Het is donderdagavond, ik zit aan tafel tegenover mijn moeder.
We eten samen, zoals we de afgelopen weken regelmatig deden. 
In die weken ben ik vaker in mijn geboortedorp Breskens om samen te zijn met mama en mijn broer.
Het is inmiddels tien weken geleden dat Loe overleed en ik heb al minstens evenveel keer op deze manier tegenover mijn moeder gezeten tijdens het eten en toch voelde dit anders.
Mijn salade smaakte niet zoals hij moest smaken. Alsof er graten in zitten. Ik vecht iedere hap naar binnen en als hij er bijna in zit kijk ik mijn moeder aan en barst in huilen uit.
Mama zit tegenover mij aan tafel. Op de plek waar Loe altijd zat. (Waarom? Omdat we anders naast elkaar zouden zitten en dat is ook niet echt heel gezellig.) 
Golven aan emotie worden in beweging gebracht om er als zilte druppels uit te komen. Ze biggelen over mijn wangen. Het besef dat die plek nooit meer ingenomen zal worden door Loe doet pijn. Het zien van zijn gitaar in de woonkamer doet pijn. Het zien van de rouwkaart doet pijn. Het zijn in dit huis, zonder hem, doet pijn. Het besef dat mijn moeder alleen door moet zonder hem, doet pijn. Het valt op me en ik kan niet anders dan me eraan overgeven. En dat doet pijn. Dat betekent dat het echt is.

Wanneer ik in Tilburg zit.
Mijn eigen plekje.
Lukt het me om de realiteit van de gebeurtenissen te parkeren om zo toch aan werk toe te komen.
Om zo toch de draad van het 'normale' leven terug op te pakken. 
Maar nu ik hier ben.
En alles me eraan herinnert wat er is gebeurd en wat niet meer is. Kan ik niet anders dan de realiteit onder ogen zien en me overgeven aan verdriet.
Dat nooit lang duurt. Het zijn golven.
En na een kleine storm wordt de zee terug kalm, zodat we weer verder kunnen varen.
​In die boot, waarin ik niet wilde zitten. Maar niet meer uit kan.

Hoe harder ik tegen de boot vecht, hoe meer impact hij heeft.
En dus geef ik me stukje bij beetje over.
Aan die verdomde boot, met zijn barre overtocht.
Die hoe je het ook went of keert.
Gemaakt zal moeten worden.

Het is vrijdagmorgen, 6 uur, de misthoorn klinkt, ik hoor wat vogels fluiten in de verte.
Ik lig in bed, in mijn ouderlijk huis.
De wereld is gehuld in een dichte mist, net als onze wereld de afgelopen twee weken.
​Die vrijdag kregen we te horen dat er uitzaaiingen waren in je buik en vandaag, over 8 uur, ben je dood.
Een onwerkelijk korte tijd met een surreële gedachte dat het over een paar uur over is.
​

​
​Nog nooit had ik een verlies van een dierbare zo dicht op de huid meegemaakt. Het gehele proces. Van de allereerste boodschap dat iemand ziek is, het extreem korte ziektebed, het verzorgen, tot het plannen van een uitvaart. 
Als je me maanden, weken of dagen voor die boodschap had verteld dat dit zou gebeuren had ik je gezegd dat ik dit niet aan zou kunnen. Dat ik me zou verstoppen voor een boodschap als deze. Dat ik op de grond zou gaan janken. Verdoofd en verlamd.
Maar het cliché is waar. Een mens is altijd sterker, dan hij aanvankelijk dacht.

Ik weet nog precies wanneer de kentering was. Twee dagen na de eerste boodschap over uitzaaiingen was ik bij een vriendinnetje. Die avond kwam ik thuis en was er een dokter bij Loe. Het ging slecht. Erg slecht. Zo slecht, dat hij opgenomen moest worden. Per ambulance werd hij naar het ziekenhuis gebracht. Ik reed samen met mama achteraan. Ik voelde emoties opborrelen, maar ze braken niet door mijn pantser. Ik voelde op dat moment de overlevingsmodus als het ware aan gaan. Er was even geen plek voor mijn verdriet. Er moesten dingen geregeld worden.
Mam en ik hadden beide nog niet gegeten, het was tegen tienen. Het belangrijkste was zorgen dat de spullen voor Loe geregeld waren en we voor onszelf iets te eten meenamen.
Vanaf dat punt heb ik in de overleving gezeten. 
​

Het zal je niet ontgaan zijn als je mijn Facebook, Instagram & Youtube kanaal volgt. Ik riep van de daken dat ik meedeed aan de zelfportret challenge die ik bij een Engelse fotografe (Holly Rose Stones) had gezien.
Vol goede moed startte ik mijn eerste zelfportret op maandag 19 April! En meteen werd duidelijk dat dit geen gemakkelijke opgave zou worden. Het idee dat ik had werkte niet en het gevoel dat me op zo'n moment overvalt, is het gevoel van falen.
"Zie je wel Lieke, waar ben je nou weer aan begonnen. Dacht je nou echt dat je even een week lang zeven zelfportretten uit je mouw kon schudden?"
Dat zijn gedachtes die door mijn hoofd schieten op het moment dat het me niet lukt. Wanneer een concept faalt.
Maar wat men vaak vergeet, is dat jij op dat moment een keuze maakt.
Of je luistert naar deze gedachten. Stopt met proberen en gaat jezelf zielig vinden in een hoekje.
Of je laat het even rusten, en probeert het nog een keer.

De keuze die je op dat moment maakt, is zo belangrijk! Dat bepaalt namelijk de waarde die jij jezelf geeft.
Wanneer je ervoor kiest om je door je gedachten te laten beïnvloeden, bevestig je je gevoel van falen.
Je bevestigt het gevoel dat je vind dat je iets niet kunt. En door te stoppen, geef je jezelf de boodschap dat het je toch niet zal lukken. Dat je opgeeft.

Wat in mijn ogen veel beter werkt, is jezelf even de ruimte geven wanneer iets niet lukt zoals je het in je hoofd had. 
Loop er even van weg
Focus je heel even op iets anders
Zorg ervoor dat je hoofd even de ruimte krijgt om het te verwerken
En ga dan terug naar de basis
Maar probeer het nog een keer

Je kunt altijd meer dan je van te voren bedenkt. Je bent altijd sterker dan je van te voren denkt.
En hoe jij kijkt naar wanneer iets niet lukt, is vele malen belangrijker, dan het feit dat het niet lukt.

Ik kan nu heel hard balen van het feit dat ik in anderhalve week tijd, maar 6 zelfportretten heb gemaakt,
terwijl mijn plan was om in 7 dagen, 7 zelfportretten te maken.
En natuurlijk baal ik! En dat mag er ook zijn!
Maar ik doe mijn uiterste best (en in alle eerlijkheid, dat lukt me ook niet altijd) om me hierdoor niet te laten leiden.

Dit zijn zes portretten die ik zonder die challenge nooit gemaakt had.
In deze anderhalve week heb ik alweer zoveel geleerd!
Niet alleen over het maken van foto's, maar ook vooral over mezelf.
En dat is een stukje dat vaak wordt vergeten, of onderschat. 

Ons creatieven zijn vaak perfectionistisch. Hard voor onszelf. Niets is goed genoeg.
Helemaal als het gaat om ons werk.
Dus wees een beetje lief voor jezelf af en toe. En laat jezelf toe om te falen.
Het hoort erbij en maakt dat je groeit! 
Omarm het!

♥

You couldn't have missed it, if you follow my  Facebook, Instagram or Youtube account. I screamed out loud that I was participating in the self-portrait challenge that I saw over at the account of an English photographer (Holly Rose Stones). 
With a bright mindset I started my first selfportait on Monday the 19th of April. And straight away it became clear to me that this was not going to be easy. The idea that I had didn't work out and the feeling that overwhelms me in a moment like that, is the feeling of failure.
"You see Lieke, what the hell did you get yourself into. Did you really think you could just create a week's worth of self-portraits just like that?"
Those are the thoughts that rush through my mind in a moment things don't work out. When a concept fails.
But what a lot of people forget, is that you get to make a choice in that moment.
Either you listen to the thoughts. Stop trying and go and be miserable by yourself in the corner of a room.
Or you let it rest for a little while. And try again.

The choice you make in that moment, is vital. That choice is what hold your worth. The worth you give yourself.
When you decide to let your thoughts influence your actions, you confirm the feeling of failing. 
You confirm the feeling that you can't do something. And by quitting, you give yourself the message that you won't be able to do it. That you give up.

What is a way better choice, in my eyes. Is giving yourself a little space after something doesn't work out the way you had envisioned it.
Walk away
Focus on something else
Make sure your head gets the space it needs to process it
Then go back to the basics
And try again

You are capable of so much more than you think. You are so much stronger than you think.
And the way that you look at things when an idea fails, is far more important, than the fact something didn't work out.

I could feel miserable right now from the fact that in one and a half week's time I only created 6 self-portraits,
while my plan was to create 7 in 7 days.
And of course I felt miserable. And you're allowed to feel that!
But I try my best (and in all honesty, I don't manage to do this every time) to not let it guide me.

These are six portraits that I would have never made if it weren't for the challenge.
I've learned so much in this week and a half!
Not solely on creating images, but especially about myself.
And that is something that is forgotten, or underestimated.

Us creatives are often perfectionists. Hard on ourselves. Nothing is ever good enough.
Especially when it comes to our craft.
So be a little gentle for yourself every once and a while. 
Allow yourself to fail.
It's part of the deal and it makes you grow.
Embrace it!


♥