English below

Nerveus was ik. Zou de magie er nog zijn. Wat als de vonk weg zou zijn gegaan, om nooit meer terug gevonden te worden? Een angst die ik had, was dat de connectie die we een jaar geleden in het prachtige Zuid-Frankrijk hadden gemaakt, weg zou zijn. Maar niks van dit alles was waar. De avond dat ik arriveerde in Keflavik dronk ik met Mike en Emmanuel een biertje. En ook al was het een klein beetje ongemakkelijk in het begin, het voelde zo goed om ze weer te zien. Eindelijk.
Die avond dineerden we in Keflavik, samen met Jade, Rebeca, Melissa en haar dochter, Mia (de laatste aanvulling aan de Fromagi familie). We knuffelden, we aten, we lachten en we konden niet stoppen met praten. Over wat er het afgelopen jaar allemaal gebeurd was, wat iedereen in de tussentijd uitgespookt had en terugkijkend naar die magische dagen die we in Frankrijk beleefden.
Na het avondeten liepen we naar een trollengrot, wat eigenlijk een groot huis was, met afgesloten deuren en ramen, maar met een klein sleutelgat waar je doorheen kon kijken. Wat je zag was een grote kamer met een gigantisch bed. Ook hoorde je gegrom uit het huis komen. Om de trolervaring compleet te maken. Na dit bezoekje ging ieder zijn eigen weg naar zijn slaapplek om wat uurtjes rust te pakken voor het grote avontuur zou beginnen.

De volgende ochtend werd ik wakker met wat zenuwen, maar het goeie soort zenuwen. Niet de zenuwen die je hebt voor je naar de tandarts moet. Ik pakte mijn koffer in, rolde hem het guesthouse uit waar ik verbleef en liep naar de plek waar we onze mobiele slaapplaatsen voor de komende dagen zouden ophalen. De camperverhuur.
Hoe dichterbij ik kwam, hoe meer verschillende Amerikaanse accenten ik kon horen. Grote koffers, cameratassen stonden buiten geparkeerd. Als vanzelfsprekend, ik was op weg naar de jusite plek. Toen ik ze zag en zij zagen mij, startte het knuffelprocess in volle glorie en zou ook niet meer stoppen tot onze familie weer compleet zou zijn.
Het duurde allemaal iets langer (oké het duurde véél langer) om alles geregeld te krijgen, maar dan waren we eindelijk vertrokken. In onze mobiele huizen voor de komende dagen. We laadden ze vol met eten en drinken en toen kon het echte avontuur van de Fromagi's die IJsland ontdekken beginnen.

Als iemand die uit één van de meest platte landen ter wereld komt, met geen enkele ervaring in het rijden met een camper, scheet ik een piepklein beetje in mijn broek tijdens het rijden van dit gevaarte (het eerste uur, daarna was ik een echte trucker).
Na ongeveer een uur of twee onderweg te zijn werd onze camper geraakt door een andere auto. Waarschijnlijk had deze last van de harde wind die in IJsland zomaar ineens kan opzetten en kwam hij een stukje over mijn weghelft waarbij hij de reflector van de spiegel raakte. Affijn, gelukkig zijn we niet omver geblazen, waar ze je voor waarschuwen bij het rijden van een camper via de flyers die ze je in je klauwen duwen voor je vertrekt.

Onderweg stopten we om te fotograferen. Hier was een berg, bedekt met mos dat zo zacht was, dat je erop zou kunnen slapen.
Jade vroeg me of ik model voor haar wilde staan en natuurlijk vond ik dit supertof om te doen en voelde me vereerd. Ze trok me een vintage jurk aan, zette een prachtige soort van diadeem op mijn hoofd en klaar waren we om te gaan. Uiteraard werd ik op blote voeten gefotografeerd en veranderde nog net niet écht in ijsprinses Elsa, zo koud was het. Maar na het zien van de  beelden die ze gecreëerd had, maakte het allemaal niet meer uit. Ze waren prachtig!
We waren totaal de tijd vergeten en aten die avond om 10 uur ons diner. Maar ook dit maakte helemaal niet uit, wanneer je de prachtige landschappen ziet die IJsland te bieden heeft.
We overnachtten één nachtje in het Westen. Dichtbij een veld vol met schapen en hun lammetjes en een kleine haven.

At first I was apprehensive. Would the magic still exist. What if the spark went away to be never found again? A fear that I had was that the connection we made a year ago (in the beautiful south of France) would be gone. But none of the above was true. The night I arrived in Keflavik I had a beer with Mike and Emmanuel and even if it was a little bit awkward at first. It felt so good and natural to see them again. Finally.
That night we had dinner in Keflavik with Jade, Rebeca, Melissa and her daughter Mia (the latest addition to the Fromagi family). We hugged, we ate, we laughed and we couldn't stop talking. About what happened in the year that had passed, what everybody had been up to and how we all experienced the trip from last year including the aftermath.
After dinner we visited a trolcave, which actually was a huge house, with closed off windows and doors, but with a little key hole that made you look into a room with a huge bed. There were also growling sounds coming from it. To complete the troll experience. Afterwards we all went to our own place to sleep before the big adventure would start.

The next morning I woke up with some nerves, but they were the good kind of nerves. Not the bad ones like you get when you have to go see the dentist. I packed up my suitcase, rolled it out of the guesthouse I was staying at and walked up to the place where we would pick up our mobile homes for the next few days, the RV's.
I could hear different American accents as I was getting closer. Big suitcases, camera bags surrounded the place. Needless to say, I was headed in the right direction. When I saw them and they saw me, hugging process started full force and it wouldn't stop until we would be our complete family again.
It took a little longer (or actually a lót longer to be quite honest) to get everything sorted, but then off we were in our mobile homes for the next couple of days. We loaded our homes with loads of food and water and then the real adventure of the Fromagi's taking Iceland could begin.

As someone who comes from one of the flattest countries there is with no experience driving an RV, I could say I was a little nervous.
After about two hours of driving, our RV got hit by a car that probably was affected by the wind, cause it came a little over it's side of the road and knocked a piece of the reflector off our mirror. Oh well, at least we didn't flip our RV like they scare you with on the info folders they hand out.

Hoe kijk je. Wat zie je. Heeft met veel te maken. En dat maakt het interessant. Iedereen heeft een andere achtergrond, een andere rugzak en kijkt op een andere manier, met andere ogen.
Maar dat je je eigen leven creëert en het maakbaar is, is een prachtig maar angstaanjagend gegeven. Dat je verantwoordelijk bent voor je eigen succes. Je eigen pad kiest. In een wereld waarin iedereen carrière wilt maken. Het liefst zo snel mogelijk en dan ook nog het hoogst haalbare, alsjeblieft. Is een beetje hetzelfde als een sollicitant van 23 vragen om een wo afgeronde opleiding met 5 jaar werkervaring in de gevraagde functie.

Passie vraagt om inzet, kracht en doorzettingsvermogen. En degene die het maken zijn degene die het meeste van deze genoemde eigenschappen bezit. Natuurlijk is talent een groot onderdeel, want waar zijn we zonder talent. Maar niet degenen met het grootste talent worden groot (kan Madonna écht zingen? neh). En uiteraard heeft het ook met gelegenheid en kansen te maken. Daarom moet je absoluut iedere kans grijpen die zich aanbied en zelf je uiterste best doen om zoveel mogelijk kansen te creëren. En doorzetten. Doorgaan wanneer anderen stoppen.
Vaker vallen en nog vaker opstaan.

How do you look at things. What do you see. Is affected by so many things. And that's what makes it interesting. Everyone has a different background and looks at things in a different with, with different eyes.
But the fact that you create your own life, life is make-able , is a beautiful but terrifying thought. Being responsible for your own success. Choosing your own path. In a world where everyone wants to make a career for themselves. As quickly as possible and preferably the highest attainable. Is similar to asking an applicant of 23 years-old for a university degree with 5 years of experience in the job they're hiring for.

Passion asks for perseverance and strength. The ones that make it are the ones that own the most of these characteristics. Of course talent is a big portion of 'making it', because where would we be without talent. But not the ones with the biggest amount of talent become huge (can Madonna really sing? neh). And then there is also opportunity and occasion. That is why you should grab every chance you can get and work as hard as possible to create chances. And persevere, push through when others quit.
Fall more often and get up even more.

Fragiliteit ontmoet ruwheid. Er is geen pad naar succes. Er is alleen vallen en terug opstaan. Keer, op keer.
In het diepe springen, zonder vangnet. Zwemmen zonder bandjes, in het diepste bad.

Op het randje na een bewandeld pad, op naar een sprong in het diepe, met een frisse wind.

Fragility meets roughness. There is no path to success. There is only falling and getting back up again. And again, and again.
Jumping into the deep end with no safety net. Swimming without floaties in the deepest pool.

At the edge after a trodden path, on to the leap of faith with a fresh breeze.

Op zaterdag 24 November 1973 werd dit Amerikaanse marine vliegtuig van het type C-47 (ook wel "Dakota" genoemd) geforceerd om te landen op het zwarte strand van Sólheimasandur in het zuiden van IJsland. De crew overleefde de landing en tot op de dag van vandaag ligt het vliegtuig hier.

On the Saturday of Nov 24, 1973 a United States Navy airplane (C-47 SkyTrain also known as “Dakota”) was forced to land on Sólheimasandur’s black sandy beach in the south of Iceland. The crew survived the landing and the airplane’s remains are still standing at the crash site.

Een uiterst bizarre plek om rond te lopen, maar eentje die hoog op het lijstje van "bezienswaardigheden die we graag willen zien" stond. Gewapend met een uitgeschreven uitleg en de coördinaten gingen we op pad en hadden we het wrak al snel in ons vizier. En wij niet alleen. Het is een toeristische attractie geworden waar bezoekers die een 4x4 hebben gehuurd graag naartoe trekken.
Mensen die niet zo'n te gekke auto hebben gehuurd moeten helaas een kilometer of 4 door het zwarte zand lopen. En liet het nou net die dag ontzettend hard waaien en maar een paar graden boven nul zijn.
En ja, ook dan is het 'alles voor de kunst' en trek ik mijn jurkje aan om 'de foto' te maken :) Het bleek een heuse uitdaging om het juiste moment (lees, het moment zónder toeristen) te vinden om hem te maken. Wanneer er een auto vertrok, was de volgende alweer aangekomen. Maar de aanhouder wint en na geduldig een rijstwafeltje eten in de auto, even opwarmen voor de kou van de shoot die komen zou, was er een moment precies lang genoeg om de foto te maken.
Eentje die ik van te voren graag wilde maken, maar nog niet helemaal uitgedokterd had. Het is een verhaal geworden over vertrek. Doorgaan. Wegrennen of achter je laten?
Hieronder een kleine video van de edit achter dit beeld en een voor en na foto.

A bizarre place to be walking in, but one that was high on our list of 'things we really want to see'. With a written explanation and the coordinates we went for it and it didn't took us long to figure out that we were on the right tracks when suddenly the wreck appeared. And we weren't alone. It has become a tourist attraction where people who rented a four wheel drive loved to go to. People that didn't rent such an amazing car unfortunately have to walk for about 4 kilometers through the black sand. And especially the day we were that, that had to be an awful walk. It was super windy and it was only a couple degrees above zero.
But even in these conditions the mantra 'everything for the art' counts and so I got dressed in my red dress and went for it. It was a challenge to find the right timing to create, cause every time a car left, another one arrived. But patience is key and after patiently waiting in the car, eating a little something and getting a little warm before the cold shoot that was about to happen there was moment long enough to take the shot.
This was an image that I really wanted to create, but hadn't quite figured out what the end-result had to be. It turned out to be a story about departing. Pushing through. Continuing. Running away, or leaving behind?
Below you find a little video of the edit and a before and after photo.

Het was de vierde dag van onze epic IJsland avonturen. We waren aanbeland op het zachtste groene mosveld dat je je kunt voorstellen. Zo zacht dat je erop zou kunnen slapen. Of naakt liggen, zoals velen van de groep deden.
Vergis je niet, onder de zachte moslaag bevinden zijn keiharde gitzwarte lavastenen. Een enorm fascinerend en uiterst prachtig fenomeen, dat zich kilometers lang uitstrekt langs de zuidkust van IJsland. Het gebied heet Eldhraun.

It was the fourth day of our epic Iceland adventures. We drove up to the softest green mossfields you can image. So soft that you could sleep on it. Or lay naked in it, as many of the group turned out to do.
But don't be fooled by the soft look, underneath are solid black lavarocks. A hugely fascinating and utterly beautiful phenomena that spreads for miles and miles by the south coast of Iceland. The area is called Eldhraun.

Dit was één van de plekken die hoog op ieders lijstje stond om te fotograferen. Aangekomen met onze campers schoot iedereen in verschillende richtingen en ging aan de slag. Creëerde. Tom vroeg mij of ik voor hem wilde poseren in mijn rode jurk. Hij had een stuk stof te leen van Kory om er later in Photoshop aan te plakken en mijn jurk geweldig groot te laten lijken.
Hij poseerde me op één van de hoogste rotsen die er in de wijde omtrek te vinden was. Lieve Mike stond achter me en help me de stof in de juiste positie te krijgen. Het schijnt dat ik goed te zien was vanaf de RingRoad 1 (de enige 'snelweg' in IJsland die rond het hele eiland gaat), want toen ik van mijn rots gekropen was kwamen er 3 mannen en 1 vrouw naar me toe. Het eerste dat ze zeiden was 'Hey jij bent toch Lieke uit Nederland?'. Perplex was ik. Al snel bleek dat ze Marisa al hadden gesproken en zo wisten dat ik Nederlandse was.  Onwenning om weer in het Nederlands te praten.
Ze hadden me inderdaad vanaf de weg gezien en hebben een rechtsomkeerd gemaakt om met me te kunnen praten. Deze twee Nederlanders, een Poolse en een Duitser reisden ook door IJsland en hadden een klein projectje lopen. Ze fotografeerden een klein stukje rode stof tegen de verschillende prachtige landschappen die het land te bieden heeft. Toen ze een felrode jurk in het groene moslandschap zagen, besloten ze om dit toe te voegen aan hun portfolio. En zo geschiedde :)

This was one of the places that ranked very high on everybody's list of 'must photograph here'. After we arrived with all of our campers, everybody dove into different directions and went for it. Creating. Tom asked me to pose for him in my red dress. He had borrowed a piece of fabric off of Kory to make a huge dress in Photoshop.
He posed me on one of the highest rocks available for miles. Sweet Mike stood behind me, helping me hold up the fabric and swinging it in the right direction. It seems that it was a noticeable sight to see from the Ringroad 1 (the only 'highway' in Iceland, that goes around the island), because when I got off my big rock three men and a woman came up to me. The first thing they said was 'Hey you are Lieke from the Netherlands, right?' (in Dutch). I was shocked. Soon it appeared that Marisa had spoken to them and that's how they knew I was Dutch. It was kinda weird talking Dutch again.
Indeed they saw me from the road and made a u-turn just to talk to me. These two Dutch men, a Polish woman and a German man were also traveling Iceland and they had a little project going on. They were photographing a little red rag against different breathtaking landscapes. When they saw the bright red dress against the soft green mossfields they just had to add this to their portfolio. And so they did.

Grappig feitje is dat ik één van de twee Nederlanders en de Poolse dame ook nog tegenkwam op het vliegveld in Keflavik onderweg terug naar huis. Ik stond in de incheck rij en ineens hoor ik mijn naam. Bleken zij het te zien, super toevallig!
Onderstaande foto is de uiteindelijke gebruikte foto, gemaakt door Johannes Hoffmann

Funny fact is that I ran into one of the two Dutch guys and the Polish lady at the airport in Keflavik on the way home. I was in the check-in line as I heard someone calling my name. Turned out it was them, what a coincidence!
The photo down here is the photo they used in the project and is made by Johannes Hoffmann.