Kunst afleveren, in Corona crisis tijden

Work wise zijn er een aantal momenten waarop ik op mijn gelukkigst ben.
En vandaag mocht ik er daar eentje van ervaren.
Een paar weken geleden heb ik namelijk dit werk verkocht. De beste man belde me vorige week om af te spreken, ik lever mijn kunstwerken in Nederland en België namelijk aan huis af, stukje service en persoonlijk contact. Ik vind het fantastisch om te zien waar mijn kind komt te hangen.

Maargoed, terug naar de Belgische ondernemer. Hij belde me om te zeggen dat zijn vrouw verliefd was geworden op dit werk en dat het niet anders kon, dan dat ze in hun huis zou komen te hangen. Verrassing voor haar, was dat ik het werk zelf zou komen afleveren.
​
En die dag was vandaag.

⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Gewapend met een verklaring dat ik Belgisch grondgebied mag betreden reed ik in mijn Duster richting de grens.
De Belgische politieman met grappig hoedje, ik vind hun outfitjes zo leuk, hield me aan en zei; “Mevrouw, wat gaat u doen?!”.
Ik kom een kunstwerk afleveren meneer, zei ik.
Wilt u de papieren zien? “Nee hoor, rijd u maar verder”.
Ik zal er niet gevaarlijk of ziek hebben uitgezien. Dat stemde me gerust. Ik vond het namelijk best een beetje spannend om de grens over te gaan, maar voor dat beetje spanning en avontuur leef ik.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Aangekomen in een wijk met kasten van huizen parkeer ik mijn oranje waggie en bel aan. Ze doet open en springt letterlijk op en neer van geluk. We drinken koffie in de zon waar ze me vertelt hoe dit werk haar heeft geraakt toen ze het voor het eerst zag. Het hing bij iemand waar ze op bezoek was en ze wilde dat werk op dat moment van hem kopen en meenemen. Maar dat ging niet door. Ze moest en zou het zelf ook hangen in haar huis en dus kocht haar man hun eigen exemplaar.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
De zon brandt op onze huid, ze probeert de gigantische parasol te verrijden, zodat we in de schaduw kunnen zitten, maar van spanning mist ze een wieltje dat nog op de rem staat. Ik help haar. Ze is wat zenuwachtig vertelt ze. Tijdens een frisje na de koffie zegt ze dat ze “zo blij is dat ze haar idool mag ontmoeten.” Ongemakkelijk lach ik naar haar.
Ik? Een idool?
De Zeeuwse nuchterheid komt in me naar boven en wuift het weg. Maar haar lof en liefde over het werk komt binnen.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Haar hulp heeft een heerlijke lunch gemaakt.
Ja. Haar hulp. Zo groot is het huis ook. Een Marokkaanse soort van pannenkoek met groenten en zeevruchten.
Na de lunch is het dan eindelijk tijd om het werk uit te pakken. Dat moment had ze bewaard voor het laatst. Net voor ik vertrok. Misschien omdat het haar raakte toen ik het uitpakte en ze dat in haar alleenige veiligheid wilde toelaten, wetende dat ik zo zou opstappen. Misschien omdat ze ‘het beste voor lest’ wilde bewaren.
Ze is zichtbaar geraakt.
En bedankt me nog een keer.
​Waarna ze me lachend uitzwaait en ik met een glimlach mijn oranje Duster terug naar Nederland in stap.

Nieuwsgierig geworden naar de mogelijkheden om een werk van mij aan je muur te hangen?
Ik kom de kunstwerken graag persoonlijk bij je afleveren, bekijk hier alle beschikbare werken:

​Lieke Anna's Online Kunstwinkel