Het gebeurt in verschillende vormen. Fysiek, mentaal, direct of indirect, verbaal of non-verbaal.
Het kent zijn weerga niet en dendert jaren nadien nog door. Het laat een blauwe plek achter op je ziel. Vervagen zal het wel, na verloop van tijd, maar dat kost kracht. Of het helemaal zal verdwijnen? Ik denk het niet.
De laatste jaren wordt er steeds meer aandacht aan besteed. Ook lijkt het erger te worden. Of lijkt dit maar zo, omdat er juist meer aandacht aan wordt besteed?
Regelmatig kom je op internet berichten tegen van jongeren die zelfmoord plegen nadat ze jarenlang zijn gepest. Een maand geleden nog pleegde een 12-jarig Nederlands meisje zelfmoord na jarenlang gepest te zijn.
Een meisje van 12 jaar, dat geen andere mogelijkheid meer ziet. Zich in zo'n uitzichtloze situatie bevind dat ze nog meer één uitweg ziet. Verschrikkelijk en ongelooflijk.
Alszijnde vroeger gepest kan ik me dit gevoel goed voorstellen. Het gevoel dat het niet meer beter zal worden.
Dag in, dag uit, week na week en maand na maand, keer op keer naar beneden gehaald worden. Het effect hiervan is dat je eigenwaarde daalt, beneden alle peil. En dit, op een moment dat je juist op zoek bent naar een eigen plekje. Het liefste ergens tussen zou passen, zodat je niet de einzelgänger bent waar men het op gemunt heeft. Het buitenbeetje.
Het nare van de voortdurende pesterijen is dat je ze gaat geloven. De pesters. Zij zijn met meer en ik ben maar alleen. Keer op keer hoor je hetzelfde, niemand neemt het voor me op. Dan zal het wel waar zijn, toch?
Je voelt je steeds kleiner worden. Zelfvertrouwen en het geloof in jezelf verdwijnt. Je voelt jezelf minderwaardig en steeds eenzamer. Als het ware geïsoleerd. Buitengesloten. Machteloos. Alleen.
De effecten op de lange termijn van pesten zijn enorm. Wat in een jaar of een paar jaar is gebeurd, kan een levenslange nasleep met zich meebrengen. Zijn pesters zich hiervan bewust? Maakt het ze niet uit? Zou het pesten terug te dringen zijn door er meer aandacht aan te schenken?
Zoals ik eerder zei, de effecten op de lange termijn van pesten zijn groot. Onzekerheid. In wat anderen van je denken, maar nog meer in wat jij van jezelf denkt. Wanneer iemand je aankijkt op straat zal er wel iets geks te zien zijn, toch? Wanneer er gelachen wordt, lachen ze dan met je, of om je?
Op een cruciaal punt in je leven, waarin je voor een groot deel gevormd wordt, constant naar beneden gehaald worden. Dat wens je niemand toe.
De blauwe plek die je eigenwaarde oploopt draag je voor de rest van je leven met je mee.
Ik vind het mooi om te zien dat mensen die (vroeger) gepest zijn, de moed vinden om erover te praten. Door hun verhaal te delen en zo meer bewustzijn creëren voor het probleem. Je kunt niet aan de buitenkant zien wat iemand heeft meegemaakt. Oordeel niet en laat elkaar in zijn waarde.
Denk na wat je tegen iemand zegt en hoe je iemand behandelt.
Dag tegen Pesten is hier terug te kijken: http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1411239
Een nieuw programma over pesten start 28 april om 20.30 op RTL 5: Project P: http://www.rtl.nl/project-p-stop-het-pesten/#!/
Het kent zijn weerga niet en dendert jaren nadien nog door. Het laat een blauwe plek achter op je ziel. Vervagen zal het wel, na verloop van tijd, maar dat kost kracht. Of het helemaal zal verdwijnen? Ik denk het niet.
De laatste jaren wordt er steeds meer aandacht aan besteed. Ook lijkt het erger te worden. Of lijkt dit maar zo, omdat er juist meer aandacht aan wordt besteed?
Regelmatig kom je op internet berichten tegen van jongeren die zelfmoord plegen nadat ze jarenlang zijn gepest. Een maand geleden nog pleegde een 12-jarig Nederlands meisje zelfmoord na jarenlang gepest te zijn.
Een meisje van 12 jaar, dat geen andere mogelijkheid meer ziet. Zich in zo'n uitzichtloze situatie bevind dat ze nog meer één uitweg ziet. Verschrikkelijk en ongelooflijk.
Alszijnde vroeger gepest kan ik me dit gevoel goed voorstellen. Het gevoel dat het niet meer beter zal worden.
Dag in, dag uit, week na week en maand na maand, keer op keer naar beneden gehaald worden. Het effect hiervan is dat je eigenwaarde daalt, beneden alle peil. En dit, op een moment dat je juist op zoek bent naar een eigen plekje. Het liefste ergens tussen zou passen, zodat je niet de einzelgänger bent waar men het op gemunt heeft. Het buitenbeetje.
Het nare van de voortdurende pesterijen is dat je ze gaat geloven. De pesters. Zij zijn met meer en ik ben maar alleen. Keer op keer hoor je hetzelfde, niemand neemt het voor me op. Dan zal het wel waar zijn, toch?
Je voelt je steeds kleiner worden. Zelfvertrouwen en het geloof in jezelf verdwijnt. Je voelt jezelf minderwaardig en steeds eenzamer. Als het ware geïsoleerd. Buitengesloten. Machteloos. Alleen.
De effecten op de lange termijn van pesten zijn enorm. Wat in een jaar of een paar jaar is gebeurd, kan een levenslange nasleep met zich meebrengen. Zijn pesters zich hiervan bewust? Maakt het ze niet uit? Zou het pesten terug te dringen zijn door er meer aandacht aan te schenken?
Zoals ik eerder zei, de effecten op de lange termijn van pesten zijn groot. Onzekerheid. In wat anderen van je denken, maar nog meer in wat jij van jezelf denkt. Wanneer iemand je aankijkt op straat zal er wel iets geks te zien zijn, toch? Wanneer er gelachen wordt, lachen ze dan met je, of om je?
Op een cruciaal punt in je leven, waarin je voor een groot deel gevormd wordt, constant naar beneden gehaald worden. Dat wens je niemand toe.
De blauwe plek die je eigenwaarde oploopt draag je voor de rest van je leven met je mee.
Ik vind het mooi om te zien dat mensen die (vroeger) gepest zijn, de moed vinden om erover te praten. Door hun verhaal te delen en zo meer bewustzijn creëren voor het probleem. Je kunt niet aan de buitenkant zien wat iemand heeft meegemaakt. Oordeel niet en laat elkaar in zijn waarde.
Denk na wat je tegen iemand zegt en hoe je iemand behandelt.
Dag tegen Pesten is hier terug te kijken: http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1411239
Een nieuw programma over pesten start 28 april om 20.30 op RTL 5: Project P: http://www.rtl.nl/project-p-stop-het-pesten/#!/
De effecten van pesten op de langere termijn zijn aanzienlijk. Persoonlijk probeer ik kracht en inspiratie uit de pijn te halen voor mijn werk als fotografe. Zoals in dit beeld. Achter de tranen schuilt een sterk persoon. De vlinder staat voor verandering.
I will not pretend
I will not put on a smile
I will not say I'm allright for you
When all I wanted was to be good
- Martha Wainwright
I will not pretend
I will not put on a smile
I will not say I'm allright for you
When all I wanted was to be good
- Martha Wainwright
RSS Feed