Lieke Anna | Storytelling Artist
  • Home
  • Hoofd Stuk
  • About Lieke
  • Portfolio
  • News
  • Prints
  • Blog
  • Workshops
  • Media
  • Contact

Mogen we het nog moeilijk hebben?!

8/10/2020

1 Comment

 
Picture
Mogen we het nog wel moeilijk hebben?

Want als ik de insta perfect plaatjes en kapot vele quotes van ‘positiviteitsgoeroes’ in stories moet geloven doen we het als mens niet goed als we niet de zonnige kant van iedere situatie kunnen zien.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Mogen we het nog lastig vinden?

Want ik krijg het gevoel dat er geen ruimte is voor de strubbelingen, de tegenslagen, we de zoektocht niet mogen ervaren simpelweg omdat anderen ‘er’ al zijn. En ben je ‘er’ niet, dan moet je als ondernemer echt wel aan de coach om er te komen en waar de fuck is ‘er’ dan en waarom moeten we ambiëren om veel te verdienen en duizenden volgers te hebben en waarom is het dus nooit goed genoeg. Moet er altijd meer en beter en groter en verder. En kampen kuddes met mensen daardoor met gevoelens van minderwaardering, niet goed genoeg en perfectionisme.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Mogen we de donkere krochten van onze ziel wel voelen, laat staan, delen?
​

Want o wee als iemand denkt dat je het wel eens moeilijk hebt, wat ben je dan nog voor een halfbakken mens.
“Iedereen doet het zo goed en heeft het voor elkaar en ik niet, dus ik zal het wel niet goed doen.”
Fuck.
Dat.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
We zitten middenin een ontzettende turbulente tijd die door velen gepaard gaat met gevoelens van eenzaamheid, verdwaald zijn, het even niet weten, waar ik er absoluut een van ben.
Maar waar zijn die plaatjes?
Waar zijn die selfies?
Waar zijn die quotes?
Oh ja, die zijn er niet want die harken geen likes binnen.
Fuck.
Dat.
Again.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Donkerte is des levens.
Hier een beeld om dat even te onderstrepen.
Je bent niet alleen.
Wees een beetje lief voor jezelf.*
Je hoeft het niet goed te doen.*
Wat je doet.*
Is genoeg.*
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
*notes to self
Picture
Dit werk aan jouw muur?
Klik op de foto om direct naar mijn kunstwinkel te gaan voor een
l​imited edition afdruk die ik signeer en persoonlijk bij je kom afleveren <3 
Picture
1 Comment

Overgave

12/6/2019

0 Comments

 
​
Haar kracht
Een pracht
Uit overmacht
​Van golven viel ze neer

Wangen zilt van tranen
Ogen aangedaan
Benen slappe slierten
Van het lange staan


Golf van besef 
Troebleerde haar zicht
Golf van leegte
Maakt dat ze ligt

Gedwongen
Toelatend
Gezwicht
Overgegeven
​
Picture

Verwar haar overgave niet met zwakte
Haar vallen niet met verloren
Ze komt voort uit kracht




Ze leerde dat golven niet te stoppen zijn
Hoe graag je dat soms wilt

Hoe harder je er tegen vecht
Hoe meer kracht je ze geeft

Hoe meer je overspoeld zult raken
Ondergedompeld en doorzeeft

De kracht zit in de overgave
In voelen dat je leeft



Het is donderdagavond, ik zit aan tafel tegenover mijn moeder.
We eten samen, zoals we de afgelopen weken regelmatig deden. 
In die weken ben ik vaker in mijn geboortedorp Breskens om samen te zijn met mama en mijn broer.
Het is inmiddels tien weken geleden dat Loe overleed en ik heb al minstens evenveel keer op deze manier tegenover mijn moeder gezeten tijdens het eten en toch voelde dit anders.
Mijn salade smaakte niet zoals hij moest smaken. Alsof er graten in zitten. Ik vecht iedere hap naar binnen en als hij er bijna in zit kijk ik mijn moeder aan en barst in huilen uit.
Mama zit tegenover mij aan tafel. Op de plek waar Loe altijd zat. (Waarom? Omdat we anders naast elkaar zouden zitten en dat is ook niet echt heel gezellig.) 
Golven aan emotie worden in beweging gebracht om er als zilte druppels uit te komen. Ze biggelen over mijn wangen. Het besef dat die plek nooit meer ingenomen zal worden door Loe doet pijn. Het zien van zijn gitaar in de woonkamer doet pijn. Het zien van de rouwkaart doet pijn. Het zijn in dit huis, zonder hem, doet pijn. Het besef dat mijn moeder alleen door moet zonder hem, doet pijn. Het valt op me en ik kan niet anders dan me eraan overgeven. En dat doet pijn. Dat betekent dat het echt is.

Wanneer ik in Tilburg zit.
Mijn eigen plekje.
Lukt het me om de realiteit van de gebeurtenissen te parkeren om zo toch aan werk toe te komen.
Om zo toch de draad van het 'normale' leven terug op te pakken. 
Maar nu ik hier ben.
En alles me eraan herinnert wat er is gebeurd en wat niet meer is. Kan ik niet anders dan de realiteit onder ogen zien en me overgeven aan verdriet.
Dat nooit lang duurt. Het zijn golven.
En na een kleine storm wordt de zee terug kalm, zodat we weer verder kunnen varen.
​In die boot, waarin ik niet wilde zitten. Maar niet meer uit kan.

Hoe harder ik tegen de boot vecht, hoe meer impact hij heeft.
En dus geef ik me stukje bij beetje over.
Aan die verdomde boot, met zijn barre overtocht.
Die hoe je het ook went of keert.
Gemaakt zal moeten worden.



0 Comments

Inspiration in loss

28/5/2019

0 Comments

 
It's Friday morning, 6 o'clock, the foghorn clings, I hear some birds in the distance.
I'm in bed, in my parental house.
The world is covered in a thick fog, just like our world has been in the past two weeks.
That Friday we found out that you had metastases in your abdomen and today, in 8 hours, you'll be dead
An unreal short amount of time with the surreal thought it'll be over in a few hours
Picture
29th of March '19
I wrote the paragraph above almost two months ago, on the day you died. The two weeks prior to that were covered in a thick fog and it would stay that way for another week.
Survival mode on. Taking care, planning, arranging. After all, he funeral had to be arranged. 
No room, no time, no space, for realizing, a sense of what had happened, or grief. That would occur later on.
At first I felt okay. The day after the beautiful farewell service where your favorite music was played live, gypsy music.
Two days before you left one of your favorite gypsy guitarist came to play some songs for you at the end of your bed. What an incredible day that was. 

3rd of April, the final day
Together with you buddies, my brother and mom we guided you to the center of a room. Which was weird. Because you were never the one to be the center of attention. But you just didn't have a choice now.
The hardest part for me was the final goodbye at the crematorium. The very last step in the proces of saying goodbye to your body. Your soul, your personality, your life, however you want to call it, had taken off a week earlier. Your physique was the last piece we could cling on to.

A tidal wave of sadness came from my toes and found it's way through my body to come out as tears, streaming down my cheeks. Just like it did that morning, when I saw you laying in the coffin. An image, just like several other moments in the past few heavy weeks, which can't be unseen. It was that moment that felt very real. There was nu escaping.
The closing of the coffin, before I physically did it, felt like locking you in. But now, now the moment was here, it felt like one of the last moments I was able to guide you. A moment in the process of farewell. 


Picture
The rainbow that appeared on the day of the farewell service; 3rd of April '19
Never had I experienced the loss of a loved one so closely. The entire process. From the very first message someone is sick, the extreme short period of being sick, the taking care of someone, to planning a funeral.
If you told me months, weeks or even days before that message, this would happen, I would have told you that I wouldn't be able to cope with such a thing. I would hide for something like this. I would fall to the ground, crying, not wanting to get up. Numbed and paralyzed. But the cliché is true. A person is always stronger than they anticipated. 

I know exactly when the change was made. 
Two days after the initial message about metastases I was at a friends house. That night I came home and there was a doctor with Loe. He was doing bad. Real bad. So badly he had to be hospitalized. Per ambulance he was brought to the hospital. Me and my mom drove there ourselves. I felt the emotions rising to the surface, but they didn't break my armor. I felt survival mode kick in, in that moment. There was no room for my sadness. Things had to be arranged.
Mom and I both hadn't eaten yet, it was almost ten o'clock. The most important thing was making sure that we had the things packed for Loe and that we made ourselves something to eat. 
​From that moment on, I have been in survival mode. 

Picture


​An awful lot has happened in those three weeks. It's incredibly surreal and hard to share how much.

I've written a lot. About the events, my feelings, the love, the sorrow, the courage and the powerlessness. And I knew this would be inspiration to create new work.​

The flower piece you see here on the left, is the piece that laid on the coffin of Loe. The day after the service me, my mom and my brother picked out flowers and twigs to dry. As a memory.
Two weeks after I had put the flowers in the biggest book I could find in Loe's room I got inspired and felt the urge to create.
Creating helpt me to process. Creating helps me put things in perspective. By creating something constructive from something that makes you feel so powerless. In this case, grief.

But the series I created is not about the sorrow. It is about the bravery and the courage I saw in Loe, but also in my mom, my brother and myself. About Loe's realism and courage in handling the situation. Which in return, strengthened us as well. 


Picture

His strength I could feel growing inside me
Like I had taken over
It rubbed off
His braveness, his realism, his courage
Out of fear of it evaporating, I clung on to all I had left
To find out
That it is inside of me

0 Comments

Inspiratie in Rouw

1/5/2019

3 Comments

 
Het is vrijdagmorgen, 6 uur, de misthoorn klinkt, ik hoor wat vogels fluiten in de verte.
Ik lig in bed, in mijn ouderlijk huis.
De wereld is gehuld in een dichte mist, net als onze wereld de afgelopen twee weken.
​Die vrijdag kregen we te horen dat er uitzaaiingen waren in je buik en vandaag, over 8 uur, ben je dood.

Een onwerkelijk korte tijd met een surreële gedachte dat het over een paar uur over is.
​
Picture
29 Maart '19

​Bovenstaande schreef ik vier-en-halve week geleden op de dag dat je stierf. De twee weken ervoor waren gehuld in een dichte mist en dit zou zo nog een week blijven.
Overlevingsstand aan. Zorgen, plannen, regelen. De uitvaart moest immers geregeld.
Geen ruimte, geen tijd, geen plek nog, voor besef, de realiteit of verdriet. Dat zou pas daarna komen.
In eerste instantie voelde ik me ok. De dag na de mooie afscheidsdienst waar jouw favoriete muziek live gespeeld werd, gypsy muziek. Twee dagen voor je vertrek was één van je favoriete zigeuner gitaristen nog aan je bed wat nummers voor je komen spelen. Wat een bijzondere middag was dat.

3 April; de laatste dag
Samen met je maten, mijn broer en mama begeleidden we je naar het middelpunt van een zaal. Gek eigenlijk. Want je was juist helemaal niet van in het middelpunt staan. Maar nu kon je niet anders.
Het moeilijkste moment vond ik het definitieve afscheid in het crematorium. De allerlaatste stap in het proces van afscheid nemen van je lichaam. Je ziel, je persoonlijkheid, je leven, hoe je het ook wilt noemen, was al een week eerder vertrokken. Je fysiek was het laatste stukje waar we ons nog aan vast konden klampen.

Een vloedgolf van verdriet kwam vanuit mijn tenen en baande zich een weg door mijn lichaam om er als tranen op mijn wangen uit te rollen. Net als die ochtend toen ik je in de kist zag liggen. Een beeld dat net als een aantal andere momenten in de afgelopen heftige weken op mijn netvlies gebrand staat. Dan kun je er niet meer om heen. Het sluiten van de kist voelde, voor ik het fysiek deed, als het opsluiten van jou. Maar nu, nu het moment daar was, was het een van de laatste momenten om jou nog te begeleiden. Een moment in het proces van vaarwel.
Picture
De regenboog die verscheen op de dag van de afscheidsdienst; 3 April '19
​
​Nog nooit had ik een verlies van een dierbare zo dicht op de huid meegemaakt. Het gehele proces. Van de allereerste boodschap dat iemand ziek is, het extreem korte ziektebed, het verzorgen, tot het plannen van een uitvaart. 
Als je me maanden, weken of dagen voor die boodschap had verteld dat dit zou gebeuren had ik je gezegd dat ik dit niet aan zou kunnen. Dat ik me zou verstoppen voor een boodschap als deze. Dat ik op de grond zou gaan janken. Verdoofd en verlamd.
Maar het cliché is waar. Een mens is altijd sterker, dan hij aanvankelijk dacht.

Ik weet nog precies wanneer de kentering was. Twee dagen na de eerste boodschap over uitzaaiingen was ik bij een vriendinnetje. Die avond kwam ik thuis en was er een dokter bij Loe. Het ging slecht. Erg slecht. Zo slecht, dat hij opgenomen moest worden. Per ambulance werd hij naar het ziekenhuis gebracht. Ik reed samen met mama achteraan. Ik voelde emoties opborrelen, maar ze braken niet door mijn pantser. Ik voelde op dat moment de overlevingsmodus als het ware aan gaan. Er was even geen plek voor mijn verdriet. Er moesten dingen geregeld worden.
Mam en ik hadden beide nog niet gegeten, het was tegen tienen. Het belangrijkste was zorgen dat de spullen voor Loe geregeld waren en we voor onszelf iets te eten meenamen.
Vanaf dat punt heb ik in de overleving gezeten. 
​
Picture


​Er is in die drie weken zo ontzettend veel gebeurd. Het is ongelooflijk en niet te vertellen hoe veel.

Ik heb veel geschreven. Over de gebeurtenissen, mijn gevoel, de liefde, het verdriet, de kracht en de onmacht. En ik wist zeker dat dit inspiratie zou zijn voor nieuw werk.

Het bloemstuk dat je hier links ziet, is het stuk dat op de kist van Loe lag. De dag na de afscheidsdienst heb ik samen met Mama en Jel bloemetjes en takjes eruit gehaald om te drogen. Als herinnering.
Twee weken nadat ik de bloemetjes in het dikste boek dat ik op Loe's kamer kon vinden had gedroogd kreeg ik inspiratie en voelde ik de noodzaak om te creëren. 
Maken helpt mij verwerken. Maken zorgt ervoor dat iets een plekje krijgt. Door te maken doe je iets constructiefs met iets wat je soms machteloos maakt. In dit geval rouw.

Maar de serie die ik maakte gaat niet over het verdriet. Het gaat over de dapperheid en kracht die ik in die twee weken bij Loe zag, maar ook bij Mam, Jel en mezelf. Over Loe's realisme en moed in het omgaan met deze situatie. Wat op zijn beurt ons ook sterkte.


De Moed van een Bloem

Picture

​Zijn dapperheid voelde ik groeien in mezelf
Alsof ik het had overgenomen
Het had afgegeven
Zijn dapperheid, realisme, zijn durf
Uit angst dat het zou vervliegen, klampte ik vast aan alles wat ik nog had
Om erachter te komen
Dat het in mij zat
​
3 Comments

Waarom falen ok is

23/4/2018

0 Comments

 
English version below!

Het zal je niet ontgaan zijn als je mijn Facebook, Instagram & Youtube kanaal volgt. Ik riep van de daken dat ik meedeed aan de zelfportret challenge die ik bij een Engelse fotografe (Holly Rose Stones) had gezien.
Vol goede moed startte ik mijn eerste zelfportret op maandag 19 April! En meteen werd duidelijk dat dit geen gemakkelijke opgave zou worden. Het idee dat ik had werkte niet en het gevoel dat me op zo'n moment overvalt, is het gevoel van falen.
"Zie je wel Lieke, waar ben je nou weer aan begonnen. Dacht je nou echt dat je even een week lang zeven zelfportretten uit je mouw kon schudden?"
Dat zijn gedachtes die door mijn hoofd schieten op het moment dat het me niet lukt. Wanneer een concept faalt.
Maar wat men vaak vergeet, is dat jij op dat moment een keuze maakt.
Of je luistert naar deze gedachten. Stopt met proberen en gaat jezelf zielig vinden in een hoekje.
Of je laat het even rusten, en probeert het nog een keer.

De keuze die je op dat moment maakt, is zo belangrijk! Dat bepaalt namelijk de waarde die jij jezelf geeft.
Wanneer je ervoor kiest om je door je gedachten te laten beïnvloeden, bevestig je je gevoel van falen.
Je bevestigt het gevoel dat je vind dat je iets niet kunt. En door te stoppen, geef je jezelf de boodschap dat het je toch niet zal lukken. Dat je opgeeft.

Wat in mijn ogen veel beter werkt, is jezelf even de ruimte geven wanneer iets niet lukt zoals je het in je hoofd had. 
Loop er even van weg
Focus je heel even op iets anders
Zorg ervoor dat je hoofd even de ruimte krijgt om het te verwerken
En ga dan terug naar de basis
Maar probeer het nog een keer


Je kunt altijd meer dan je van te voren bedenkt. Je bent altijd sterker dan je van te voren denkt.
En hoe jij kijkt naar wanneer iets niet lukt, is vele malen belangrijker, dan het feit dat het niet lukt.

Ik kan nu heel hard balen van het feit dat ik in anderhalve week tijd, maar 6 zelfportretten heb gemaakt,
terwijl mijn plan was om in 7 dagen, 7 zelfportretten te maken.
En natuurlijk baal ik! En dat mag er ook zijn!
Maar ik doe mijn uiterste best (en in alle eerlijkheid, dat lukt me ook niet altijd) om me hierdoor niet te laten leiden.

Dit zijn zes portretten die ik zonder die challenge nooit gemaakt had.
In deze anderhalve week heb ik alweer zoveel geleerd!
Niet alleen over het maken van foto's, maar ook vooral over mezelf.
En dat is een stukje dat vaak wordt vergeten, of onderschat. 

Ons creatieven zijn vaak perfectionistisch. Hard voor onszelf. Niets is goed genoeg.
Helemaal als het gaat om ons werk.
Dus wees een beetje lief voor jezelf af en toe. En laat jezelf toe om te falen.
Het hoort erbij en maakt dat je groeit! 
Omarm het!

♥
"Ik faal
Ik probeer
Ik ga op mijn bek
Maar ik sta ook weer op
En wanneer ik vaker faal dan jij
Heb ik gewonnen"




You couldn't have missed it, if you follow my  Facebook, Instagram or Youtube account. I screamed out loud that I was participating in the self-portrait challenge that I saw over at the account of an English photographer (Holly Rose Stones). 
With a bright mindset I started my first selfportait on Monday the 19th of April. And straight away it became clear to me that this was not going to be easy. The idea that I had didn't work out and the feeling that overwhelms me in a moment like that, is the feeling of failure.
"You see Lieke, what the hell did you get yourself into. Did you really think you could just create a week's worth of self-portraits just like that?"
Those are the thoughts that rush through my mind in a moment things don't work out. When a concept fails.
But what a lot of people forget, is that you get to make a choice in that moment.
Either you listen to the thoughts. Stop trying and go and be miserable by yourself in the corner of a room.
Or you let it rest for a little while. And try again.

The choice you make in that moment, is vital. That choice is what hold your worth. The worth you give yourself.
When you decide to let your thoughts influence your actions, you confirm the feeling of failing. 
You confirm the feeling that you can't do something. And by quitting, you give yourself the message that you won't be able to do it. That you give up.

What is a way better choice, in my eyes. Is giving yourself a little space after something doesn't work out the way you had envisioned it.
Walk away
Focus on something else
Make sure your head gets the space it needs to process it
Then go back to the basics
And try again


You are capable of so much more than you think. You are so much stronger than you think.
And the way that you look at things when an idea fails, is far more important, than the fact something didn't work out.

I could feel miserable right now from the fact that in one and a half week's time I only created 6 self-portraits,
while my plan was to create 7 in 7 days.
And of course I felt miserable. And you're allowed to feel that!
But I try my best (and in all honesty, I don't manage to do this every time) to not let it guide me.

These are six portraits that I would have never made if it weren't for the challenge.
I've learned so much in this week and a half!
Not solely on creating images, but especially about myself.
And that is something that is forgotten, or underestimated.

Us creatives are often perfectionists. Hard on ourselves. Nothing is ever good enough.
Especially when it comes to our craft.
So be a little gentle for yourself every once and a while. 
Allow yourself to fail.
It's part of the deal and it makes you grow.
Embrace it!


♥

​
​"I fail
I try
I fall
But I also get back up
And when I fail more often than you
I win"
0 Comments

I lost my love

7/3/2017

2 Comments

 
"The sky looks pissed
The wind talks back
My bones are shifting in my skin

And you, my love, are gone"
- Ingrid Michaelson - The Chain
Picture
I lost my love. Not a romantic love in the traditional way, but I did lose the greatest love of all.
That sounds as horrifying as it was. My love being photography. 


I had been so caught up in creating for others, that I completely lost my own drive to create. I had no inspiration, no urge, no will to go out and 'just do it'. And to be honest, that scared me. 
In the last few years the only thing that's been consistent in my work, is that I kept on doing self-portraits, for none other than myself. And that may sound selfish or narcissistic, but it's quite the contrary. I don't photograph myself as a beauty queen. I don't photograph myself as the best version of me. I'm not even recognizable in a lot of the images that I create.
But why do I create? 
I create, because I need to
​Because I couldn't be, without it.
Some people write, some people paint, write songs, go for walks, exercise, punch sandbags or do gardening.
I tell stories through my images. And it's not about imposing my stories to the viewer. It's about creating. From emotion, with emotion and to convey emotion. That's all there is to it.


And so when I lost my love last year. I had no idea what to do. 
Thankfully, I have a group of photography friends from all over the world and they organised a photo a day challenge for the month of December. Before that, I hadn't created a single self-portrait for a month and a half. Not that there were no ideas, because ideas will flow through all the time. I just lacked the courage, the drive and the urge to go out and create anymore. And that saddened me.
So I decided to participate in the self-portrait a day challenge for the month of December and slowly started to regain my love again. Even if you have no idea what you're going to shoot. Sometimes it's just a matter of getting out there and go with what your heart is telling you. Sometimes you need a little push from someone you love, in case you're not capable of pushing yourself in that moment in time. Is that weak? I don't think so. We're not alone in this. We've all been there, haven't we? 
Picture
Now that I've rekindled my love again. You've seen more regular updates, more new work and more videos on my Facebook & YouTube. I'm working on some new exciting things that I hope to be able to share more about in the next few months.

I'd like to know if you've ever lost your love for creating and
​how did you manage to rekindle that love again?
2 Comments

    Lieke Anna

    The stories behind the imagery

    Archief

    January 2022
    June 2021
    March 2021
    October 2020
    June 2020
    October 2019
    August 2019
    June 2019
    May 2019
    March 2019
    February 2019
    July 2018
    May 2018
    April 2018
    December 2017
    June 2017
    March 2017
    February 2017
    September 2016
    July 2016
    May 2016
    November 2015
    August 2015
    July 2015
    June 2015
    June 2014
    April 2014

    RSS Feed

    Categories

    All
    Behind The Scenes
    Book
    Conceptual
    Fromagi
    Iceland
    Personal
    Ruimte
    Travel
    USA Adventures
    Vlog
    Workshop

© Lieke Anna, 2025

Algemene Voorwaarden