Op zaterdag 24 November 1973 werd dit Amerikaanse marine vliegtuig van het type C-47 (ook wel "Dakota" genoemd) geforceerd om te landen op het zwarte strand van Sólheimasandur in het zuiden van IJsland. De crew overleefde de landing en tot op de dag van vandaag ligt het vliegtuig hier.

On the Saturday of Nov 24, 1973 a United States Navy airplane (C-47 SkyTrain also known as “Dakota”) was forced to land on Sólheimasandur’s black sandy beach in the south of Iceland. The crew survived the landing and the airplane’s remains are still standing at the crash site.

Een uiterst bizarre plek om rond te lopen, maar eentje die hoog op het lijstje van "bezienswaardigheden die we graag willen zien" stond. Gewapend met een uitgeschreven uitleg en de coördinaten gingen we op pad en hadden we het wrak al snel in ons vizier. En wij niet alleen. Het is een toeristische attractie geworden waar bezoekers die een 4x4 hebben gehuurd graag naartoe trekken.
Mensen die niet zo'n te gekke auto hebben gehuurd moeten helaas een kilometer of 4 door het zwarte zand lopen. En liet het nou net die dag ontzettend hard waaien en maar een paar graden boven nul zijn.
En ja, ook dan is het 'alles voor de kunst' en trek ik mijn jurkje aan om 'de foto' te maken :) Het bleek een heuse uitdaging om het juiste moment (lees, het moment zónder toeristen) te vinden om hem te maken. Wanneer er een auto vertrok, was de volgende alweer aangekomen. Maar de aanhouder wint en na geduldig een rijstwafeltje eten in de auto, even opwarmen voor de kou van de shoot die komen zou, was er een moment precies lang genoeg om de foto te maken.
Eentje die ik van te voren graag wilde maken, maar nog niet helemaal uitgedokterd had. Het is een verhaal geworden over vertrek. Doorgaan. Wegrennen of achter je laten?
Hieronder een kleine video van de edit achter dit beeld en een voor en na foto.

A bizarre place to be walking in, but one that was high on our list of 'things we really want to see'. With a written explanation and the coordinates we went for it and it didn't took us long to figure out that we were on the right tracks when suddenly the wreck appeared. And we weren't alone. It has become a tourist attraction where people who rented a four wheel drive loved to go to. People that didn't rent such an amazing car unfortunately have to walk for about 4 kilometers through the black sand. And especially the day we were that, that had to be an awful walk. It was super windy and it was only a couple degrees above zero.
But even in these conditions the mantra 'everything for the art' counts and so I got dressed in my red dress and went for it. It was a challenge to find the right timing to create, cause every time a car left, another one arrived. But patience is key and after patiently waiting in the car, eating a little something and getting a little warm before the cold shoot that was about to happen there was moment long enough to take the shot.
This was an image that I really wanted to create, but hadn't quite figured out what the end-result had to be. It turned out to be a story about departing. Pushing through. Continuing. Running away, or leaving behind?
Below you find a little video of the edit and a before and after photo.

Het was de vierde dag van onze epic IJsland avonturen. We waren aanbeland op het zachtste groene mosveld dat je je kunt voorstellen. Zo zacht dat je erop zou kunnen slapen. Of naakt liggen, zoals velen van de groep deden.
Vergis je niet, onder de zachte moslaag bevinden zijn keiharde gitzwarte lavastenen. Een enorm fascinerend en uiterst prachtig fenomeen, dat zich kilometers lang uitstrekt langs de zuidkust van IJsland. Het gebied heet Eldhraun.

It was the fourth day of our epic Iceland adventures. We drove up to the softest green mossfields you can image. So soft that you could sleep on it. Or lay naked in it, as many of the group turned out to do.
But don't be fooled by the soft look, underneath are solid black lavarocks. A hugely fascinating and utterly beautiful phenomena that spreads for miles and miles by the south coast of Iceland. The area is called Eldhraun.

Dit was één van de plekken die hoog op ieders lijstje stond om te fotograferen. Aangekomen met onze campers schoot iedereen in verschillende richtingen en ging aan de slag. Creëerde. Tom vroeg mij of ik voor hem wilde poseren in mijn rode jurk. Hij had een stuk stof te leen van Kory om er later in Photoshop aan te plakken en mijn jurk geweldig groot te laten lijken.
Hij poseerde me op één van de hoogste rotsen die er in de wijde omtrek te vinden was. Lieve Mike stond achter me en help me de stof in de juiste positie te krijgen. Het schijnt dat ik goed te zien was vanaf de RingRoad 1 (de enige 'snelweg' in IJsland die rond het hele eiland gaat), want toen ik van mijn rots gekropen was kwamen er 3 mannen en 1 vrouw naar me toe. Het eerste dat ze zeiden was 'Hey jij bent toch Lieke uit Nederland?'. Perplex was ik. Al snel bleek dat ze Marisa al hadden gesproken en zo wisten dat ik Nederlandse was.  Onwenning om weer in het Nederlands te praten.
Ze hadden me inderdaad vanaf de weg gezien en hebben een rechtsomkeerd gemaakt om met me te kunnen praten. Deze twee Nederlanders, een Poolse en een Duitser reisden ook door IJsland en hadden een klein projectje lopen. Ze fotografeerden een klein stukje rode stof tegen de verschillende prachtige landschappen die het land te bieden heeft. Toen ze een felrode jurk in het groene moslandschap zagen, besloten ze om dit toe te voegen aan hun portfolio. En zo geschiedde :)

This was one of the places that ranked very high on everybody's list of 'must photograph here'. After we arrived with all of our campers, everybody dove into different directions and went for it. Creating. Tom asked me to pose for him in my red dress. He had borrowed a piece of fabric off of Kory to make a huge dress in Photoshop.
He posed me on one of the highest rocks available for miles. Sweet Mike stood behind me, helping me hold up the fabric and swinging it in the right direction. It seems that it was a noticeable sight to see from the Ringroad 1 (the only 'highway' in Iceland, that goes around the island), because when I got off my big rock three men and a woman came up to me. The first thing they said was 'Hey you are Lieke from the Netherlands, right?' (in Dutch). I was shocked. Soon it appeared that Marisa had spoken to them and that's how they knew I was Dutch. It was kinda weird talking Dutch again.
Indeed they saw me from the road and made a u-turn just to talk to me. These two Dutch men, a Polish woman and a German man were also traveling Iceland and they had a little project going on. They were photographing a little red rag against different breathtaking landscapes. When they saw the bright red dress against the soft green mossfields they just had to add this to their portfolio. And so they did.

Grappig feitje is dat ik één van de twee Nederlanders en de Poolse dame ook nog tegenkwam op het vliegveld in Keflavik onderweg terug naar huis. Ik stond in de incheck rij en ineens hoor ik mijn naam. Bleken zij het te zien, super toevallig!
Onderstaande foto is de uiteindelijke gebruikte foto, gemaakt door Johannes Hoffmann

Funny fact is that I ran into one of the two Dutch guys and the Polish lady at the airport in Keflavik on the way home. I was in the check-in line as I heard someone calling my name. Turned out it was them, what a coincidence!
The photo down here is the photo they used in the project and is made by Johannes Hoffmann.