It's amazing how much you can do in one day when you start your day early! We are currently living in a beautiful huge house amongst the red rocks in the Sedona area in Arizona, USA.
Fifteen creative souls all gathered into one and it feels like a family get-together. No pressure, a lot of love, creativity, inspiration, adventures and learning from each other.
This morning started off extremely adventurous with our Hot Pink Jeep Safari in the Oak Creek Park.
There were screams, squeeling, a lot of OMG's and an awful lot of laughing was involved. Lift offs from the big bumps in the road and the rocks we had to go over. But such an awesome start of the day!
At the end of the road we had a little break and some free time and so we walked up to an amazingly beautiful view over the mountains. Group shots were mandatory and after a little chill in the wind, some climbing and a lot of selfies later we went back the same bumpy, squeeling adventurous road.

After lunch with a great view over Snoopy Rock and gathering our camera gear back home, we left for our next adventurous item of the day; Slide Rock Park. Naturally formed slides in the middle of these huge rocks. It looked amazing and I would've loved to go down the slides like the rest of the group. But before we left I slammed my big toe in-between the gate of our mansion. (When we leave our big beautiful house to go explore and venture off we close the gate that protects us from the many wild animals that wander around the nature of Arizona. As we were the last car in line I said to my fellow peoples in the car that I would close the gate. It was a pretty heavy gate to close, so I had to put (all of my) weight into it and clumsy me stuck her toe right in the spot where the gate runs through. Whoopsie-Daisy!) So I decided to not go for it and safely stay on the side with Jen.
As if this wasn't adventurous enough, we drove off to another place where we walked into a forest that had many pretty places to shoot in and so we ended the day doing what we do best, creating, capturing and photographing.
​One of the things I love about this group is that if you want, you can stay together, help each other out, but you are also free to go and explore and shoot on your own. No pressure, no hard feelings, just doing what you want to do. So there were shoots going on everywhere and that looked so awesome! I got to model for Kory, photographed myself on a huge tree trunk and behind a fence in an old chicken shack, haha. Wonderful first day of being back together!

English below

Nerveus was ik. Zou de magie er nog zijn. Wat als de vonk weg zou zijn gegaan, om nooit meer terug gevonden te worden? Een angst die ik had, was dat de connectie die we een jaar geleden in het prachtige Zuid-Frankrijk hadden gemaakt, weg zou zijn. Maar niks van dit alles was waar. De avond dat ik arriveerde in Keflavik dronk ik met Mike en Emmanuel een biertje. En ook al was het een klein beetje ongemakkelijk in het begin, het voelde zo goed om ze weer te zien. Eindelijk.
Die avond dineerden we in Keflavik, samen met Jade, Rebeca, Melissa en haar dochter, Mia (de laatste aanvulling aan de Fromagi familie). We knuffelden, we aten, we lachten en we konden niet stoppen met praten. Over wat er het afgelopen jaar allemaal gebeurd was, wat iedereen in de tussentijd uitgespookt had en terugkijkend naar die magische dagen die we in Frankrijk beleefden.
Na het avondeten liepen we naar een trollengrot, wat eigenlijk een groot huis was, met afgesloten deuren en ramen, maar met een klein sleutelgat waar je doorheen kon kijken. Wat je zag was een grote kamer met een gigantisch bed. Ook hoorde je gegrom uit het huis komen. Om de trolervaring compleet te maken. Na dit bezoekje ging ieder zijn eigen weg naar zijn slaapplek om wat uurtjes rust te pakken voor het grote avontuur zou beginnen.

De volgende ochtend werd ik wakker met wat zenuwen, maar het goeie soort zenuwen. Niet de zenuwen die je hebt voor je naar de tandarts moet. Ik pakte mijn koffer in, rolde hem het guesthouse uit waar ik verbleef en liep naar de plek waar we onze mobiele slaapplaatsen voor de komende dagen zouden ophalen. De camperverhuur.
Hoe dichterbij ik kwam, hoe meer verschillende Amerikaanse accenten ik kon horen. Grote koffers, cameratassen stonden buiten geparkeerd. Als vanzelfsprekend, ik was op weg naar de jusite plek. Toen ik ze zag en zij zagen mij, startte het knuffelprocess in volle glorie en zou ook niet meer stoppen tot onze familie weer compleet zou zijn.
Het duurde allemaal iets langer (oké het duurde véél langer) om alles geregeld te krijgen, maar dan waren we eindelijk vertrokken. In onze mobiele huizen voor de komende dagen. We laadden ze vol met eten en drinken en toen kon het echte avontuur van de Fromagi's die IJsland ontdekken beginnen.

Als iemand die uit één van de meest platte landen ter wereld komt, met geen enkele ervaring in het rijden met een camper, scheet ik een piepklein beetje in mijn broek tijdens het rijden van dit gevaarte (het eerste uur, daarna was ik een echte trucker).
Na ongeveer een uur of twee onderweg te zijn werd onze camper geraakt door een andere auto. Waarschijnlijk had deze last van de harde wind die in IJsland zomaar ineens kan opzetten en kwam hij een stukje over mijn weghelft waarbij hij de reflector van de spiegel raakte. Affijn, gelukkig zijn we niet omver geblazen, waar ze je voor waarschuwen bij het rijden van een camper via de flyers die ze je in je klauwen duwen voor je vertrekt.

Onderweg stopten we om te fotograferen. Hier was een berg, bedekt met mos dat zo zacht was, dat je erop zou kunnen slapen.
Jade vroeg me of ik model voor haar wilde staan en natuurlijk vond ik dit supertof om te doen en voelde me vereerd. Ze trok me een vintage jurk aan, zette een prachtige soort van diadeem op mijn hoofd en klaar waren we om te gaan. Uiteraard werd ik op blote voeten gefotografeerd en veranderde nog net niet écht in ijsprinses Elsa, zo koud was het. Maar na het zien van de  beelden die ze gecreëerd had, maakte het allemaal niet meer uit. Ze waren prachtig!
We waren totaal de tijd vergeten en aten die avond om 10 uur ons diner. Maar ook dit maakte helemaal niet uit, wanneer je de prachtige landschappen ziet die IJsland te bieden heeft.
We overnachtten één nachtje in het Westen. Dichtbij een veld vol met schapen en hun lammetjes en een kleine haven.

At first I was apprehensive. Would the magic still exist. What if the spark went away to be never found again? A fear that I had was that the connection we made a year ago (in the beautiful south of France) would be gone. But none of the above was true. The night I arrived in Keflavik I had a beer with Mike and Emmanuel and even if it was a little bit awkward at first. It felt so good and natural to see them again. Finally.
That night we had dinner in Keflavik with Jade, Rebeca, Melissa and her daughter Mia (the latest addition to the Fromagi family). We hugged, we ate, we laughed and we couldn't stop talking. About what happened in the year that had passed, what everybody had been up to and how we all experienced the trip from last year including the aftermath.
After dinner we visited a trolcave, which actually was a huge house, with closed off windows and doors, but with a little key hole that made you look into a room with a huge bed. There were also growling sounds coming from it. To complete the troll experience. Afterwards we all went to our own place to sleep before the big adventure would start.

The next morning I woke up with some nerves, but they were the good kind of nerves. Not the bad ones like you get when you have to go see the dentist. I packed up my suitcase, rolled it out of the guesthouse I was staying at and walked up to the place where we would pick up our mobile homes for the next few days, the RV's.
I could hear different American accents as I was getting closer. Big suitcases, camera bags surrounded the place. Needless to say, I was headed in the right direction. When I saw them and they saw me, hugging process started full force and it wouldn't stop until we would be our complete family again.
It took a little longer (or actually a lót longer to be quite honest) to get everything sorted, but then off we were in our mobile homes for the next couple of days. We loaded our homes with loads of food and water and then the real adventure of the Fromagi's taking Iceland could begin.

As someone who comes from one of the flattest countries there is with no experience driving an RV, I could say I was a little nervous.
After about two hours of driving, our RV got hit by a car that probably was affected by the wind, cause it came a little over it's side of the road and knocked a piece of the reflector off our mirror. Oh well, at least we didn't flip our RV like they scare you with on the info folders they hand out.

Hoe kijk je. Wat zie je. Heeft met veel te maken. En dat maakt het interessant. Iedereen heeft een andere achtergrond, een andere rugzak en kijkt op een andere manier, met andere ogen.
Maar dat je je eigen leven creëert en het maakbaar is, is een prachtig maar angstaanjagend gegeven. Dat je verantwoordelijk bent voor je eigen succes. Je eigen pad kiest. In een wereld waarin iedereen carrière wilt maken. Het liefst zo snel mogelijk en dan ook nog het hoogst haalbare, alsjeblieft. Is een beetje hetzelfde als een sollicitant van 23 vragen om een wo afgeronde opleiding met 5 jaar werkervaring in de gevraagde functie.

Passie vraagt om inzet, kracht en doorzettingsvermogen. En degene die het maken zijn degene die het meeste van deze genoemde eigenschappen bezit. Natuurlijk is talent een groot onderdeel, want waar zijn we zonder talent. Maar niet degenen met het grootste talent worden groot (kan Madonna écht zingen? neh). En uiteraard heeft het ook met gelegenheid en kansen te maken. Daarom moet je absoluut iedere kans grijpen die zich aanbied en zelf je uiterste best doen om zoveel mogelijk kansen te creëren. En doorzetten. Doorgaan wanneer anderen stoppen.
Vaker vallen en nog vaker opstaan.

How do you look at things. What do you see. Is affected by so many things. And that's what makes it interesting. Everyone has a different background and looks at things in a different with, with different eyes.
But the fact that you create your own life, life is make-able , is a beautiful but terrifying thought. Being responsible for your own success. Choosing your own path. In a world where everyone wants to make a career for themselves. As quickly as possible and preferably the highest attainable. Is similar to asking an applicant of 23 years-old for a university degree with 5 years of experience in the job they're hiring for.

Passion asks for perseverance and strength. The ones that make it are the ones that own the most of these characteristics. Of course talent is a big portion of 'making it', because where would we be without talent. But not the ones with the biggest amount of talent become huge (can Madonna really sing? neh). And then there is also opportunity and occasion. That is why you should grab every chance you can get and work as hard as possible to create chances. And persevere, push through when others quit.
Fall more often and get up even more.

Fragiliteit ontmoet ruwheid. Er is geen pad naar succes. Er is alleen vallen en terug opstaan. Keer, op keer.
In het diepe springen, zonder vangnet. Zwemmen zonder bandjes, in het diepste bad.

Op het randje na een bewandeld pad, op naar een sprong in het diepe, met een frisse wind.

Fragility meets roughness. There is no path to success. There is only falling and getting back up again. And again, and again.
Jumping into the deep end with no safety net. Swimming without floaties in the deepest pool.

At the edge after a trodden path, on to the leap of faith with a fresh breeze.

Het was de vierde dag van onze epic IJsland avonturen. We waren aanbeland op het zachtste groene mosveld dat je je kunt voorstellen. Zo zacht dat je erop zou kunnen slapen. Of naakt liggen, zoals velen van de groep deden.
Vergis je niet, onder de zachte moslaag bevinden zijn keiharde gitzwarte lavastenen. Een enorm fascinerend en uiterst prachtig fenomeen, dat zich kilometers lang uitstrekt langs de zuidkust van IJsland. Het gebied heet Eldhraun.

It was the fourth day of our epic Iceland adventures. We drove up to the softest green mossfields you can image. So soft that you could sleep on it. Or lay naked in it, as many of the group turned out to do.
But don't be fooled by the soft look, underneath are solid black lavarocks. A hugely fascinating and utterly beautiful phenomena that spreads for miles and miles by the south coast of Iceland. The area is called Eldhraun.

Dit was één van de plekken die hoog op ieders lijstje stond om te fotograferen. Aangekomen met onze campers schoot iedereen in verschillende richtingen en ging aan de slag. Creëerde. Tom vroeg mij of ik voor hem wilde poseren in mijn rode jurk. Hij had een stuk stof te leen van Kory om er later in Photoshop aan te plakken en mijn jurk geweldig groot te laten lijken.
Hij poseerde me op één van de hoogste rotsen die er in de wijde omtrek te vinden was. Lieve Mike stond achter me en help me de stof in de juiste positie te krijgen. Het schijnt dat ik goed te zien was vanaf de RingRoad 1 (de enige 'snelweg' in IJsland die rond het hele eiland gaat), want toen ik van mijn rots gekropen was kwamen er 3 mannen en 1 vrouw naar me toe. Het eerste dat ze zeiden was 'Hey jij bent toch Lieke uit Nederland?'. Perplex was ik. Al snel bleek dat ze Marisa al hadden gesproken en zo wisten dat ik Nederlandse was.  Onwenning om weer in het Nederlands te praten.
Ze hadden me inderdaad vanaf de weg gezien en hebben een rechtsomkeerd gemaakt om met me te kunnen praten. Deze twee Nederlanders, een Poolse en een Duitser reisden ook door IJsland en hadden een klein projectje lopen. Ze fotografeerden een klein stukje rode stof tegen de verschillende prachtige landschappen die het land te bieden heeft. Toen ze een felrode jurk in het groene moslandschap zagen, besloten ze om dit toe te voegen aan hun portfolio. En zo geschiedde :)

This was one of the places that ranked very high on everybody's list of 'must photograph here'. After we arrived with all of our campers, everybody dove into different directions and went for it. Creating. Tom asked me to pose for him in my red dress. He had borrowed a piece of fabric off of Kory to make a huge dress in Photoshop.
He posed me on one of the highest rocks available for miles. Sweet Mike stood behind me, helping me hold up the fabric and swinging it in the right direction. It seems that it was a noticeable sight to see from the Ringroad 1 (the only 'highway' in Iceland, that goes around the island), because when I got off my big rock three men and a woman came up to me. The first thing they said was 'Hey you are Lieke from the Netherlands, right?' (in Dutch). I was shocked. Soon it appeared that Marisa had spoken to them and that's how they knew I was Dutch. It was kinda weird talking Dutch again.
Indeed they saw me from the road and made a u-turn just to talk to me. These two Dutch men, a Polish woman and a German man were also traveling Iceland and they had a little project going on. They were photographing a little red rag against different breathtaking landscapes. When they saw the bright red dress against the soft green mossfields they just had to add this to their portfolio. And so they did.

Grappig feitje is dat ik één van de twee Nederlanders en de Poolse dame ook nog tegenkwam op het vliegveld in Keflavik onderweg terug naar huis. Ik stond in de incheck rij en ineens hoor ik mijn naam. Bleken zij het te zien, super toevallig!
Onderstaande foto is de uiteindelijke gebruikte foto, gemaakt door Johannes Hoffmann

Funny fact is that I ran into one of the two Dutch guys and the Polish lady at the airport in Keflavik on the way home. I was in the check-in line as I heard someone calling my name. Turned out it was them, what a coincidence!
The photo down here is the photo they used in the project and is made by Johannes Hoffmann.

 Woorden kunnen niet beschrijven wat deze paar dagen met me hebben gedaan. Ze zullen simpelweg niet waar kunnen maken wat er zich in mij afspeelt en heeft afgespeeld.  Toch hoop ik deze ervaring uit te kunnen drukken in zowel woorden als beeld.

Words can not describe what these few days did to me. They simply can not live up to the experience and the affect is had on my and still hasn me. Still I hope to be capable of trying to express what this adventure was like. In words and in images.


The english version can be found below the Dutch one

25 April verscheen er een mailtje in mijn inbox. Van Brooke Shaden. Één van mijn all time favoriete fotografen. Een aantal maanden daarvoor had ze bekend gemaakt dat ze een retraite zou organiseren in Frankrijk en ik greep net naast een plaats. In het mailtje meldde ze dat er een plekje vrij was gekomen en ik binnen 24 uur moest laten weten of ik hiervan gebruik wilde maken. Meteen belde ik mijn werk om vrij te regelen en erna mijn ouders om te zorgen dat mijn geliefde kater ook niet zonder voedsel en wat liefde zou zitten. Toen was het rond. Mijn plekje was geboekt. Nu restte mij alleen nog de weg er naar toe te boeken. Naar het prachtige plekje Salernes in Zuid-Frankrijk.

Met knikkende knieën vertrok ik midden in de nacht van donderdag op vrijdag richting het vliegveld. Om 7 uur 's ochtends steeg ik op en een anderhalf uur later landde ik in Marseille. Hier aangekomen heb ik 7 uur gewacht op meneer Emmanuel die ook naar de workshop ging. Samen met hem reed ik naar de plek waar we overnachtten, in de bergen, de middle of nowhere en in het middel van alles wat prachtig is. Een bijzonder onwerkelijk moment om ineens oog in oog te staan met één van je idolen, na het jarenlange volgen van diens werk. Het eerst wat me opviel was dat ze superklein is. Een kop kleiner dan ik. Maar precies de lieve, positieve uitstraling die ook in haar video's & verhalen naar voren komt.

Als de koffers in de kamer staan krijgen we een rondleiding en eindigen bij het zwembad waar we elkaar wat beter leren kennen. Vanaf het eerste moment gaan we de diepte in en dat was misschien maar goed ook. Iedereen was openhartig en dat creëerde een vertrouwensband vanaf het begin. Brooke had allerlei vragen in een hoedje gestopt, die iedereen moest beantwoorden. Banaal van 'wat is je favoriete film' tot 'vertel iets wat niemand van je weet'. Contrastrijk, eng, maar ook interessant. Zo leer je elkaar meteen kennen. En bleek ook meteen dat we veel met elkaar gemeen hebben. Welke leeftijdscategorie dan ook.
Mijn kamergenootjes zijn Rebeca Cygnus en Jade Sayers. Een meisje uit Madrid en een vrouw uit Engeland. Superlieve meiden!


Zaterdag. DAG 1 van de officiële planning. We beginnen de dag met een presentatie van Brooke, uitleg over wat we de komende dagen gaan doen en hoe zij te werk gaat.
Hierna duiken we meteen de diepte in en praten over onze sterke punten, maar ook de zwakke punten. Zodra Brooke start met het blootleggen van haar ziel en haar zwaktes op tafel durft te leggen, is ook de brug voor ons begaanbaar. Doordat iedereen bereid is om zichzelf bloot te geven, ontstaat er ook meteen een hechte band. Vertrouwen. Herkenning in anderen hun zwaktes. Dat we voornamelijk zelf in de weg staan van ons succes. En dat we hierin niet de enigen zijn. Het groepsgevoel van de avond ervoor, werd hier alleen maar versterkt. Al is het een zware kluif om mee te beginnen in de ochtend. Het heeft ook iets van het openen van onze zielen naar elkaar toe. En elkaar durven toe te laten. Wat een prachtig iets is.
Ook deden we verschillende inspiratie oefeningen. Verhalen verzinnen op basis van bij elkaar gegooide termen. Heel interessant om te zien hoe eenieder een andere kijk heeft hierop. De een verzint makkelijk een heel sprookje, terwijl de ander alleen in visuele beelden denkt en die beschrijft.
De oefeningen die we doen openen mijn ogen naar een nieuwe manier van inspiratie opdoen, hiermee omgaan en het een vorm geven nog voordat er gefotografeerd wordt.


Na de ochtend-oefensessie vertrokken we in taxi's richting Chateau Moissac. De magische plek waar we het liefst allemaal wilden wonen en nooit meer weg gaan. Bij binnenkomst ademde je de pracht, de sfeer en de magie in. Met open monden liepen we naar binnen en wilden iedere kamer, ieder hoekje verkennen. Een kasteel vol eindeloze mogelijkheden. Maar ook sloeg de angst toe. Hoe kan ik dit kasteel eer aan doen met mijn fotografie. Dat moeten wel héél goede concepten worden wil ik een  beetje in de buurt komen van wat al aanwezig is in de ruimte an sich.
Nadat we even hebben rondgewandeld in en om het kasteel, de magie hebben opgesnoven is het tijd voor een nieuwe oefening. Bij binnenkomst, in de hal, hangt in het middel een gigantische kroonluchter. Meteen aan de rechterzijde bevind zich de mega marmeren trap naar de eerste verdieping. Hier worden we één voor één geblinddoekt en visualiseren we op deze manier, met onze ogen dicht, een beeld. De modellen positioneren, de crop bepalen, het standpunt bepalen, portret of landschapsformaat. Allemaal dingen die je normaal doet op het oog. Wanneer dit zintuig wordt uitgeschakeld word de informatie die je een ander geeft over jouw beeld veel gedetailleerder.

Na deze oefening werden we in groepen verdeelt. In totaal zijn we met 13 fotografen, drie modellen en drie verdiepingen. We worden in drie groepen verdeelt en ieder model heeft haar eigen verdieping, met een eigen selectie aan jurken. Wij zijn met vier en krijgen een uur per verdieping om beelden te schieten. Het eerste uur ratelen de hoofdjes er nog op los met ideeën en zijn we erg snel met conceptualiseren en schieten. Zo snel dat we alle vier in staat zijn om twee ideeën uit te werken. De tweede ronde werken we allen 1 idee uit en de derde ronde waren we allemaal een beetje op. Het hoofd stroomde over van alle informatie, de indrukken, de magie. Dat we blij waren dat we nog iéts konden schieten.

Hierna was het tijd voor een heerlijk avondmaal. Alle maaltijden aten we buiten, verdeelt over twee tafels, met uitzicht op het groen met een achtergrondkoor van drie ezels en een kerkklok. Terug aangekomen bij ons huisje was de energie redelijk uit ons leeggezogen en keken we een inspiratievolle documentaire over geluk (Happy). Er is niet veel nodig voor geluk, maar je moet er wel voor open staan, het zien en het in je opnemen.
We sluiten de dag af met de mededeling of allemaal onze wekker om 4:30 willen zetten, want om 5 uur vertrekken we te voet voor een wandeling van 40 minuten naar een waterval. Alleen Brooke Shaden krijgt iedereen zo gek om dit te doen.

Maar de volgende ochtend was iedereen present. De een wat meer aanwezig dan de ander. Maar iedereen was opgestaan. De avond hiervoor had Brooke al vertelt dat zij van plan was in de waterval te springen en of degenen die dit durfden zich hier ook op wilden voorbereidden. Nu is dit al een bijzonder moment dat ik sowieso nooit zal vergeten. Maar om het nog wat magischer, sprookjesachtig en onvergetelijk te maken trek ik mijn lange, rode jurk aan voor dat kleine beetje extra. Het is DAG 2, in alle vroegte en we wandelen een uur richting de waterval. Onderweg horen we techno-muziek en ik zoek naar tent waar deze rave-party aan de gang is. Het bleek een verjaardagsfeestje te zijn van iemand die 18 jaar was geworden. Met zonnebrillen op, drankjes in de hand en harde muziek op passeren we dit verjaardagsfeestje. Op naar één van de mooiste plekjes ooit, als we Brooke mogen geloven.
Een prachtig plekje is het zeker. Het water heeft een mooie blauw-groene kleur, het geluid van het water dat naar beneden raast is rustgevend en er is verder niemand in zicht. Nadat iedereen de positie heeft ingenomen om te gaan zwemmen springen we het water in. Ijs en ijskoud. Wat een stelletje debielen dat we dit doen met zijn allen, maar what the hell. Je bent hier nu toch. Leuk voor het verhaal. Nog niet helemaal kopje onder zoeken Kelly, Brooke en ik steun bij een omgevallen boomstam die over het water ligt. Na samen af te tellen laten we los en bevriezen samen in het ontzettend koude water. Gelukkig hebben we de foto's nog.

Een prachtig gegeven van haar is dat ze bereid is om al haar kennis over te dragen. Wat ze weet, zal ze met je willen delen. Het is geen kwestie van trucjes die ze toepast waar je zelf maar achter moet zien te komen. Nee, het tegenovergestelde. Ze laat van start tot finish zien hoe zij een beeld benadert en wat zij veelal toepast op haar creaties. Helder en open vertelt ze in welke fases ze werkt en dat ze eigenlijk altijd dezelfde manieren toepast op haar beelden. Mooi om te zien dat er geen ingewikkelde functies aan te pas komen, zoals de (door mij) gehate pen-tool bijvoorbeeld. Maar duidelijk, overzichtelijk en ook toepasbaar voor ons.


Tijdens de bewerkings-sessie komen de geuren van mama's gemaakte pasta ons tegemoet vanuit de keuken. Deze avond eten we thuis. Pasta, gemaakt door KD en Kelly, de mama's van de groep.
Tom zit aan het hoofd, aan weerszijden zitten Kelly en Delphine en daarnaast Jen & ik. Tijdens het eten praten we over de concepten, de ideeën, de pracht van het kasteel en dat we niet kunnen wachten om er morgen de hele dag in rond te mogen lopen. Maar ook over de angst om iets te creëren dat niet in het niet valt met de al aanwezige mooiheid van het kasteel zelf. Met Delphine heb ik een brainstormsessie. Beiden denken we dat we vast zitten en nog geen ideeën hebben, maar de werkelijkheid is dat we ze niet durven uitspreken. Er nog niet voor durven te gaan. Dus breken we deze onzekerheid voor elkaar.  Door te praten maak je alles concreter en blijf je geen rondjes draaien in je hoofd. Door het te delen met een ander kom je tot nieuwe inzichten. En als je dit doet met iemand die je tof vind, respecteert en luistert krijg je ook nog eens goeie feedback en mogelijkheden aangereikt. Zonder dat je ideeën worden verdraaid. Het zijn meer aanvullingen en nieuwe ingangen. Dit zijn we op dit moment voor elkaar. Na dit gesprek lachen we van oor tot oor, zijn ontzettend geïnspireerd geraakt en hebben vertrouwen in de richting die we uit willen gaan. Uiteraard is er nog angst aanwezig, maar deze wordt een beetje ondergesneeuwd door daad- en wilskracht op dat moment. Om het moment te pakken en ervoor te gaan. Ik kan niet wachten hoe haar serie eruit komt te zien. Ik hoop dat we snel weer zo'n brainstormsessie kunnen houden. Al is het via Skype. En anders vlieg ik toch even naar Genève voor een sessie.
Na de brainstormsessie is het nog geen tijd voor een rustig avondje op de bank, nee nee. Het is een overvol programma met nog veel meer te leren. Zo gaan we na het diner over tot de orde van de business van een fotograaf. Brooke vertelt specifiek over haar verschillende producten waar zij zich mee bezighoudt. In opdracht werken, verkoop van foto's, hoe benader je een galerie, welk papier gebruik je om je foto's op af te drukken, etc, etc, etc. Ook in dit segment zijn er geen geheimen. Zonder poespas vertelt ze haar prijzen, voor alles van prints tot boekcovers tot het verkopen van de rechten in alle exclusiviteit.
Na een ochtend bij de waterval, een les over het bewerkingsproces en een les over de business van een fine art fotograaf is de dag om en vallen we zelf ook bijna om. Maar na de inspiratie en verhaal oefeningen van gisteren voel ik de drang om het verhaal dat in mijn brainstormsessie met Delphine omhoog kwam op te schrijven. Het is een kort, bondige beschrijving van de richting die ik op wil gaan met mijn fotoserie. Waar ik morgen aan zal gaan werken.

Veel slaap heb ik niet gehad deze nacht. Maar dat zal absoluut niet afdoen aan wat ons staat te wachten op deze DAG 3. We spenderen deze gehele dag namelijk in Chateau Moissac. Van 8 tot 20. Dit leken veel uren om te spenderen, maar bleken er nooit genoeg te zijn. Tijd is nooit genoeg om hier te creëren.
In de ochtend kreeg iedereen de kans om een 1 op 1 sessie te hebben met la Brooke Shaden herself. En nu ken ik mijzelf een beetje. Wanneer ik zenuwachtig ben ratel ik aan één stuk door. Snel. Onverstaanbaar. En heb hierna geen enkel benul meer van wat ik zojuist heb gezegd. Vandaar dat het idee kwam om mijn gesprek vast te leggen. Want op mijn fancy Canon EOS 5D Mark III zit namelijk een hele toffe film-functie en die zit er natuurlijk niet voor de sier. (er komt namelijk ook nog een aftermovie(tje) aan). En zo geschiedde. Ik legde haar mijn verhaal voor en zij gaf mij inzichten. Nieuwe benaderingen. Met haar licht dat ze schijnt in deze wereld. Wat een lief mens is zij. Arrogantie is ver te zoeken. Benaderbaar, open, liefdevol, begripvol. Het is een genot om in de buurt van haar aanwezig te mogen zijn en wat van haar positiviteit op te mogen vangen. Als ik een fractie heb mogen meenemen van wat zij bezit, ben ik een gelukkig mens.

Na mijn gesprek loop ik de 'kleedkamer' in. Ofwel de kamer waar alle jurken liggen die Brooke heeft overgebracht vanuit Amerika. Vintage, bruidsjurken, in verschillende kleuren en stijlen. Daar is Dawn bezig met een set-up en vraagt of ik voor haar model wil staan. Een geweldige eer. Dat iemand mij vraagt om onderdeel te zijn van zijn of haar conceptuele wereld. Dat ik mag figureren in deze wereld. Dat ze mij toevertrouwen om uit te beelden wat in hun hoofd zit. Dat vind ik 1 van de gaafste dingen naast zelf creëren. Onderdeel zijn van iemands wereld.
Boven de open haard balanceer ik op het randje. Met opgetrokken benen die na een tijdje beginnen te trillen van het aanhouden van dezelfde houding. Ik vraag haar waar ze wil dat ik naar kijk, welke richting ze wil dat mijn blik heeft. 'Kijk maar naar Tom's gezicht', zei Dawn. 'Maar ik kan niet naar Tom kijken, dan moet ik lachen, reageer ik. Waarop Dawn zegt: 'Kijk dan maar naar zijn piemel'. Toen was het hek van de dam en sindsdien werden er vieze grapjes gemaakt.
Erg benieuwd ben ik naar deze uiteindelijke foto. Ik heb namelijk nog niets gezien.

Om me te kunnen richten op de foto's die ik zelf wilde maken heb ik me na deze shoot even afgezonderd. Ik kwam terecht in een badkamer. Hier was niemand aan het fotograferen en kon ik rustig mijn gesprek met Brooke terug luisteren en aan mijn verhaal werken. Uit dit verhaal ik heb ik verschillende momenten gehaald en daarbij beelden bedacht. Ik had in mijn hoofd dat ik met een serie thuis wilde komen. Of dit nu twee opeenvolgende beelden zouden zijn, of meer. Als het maar een serie was. Ik was dus erg blij met de oefeningen die we in de eerste dagen hadden gedaan om op een nieuwe manier te werken naar verhalende beelden.
Een aparte blog zal ik schrijven wanneer deze serie zich verder ontwikkelt. Met wat meer achtergrondinformatie hierover.

Dit was één van de meest memorabele dagen uit mijn leven, zonder enige twijfel. Vanaf zonsopkomst tot de zonsondergang. Vol magische momenten. Positiviteit. Creativiteit. Inspiratie. Als ik de kans krijg om over deze dag te vertellen licht ik op en fladdert er een vlindertje in mij. Vrolijk te wezen bij het terugdenken aan die dag. Onbeschrijflijk. Er is een nieuwe wereld voor me opengegaan, waarvan ik zelf nooit had bedacht dat die bestond. Contacten die ik heb opgedaan waarvan ik nooit had gedacht dat het zou kunnen. Jezelf vanaf dag 1 openstellen? Echt niet. Dan stel je jezelf open om gekwetst te worden, toch? Het tegendeel bleek daar.
Als mij gevraagd word wat ik heb geleerd tijdens deze dagen kan ik geen duidelijk antwoord geven. Het heeft niet alleen mijn kijk verandert op fotografie, inspiratie en verhalen vertellen. Maar ook over hoe je als mens in deze wereld staat. Dat je met een open blik naar de buitenwereld ver kunt komen. Dat men dan ook geneigd is om met een openheid naar jou toe te komen.

Afsluiting van de dag in het kasteel kwam er in de vorm van een heerlijk diner. Als presentje naar de gasten toe is het een traditie om ze champagne te schenken op hun laatste avond. Ook al was dit een alcoholvrij weekend, één glaasje mocht. Behalve Brooke zelf. Die verdeelde haar glas over onze glazen.
Meer dan één (of stiekem twee?) glazen champagne was niet nodig geweest. Na drie overvolle dagen en weinig slaap hakten ze erin. Het lacherige typetje in mij kwam naar boven en ook de vieze grapjes die deze dag begonnen werden weer gemaakt. Ik zat naast Jen en Mike en daarnaast zat KD. Het was Mike's verjaardag en speciaal voor hem waren de laatste puntjes chocoladetaart (die het toetje waren bij de lunch) apart gehouden. Het allerlaatste stukje schonk hij aan mij, maar ik zag de glunderende oogjes van KD richting het laatste stukje taart gaan en vroeg haar of ze misschien de helft wilde. 'Nee, nee, alleen als je het niet op kan', zei KD. Ik liet weten dat ik het graag met haar zou delen, als ze het magische woord zou zeggen. 'Ehmmm, okay, penis?', zei ze zachtjes. Met tranen in mijn ogen van het lachen gaf ik haar de helft van het stukje taart. Dit was een inhaak-grapje op het moment dat ik naar Tom moest kijken bij Dawn's photoshoot, eerder deze dag.

's Avonds maakten we T-shirts als herinnering om fysiek mee te nemen van deze dagen. KD's commentaar op de mijne was 'will say penis for cake'. Ik lach er nog steeds om als ik er naar kijk.
Langzaamaan kwam ook het besef dat dit het einde was van onze reis tesamen. Voornamelijk de volgende ochtend toen we écht afscheid moesten nemen van elkaar. Het zijn maar vier dagen geweest die we samen gespendeerd hebben, maar door de intensiteit van alles lijkt het een maand of misschien zelfs langer. Dat je op zo'n korte tijd zo'n band kan opbouwen met een groep, zoveel kan leren. Niet alleen over fotografie, maar ook over jezelf, over leven. Dat had ik nooit voor mogelijk geacht. Schaamteloos liet ik daarom de tranen maar rollen over mijn wangen bij het afscheid van deze lieverds. Jade omhelsde me en vertelde me dat ik geen reden had om onzeker te zijn en dat was precies hetgeen dat me brak op dat moment. Deze dagen had ik gezien dat iedereen rondloopt met een bepaalde onzekerheid. In welk opzicht dan ook. Uit de lieve woorden, knuffels en omhelzingen probeer ik kracht te putten. Het is geen vaarwel, het is een tot ziens. Want we zullen elkaar zeker nog eens zien, dat kan niet anders. Het is een te magisch gegeven om te laten vervallen. Dus tot ziens lieve vrienden!

The English Version

The 25th of April an e-mail appeared in my inbox. It was from Brooke Shaden. One of my all time favorite photographers. A couple of months prior she had announced the retreat in France and unfortunately it was already full when I wanted to confirm. In the e-mail that she wrote me she told me that a space had opened up and that I had 24 hours to confirm that I wanted to come along. Immediately I called my job to get the couple of days off and after that I called my parents to make sure that my beloved cat wasn't going to die of starvation and lack of love. Then it was a done deal. My spot was confirmed and all there was left for me to do was to book the trip to the beautiful place of Salernes in the South of France.

With the shakes in my body I left my hometown in the middle of the night and drove to the airport of Brussels Charleroi. At 7 in the morning my plane took off and about an hour and half later I landed at the airport of Marseille. After my arrival I waited for seven hours for mister Emmanuel who was also attending the workshop. Together we drove to the place where we stayed the night. In the mountains, the middle of nowhere, in the middle of everything beautiful. An extraordinary surreal moment to be eye to eye with one of your idols, after following their work for years. The first thing I noticed was that she was tiny. I am about a head taller than her. But she is exactly the sweet, positive person that you see in her video's and read about in her stories.
When the suitcases are in the rooms, we get a tour of the place and end up around the pool where we get to know each other a little better. A little better? A lot better. Because from the first moment on we are in depth about feelings, fears and hopes. Everyone is really open-hearted and that instantly creates trust from the very first start.
Brooke had written down different questions and put them in a hat and one by one we had to pick one out that everyone had to answer. It went from easy questions like 'tell us your favorite movie' to 'tell us something nobody else knows'. The contrast between the two was high, it was scary, but it was also very interesting. This way you really get to know the people around you. And it also showed that we have lots in common. No matter the age difference.
My roommates are Rebeca Cygnus and Jade Sayers. A girl from Madrid and a woman from England. They are both the sweetest things!


Saturday. DAY ONE of the official planning. We start the day of with a presentation of Brooke. She explains what we'll be doing in the next few days and the way she works.
After that we immediately go in depth and talk about our strengths, but also our weaknesses. After Brooke starts to share hers with us and bares her soul to us, the bridge of actually talking about this is not as scary as it was set out to be anymore. Since everyone is willing to commit themselves to talking about this, a close connection develops and we are all open en non judgmental towards each other. Trust and recognition are the key words. We recognize our weaknesses and as it turns out, we are our own biggest obstacle for success. Opening our hearts to one another is tough, but also has a magical touch to it. We dare to bare our soul and that is something beautiful.
We also did some inspirational exercises. Making up stories based off random terms thrown together. It is really interesting to see how we all have a different view of telling stories and make up our own. Even if the terms are the same. One may easily write a whole fairytale, whilest another thinks only in visuals and describes the visual image that they have in mind.
The exercises that we do open my eyes to a whole new way of finding inspiration, dealing with this and creating a form even before you get to photographing.


After the morning session we jumped in taxi's and drove to Chateau Moissac. The magical place where we all would love nothing more than to stay there and live forever. Entering made you breath in the beauty, the atmosphere and the magic. With our jaws on the floor we wandered around and wanted nothing more than to look into every room this castle has to offer. Filled with possibilities. But also the fear stroke. How can my photography live up to this castle. That'll have to be some darn great concepts will I live up to the beauty and magic of this castle that is already there.
After we had the change to wander around for a bit, inhaled the magic, it is time for a new exercise. As you enter the castle, in the main hall, there is a huge chandelier hanging from the ceiling. Instantly we are drawn to the enormous marble staircase that takes you to the second floor. It is in this space that we are blindfolded, one by one. This way you visualize an image without seeing. So you'll have to direct very literal and accurate. We have to position the models, determine the crop, the position, portrait or landscape format. All things that you normally will decide with your eyes. When you take that sense away, the information that you give to another person is way more detailed.


When we all got our blindfolded shots we are divided into groups. We are with a total of 13 photographers, three models and three floors. We are divided into three groups and every model has their own floor to work on and their own selection of dresses to pick from. We are a group of four (Mike, Jessi, Rebeca and me) and get an hour per floor to create images. The first hour our minds are rattling with ideas and we are quick to start our concepts and shoot them. So quick that the first round we are all able to shoot two ideas each. The second round we all get to work out one idea and the third round our minds are all blank. Our heads were already full of information, impressions and magic. We were all glad that we photographed something after that.


After this day it was time for a delicious dinner. All the meals we had, we ate outside, divided over two tables with a view of the mountains and greens with a background concert of three donkeys, birds and a church bell. Back home our energy levels were drained and we watched an inspirational documentary about happiness (Happy). You do not need a lot to be happy, but you have to be open for it, see it, take it in.

We closed the day off with an announcement to set our alarms to 4.30. Because at 5 we would start a 40-minute-walk to a waterfall. Only Brooke Shaden will get 17 people as crazy to all participate such a mad idea.
But the next morning everyone was present. One a little more present than the other, but everyone got up. The night before Brooke had told us that she was planning to jump into the waterfall and that the people who were willing and daring enough to jump in with her, had to prepare themselves for it. This was a memorable moment as it was, but to make it all just a little bit more magical and fairytale like I decided to wear my long, red dress for that little extra spunk to it. It is DAY TWO, early in the morning as we walked to the waterfall. Along the way we heard techno music and I was looking for a tent where this rave would be. It appeared to be a birthday-party for someone who had just turned 18. With their sunglasses on, drinks in their hands and loud music playing we passed this birthday-party. Off we went to one of the most beautiful places, as Brooke told us.
A wonderful place it is indeed. The water is the teal colored, nothing but the sound of water rushing down and no one in sight. After everyone is in position to swim, we jump in the water. Freezing cold. Literally, freezing. We are such retards for doing this, but what the hell. We are here, in the moment and have a tough story to tell afterwards, right? Our heads and shoulders are still dry so Kelly, Brooke and myself support ourselves hanging from a fallen tree. We count down together, let go, and freeze together in the super cold water. Fortunately we have the photos to prove it.

For a moment we dry ourselves, get some dry clothes, for the ones who were clever enough to bring those, and then we are ready to shoot some images. Mums Kelly and KD brought a pile of dresses. Jen is hoisted into one of the pretty dresses and alights to the shore. Halfway in the water, like she was washed ashore. The sound of the shutters going off of our cameras is louder than the sound of the streaming water.


Jen changes positions as she transforms from a stranded mermaid to a vulnerable girl on a tree trunk. The same one where we hung on for dear god this morning not to touch the freezing cold water. Now a model sits there on top, being beautiful and changing her position every so many clicks. A little further down the stream she sits on another tree trunk and in the end on some sort of island in the middle of the stream. In the meantime it is almost half past 8 and we all have the feeling like we already been through half a day's work. That is why we all take a little break, have a hot shower and have a rest before we go to lunch.
We lunch like we are Italians in France. Pizza's, bread and salads in the village, nearby the waterfall. We are not totally there in the moment yet, since we are still recovering our adventures from that moment, but having a nice lunch nonetheless. Again we're having our meal outside in the sun and afterwards we return home for a editing session with Brooke.


A stunning feature of here is that she is willing to teach you anything she know. Whatever she knows, she will be willing to share. There are no tricks that she is doing that you'll have to figure out yourself. In contradiction. She shows us how she edits from start to finish. How she approaches an image and what most of her process looks like. Clear and open she tells us the phases she goes through in her editing and that she kind of does the similar thing all the time. It is interesting to see that no difficult features of photoshop are used, like the pen-tool (which I hate). But it is evident, clear and applicable to us.


While the editing session is going, smells of the pasta that the mums are preparing for us are entering our noses. Tonight we will be staying in and eating at home. Pasta, made by KD and Kelly, mums of the group. Tom is at the head of the table, next to him are Kelly and Delphine, next to them are Jen and myself. During dinner we get to talking about concepts, ideas, the beauty of the castle and not being able to wait and wander around that place for a whole day tomorrow. But we also talk about the fear of creating something that will not live up to the place itself. Delphine and I have a brainstorm session at the dinner table. We both think that we're stuck inside our own heads and do not have ideas yet. But the truth is that we're afraid to speak our minds out loud and let our ideas into the world. Not daring to go for it yet. So we'll break this insecure passage for each other. But talking about it, you get out of your own head and it becomes more tangible. By sharing you get to see things differently. When you do this with someone you like and respect, you'll also receive some good feedback and possibilities that you might not thought about yourself. Without your ideas being twisted into something you are not. They are more like additions and new insights. That is what we were to each other. After this conversation we were both smiling from ear to ear, inspired to the bone and with a confident feeling that we have some sort of direction we are moving towards. Obviously there is still that fear, but there is more willingness and decisiveness than fear in that moment. In that moment we decide we will go for it. I can not wait to see her series. To see the visuals that were created after the ideas were born. I also can not wait to do another one of those brainstorming session. Even if it is only through Skype. Or I'll just fly out to Geneva for one. What the heck.
After the brainstorming session the day is not done yet. No chilling on the couch, no no. It is a packed programme with loads more to learn. This is the evening where we'll be talking about the business of being a photographer. Brooke tells us about the specifics of the products that she offers to clients. Working as a commissioned artist, selling images, how to get in contact with a gallery, what papers to use for your photography, etc, etc. In this segment, like in the editing segment, there are no secrets. She is willing to share her prices with us, for prints, but also for licensing.
After a morning by the waterfall, a class in editing and a class in business of being a fine art photographer, the day is done and so are our energy levels. But after the inspiration and storytelling exercises we did yesterday I can't help but feel the urge to write down my story. It is a short description of the direction I want to take my photo series to. The series I will be working on tomorrow.


Not much for sleep this night. But that will not stand in the way of what today is going to bring me. DAY THREE. Since today we will be spending all day in the Chateau. From 8 to 8. Which seems like a whole lot of time, but appeared to be not enough hours. Time will never be enough to create there.
In the morning everyone had the chance to have a one on one talk with la Brooke Shaden herself. And well, I kind of know myself. Whenever I get nervous I start mumbling the whole time. Quick. Unintelligible. And afterwards I will have no clue of what just came out of my mouth. So I got the idea of recording my talk. Since my fancy Canon EOS 5D Mark II has a very cool video-taping function and that is not just for show (I am also working on a teeny tiny aftermovie). And that's how it went. I told her my story and she gave me insight. New ways of doing it. With her light that she shines into the world. She is the worlds biggest sweetheart. Arrogance is not in her dictionary. Approachable, open, loving, understanding. It is a pleasure to be in her presence and to catch a little of the positivity surrounding her. If I could take home a fraction of the positivity she radiates around her, I am a happy person.

After my talk I walk into the 'dressing room'. Also known as the room where all the dresses Brooke brought from America are scattered around. Vintage, wedding dresses, in different colors and styles. In the room Dawn is busy building her set for one of her concepts as she asks me to model for her. What a great honor that is. For someone to ask me to be part of their conceptual world. To trust me to be able to be translator of her image in her mind, to a visual image. That is one of the coolest things to do, next to creating yourself. Being a part of someones world. 
I am placed above the fireplace, where I balance on the edge. With my legs raised, which are trembling after a while from holding them in the same position. I ask her where she wants me to look. 'Just look at Tom's face' Dawn says. 'But I can't look at Tom, he makes me laugh' was my response. 'Just look at his penis then', Dawn answered. Then the gates were open to a whole lot of dirty jokes which I shall not repeat over here, or shall I? (there's one more in the dinner section of day three ;))
I am very curious to see the end-result of this shoot. I have not seen anything yet.

To be able to focus on the images that I want to create I isolated myself after this shoot. I ended up in a bathroom. Nobody was photographing in here, so I could re watch my talk with Brooke and work on my story in here. From that story I picked a few moments and created visuals that would go with these moments. Before coming here, I had in my head that I would love to create a series. Whether it were two photos that would be a sequence, or more. A series, that was what I wanted to create. I was very pleased with the exercises we did in the first days. Because now I had a new way of finding inspiration and creating a story first and then visualize it.
A separate blog will follow about the photo series in itself as it develops. With more background information about it.


Jade also asked me to model for her. In a beautiful nightgown with a taxidermy duck. It sounds a little bizarre, but then again I think entering a random room in the castle and seeing what everyone was doing would have also been bizarre. That was one of the things that made this day the most amazing, extraordinary day. In every room of the castle there would be a different story that was being told. In a new, created world. One even more magical than the other. Everyone helping each other. No jealousy to be seen and no competition elements  there. That did not exist in our castle.
Back to my nightgown and the taxidermy duck. Help came from Mike and Jessi, to hold the branches behind me. It seems as if the final image will be an ethereal look of me as a fairytale character with wings. I can hardly control my curiosity. Normally I know what the images look like or will going to look like. But being a model for another photographer this is something different. I know understand your curiosity very much Jen ;)
This was, without a doubt, one of the most memorable days of my life. From dusk to dawn. Filled with magical moments. Positivity. Creativity. Inspiration. Whenever I get the chance to talk about this day I light up and a butterfly starts to fly inside me. Happy thoughts arise when I think about that day. Indescribably. A new world has opened for me, one that I never thought existed. Connections I made that I never thought were possible. Open yourself up from day one? Hell no. You'll just set yourself up for getting hurt, right? Oh, on the contrary.
Whenever people ask me about the things I have learned these days no clear answer pops into my head. Not only did it change my view on photography, inspiration and telling stories. It also changed the way I view the world. That an open view to the world will get you far. That when you open up to people, people will be more willing to open up to you as well.
The end of the day in the castle was another delicious meal. As a present to their guests it is a tradition to poor them champagne on their last night. Even though this was an alcohol-free weekend, we were allowed to have one glass. Except Brooke. She divided her champagne and poured it into our glasses.
We didn't need any more than one glass of champagne (or was it two?). After three packed days and not much sleep they hit hard. My giggly self came out and so came the dirty jokes which we started off with. I sat next to Jen and Mike, next to Mike sat KD. It was Mike's birthday and especially for him the kept a few pieces of the pie. He gave me the last piece of the pie, but I saw KD eyes beaming at the pie and asked her of she wanted to share it. 'Only if you can not finish it yourself' she said. I told her that I would love to share it with her, if she said the magic word. 'Ehmm, okay, penis?' she said softly. With teary eyes from laughter I gave her half of the piece. This was a referral joke to where I had to look during Dawn's photoshoot earlier today.
Happenis all around!

The last night we spent making T-shirts, as a tangible memory to take home after these happy days. KD's comment on mine was: 'will say penis for cake'. I still laugh about it when I look at it. Slowly also the realization hit that this was the end of our trip together (this time). Especially the next morning when we really had to say goodbye. It only took us 4 days to create a family. It was only 4 days that we spent together, but with the intensity of it all it seems more like a month or even longer. To be able to make a connection this deep in this short amount of time, to be able to learn so much. Not just about photography, but about yourself, about life in general. I would never thought was possible. Shamelessly I let the tears roll down my face as I said my goodbyes to all of these sweethearts. Jade hugged me and told me that I had no reason to be insecure and it was that instant that hit home. The last few days I came to the realization that everyone has some type of insecurity inside themselves. In whatever aspect that may be. The sweet words, the hugs and cuddles gave me strength. It is not a farewell. It is a see you soon. Because I am sure that we will meet again. There is no other possibility. It is too magical to let it expire. So see you soon friends!