat het even rusten, en probeert het nog een keer.

De keuze die je op dat moment maakt, is zo belangrijk! Dat bepaalt namelijk de waarde die jij jezelf geeft.
Wanneer je ervoor kiest om je door je gedachten te laten beïnvloeden, bevestig je je gevoel van falen.
Je bevestigt het gevoel dat je vind dat je iets niet kunt. En door te stoppen, geef je jezelf de boodschap dat het je toch niet zal lukken. Dat je opgeeft.

Wat in mijn ogen veel beter werkt, is jezelf even de ruimte geven wanneer iets niet lukt zoals je het in je hoofd had. 
Loop er even van weg
Focus je heel even op iets anders
Zorg ervoor dat je hoofd even de ruimte krijgt om het te verwerken
En ga dan terug naar de basis
Maar probeer het nog een keer

Je kunt altijd meer dan je van te voren bedenkt. Je bent altijd sterker dan je van te voren denkt.
En hoe jij kijkt naar wanneer iets niet lukt, is vele malen belangrijker, dan het feit dat het niet lukt.

Ik kan nu heel hard balen van het feit dat ik in anderhalve week tijd, maar 6 zelfportretten heb gemaakt,
terwijl mijn plan was om in 7 dagen, 7 zelfportretten te maken.
En natuurlijk baal ik! En dat mag er ook zijn!
Maar ik doe mijn uiterste best (en in alle eerlijkheid, dat lukt me ook niet altijd) om me hierdoor niet te laten leiden.

Dit zijn zes portretten die ik zonder die challenge nooit gemaakt had.
In deze anderhalve week heb ik alweer zoveel geleerd!
Niet alleen over het maken van foto's, maar ook vooral over mezelf.
En dat is een stukje dat vaak wordt vergeten, of onderschat. 

Ons creatieven zijn vaak perfectionistisch. Hard voor onszelf. Niets is goed genoeg.
Helemaal als het gaat om ons werk.
Dus wees een beetje lief voor jezelf af en toe. En laat jezelf toe om te falen.
Het hoort erbij en maakt dat je groeit! 
Omarm het!

♥

You couldn't have missed it, if you follow my  Facebook, Instagram or Youtube account. I screamed out loud that I was participating in the self-portrait challenge that I saw over at the account of an English photographer (Holly Rose Stones). 
With a bright mindset I started my first selfportait on Monday the 19th of April. And straight away it became clear to me that this was not going to be easy. The idea that I had didn't work out and the feeling that overwhelms me in a moment like that, is the feeling of failure.
"You see Lieke, what the hell did you get yourself into. Did you really think you could just create a week's worth of self-portraits just like that?"
Those are the thoughts that rush through my mind in a moment things don't work out. When a concept fails.
But what a lot of people forget, is that you get to make a choice in that moment.
Either you listen to the thoughts. Stop trying and go and be miserable by yourself in the corner of a room.
Or you let it rest for a little while. And try again.

The choice you make in that moment, is vital. That choice is what hold your worth. The worth you give yourself.
When you decide to let your thoughts influence your actions, you confirm the feeling of failing. 
You confirm the feeling that you can't do something. And by quitting, you give yourself the message that you won't be able to do it. That you give up.

What is a way better choice, in my eyes. Is giving yourself a little space after something doesn't work out the way you had envisioned it.
Walk away
Focus on something else
Make sure your head gets the space it needs to process it
Then go back to the basics
And try again

You are capable of so much more than you think. You are so much stronger than you think.
And the way that you look at things when an idea fails, is far more important, than the fact something didn't work out.

I could feel miserable right now from the fact that in one and a half week's time I only created 6 self-portraits,
while my plan was to create 7 in 7 days.
And of course I felt miserable. And you're allowed to feel that!
But I try my best (and in all honesty, I don't manage to do this every time) to not let it guide me.

These are six portraits that I would have never made if it weren't for the challenge.
I've learned so much in this week and a half!
Not solely on creating images, but especially about myself.
And that is something that is forgotten, or underestimated.

Us creatives are often perfectionists. Hard on ourselves. Nothing is ever good enough.
Especially when it comes to our craft.
So be a little gentle for yourself every once and a while. 
Allow yourself to fail.
It's part of the deal and it makes you grow.
Embrace it!


♥

These are some of the things that I regularly hear. And they are legitimate questions.
And I'd like to tell you a little something about why I create the things I create. And why I do this in this manner.

What I love most about creating self-portraits is the quietness that goes with it.
I adore going on hikes by myself. Surrounding myself with nature. With nothing but the sound of the wind, the birds and the smells of the forest or the ocean. Getting lost in-between the trees and trying to be in the moment. Taking it all in.

Being alone is something that I'm very good at and need. I need to spent time by myself to recharge. Gather my thoughts and just be.
Going to a new place, with nothing but my backpack filled with my camera, tripod, a few dresses and some food and water is so comforting to me. And that experience is exactly what I love most about creating all alone.
Especially since the topics of my art are near and dear to my heart. I love to be able shut myself off from the world to create these images.

​

​It's taken me forever to be able to talk about the fact that my art is autobiographical. ​Because that means it is personal. And if you acknowledge that your work is personal, that means that if people don't like it. You're very much likely to think that they don't like you as a person. 
Which of course is absolutely bonkers. Because even though your art is about you. It exists through you and it may even be an extension of you. Other peoples opinions about your work, do not define you.

​