English below
Nerveus was ik. Zou de magie er nog zijn. Wat als de vonk weg zou zijn gegaan, om nooit meer terug gevonden te worden? Een angst die ik had, was dat de connectie die we een jaar geleden in het prachtige Zuid-Frankrijk hadden gemaakt, weg zou zijn. Maar niks van dit alles was waar. De avond dat ik arriveerde in Keflavik dronk ik met Mike en Emmanuel een biertje. En ook al was het een klein beetje ongemakkelijk in het begin, het voelde zo goed om ze weer te zien. Eindelijk.
Die avond dineerden we in Keflavik, samen met Jade, Rebeca, Melissa en haar dochter, Mia (de laatste aanvulling aan de Fromagi familie). We knuffelden, we aten, we lachten en we konden niet stoppen met praten. Over wat er het afgelopen jaar allemaal gebeurd was, wat iedereen in de tussentijd uitgespookt had en terugkijkend naar die magische dagen die we in Frankrijk beleefden.
Na het avondeten liepen we naar een trollengrot, wat eigenlijk een groot huis was, met afgesloten deuren en ramen, maar met een klein sleutelgat waar je doorheen kon kijken. Wat je zag was een grote kamer met een gigantisch bed. Ook hoorde je gegrom uit het huis komen. Om de trolervaring compleet te maken. Na dit bezoekje ging ieder zijn eigen weg naar zijn slaapplek om wat uurtjes rust te pakken voor het grote avontuur zou beginnen.
De volgende ochtend werd ik wakker met wat zenuwen, maar het goeie soort zenuwen. Niet de zenuwen die je hebt voor je naar de tandarts moet. Ik pakte mijn koffer in, rolde hem het guesthouse uit waar ik verbleef en liep naar de plek waar we onze mobiele slaapplaatsen voor de komende dagen zouden ophalen. De camperverhuur.
Hoe dichterbij ik kwam, hoe meer verschillende Amerikaanse accenten ik kon horen. Grote koffers, cameratassen stonden buiten geparkeerd. Als vanzelfsprekend, ik was op weg naar de jusite plek. Toen ik ze zag en zij zagen mij, startte het knuffelprocess in volle glorie en zou ook niet meer stoppen tot onze familie weer compleet zou zijn.
Het duurde allemaal iets langer (oké het duurde véél langer) om alles geregeld te krijgen, maar dan waren we eindelijk vertrokken. In onze mobiele huizen voor de komende dagen. We laadden ze vol met eten en drinken en toen kon het echte avontuur van de Fromagi's die IJsland ontdekken beginnen.
Nerveus was ik. Zou de magie er nog zijn. Wat als de vonk weg zou zijn gegaan, om nooit meer terug gevonden te worden? Een angst die ik had, was dat de connectie die we een jaar geleden in het prachtige Zuid-Frankrijk hadden gemaakt, weg zou zijn. Maar niks van dit alles was waar. De avond dat ik arriveerde in Keflavik dronk ik met Mike en Emmanuel een biertje. En ook al was het een klein beetje ongemakkelijk in het begin, het voelde zo goed om ze weer te zien. Eindelijk.
Die avond dineerden we in Keflavik, samen met Jade, Rebeca, Melissa en haar dochter, Mia (de laatste aanvulling aan de Fromagi familie). We knuffelden, we aten, we lachten en we konden niet stoppen met praten. Over wat er het afgelopen jaar allemaal gebeurd was, wat iedereen in de tussentijd uitgespookt had en terugkijkend naar die magische dagen die we in Frankrijk beleefden.
Na het avondeten liepen we naar een trollengrot, wat eigenlijk een groot huis was, met afgesloten deuren en ramen, maar met een klein sleutelgat waar je doorheen kon kijken. Wat je zag was een grote kamer met een gigantisch bed. Ook hoorde je gegrom uit het huis komen. Om de trolervaring compleet te maken. Na dit bezoekje ging ieder zijn eigen weg naar zijn slaapplek om wat uurtjes rust te pakken voor het grote avontuur zou beginnen.
De volgende ochtend werd ik wakker met wat zenuwen, maar het goeie soort zenuwen. Niet de zenuwen die je hebt voor je naar de tandarts moet. Ik pakte mijn koffer in, rolde hem het guesthouse uit waar ik verbleef en liep naar de plek waar we onze mobiele slaapplaatsen voor de komende dagen zouden ophalen. De camperverhuur.
Hoe dichterbij ik kwam, hoe meer verschillende Amerikaanse accenten ik kon horen. Grote koffers, cameratassen stonden buiten geparkeerd. Als vanzelfsprekend, ik was op weg naar de jusite plek. Toen ik ze zag en zij zagen mij, startte het knuffelprocess in volle glorie en zou ook niet meer stoppen tot onze familie weer compleet zou zijn.
Het duurde allemaal iets langer (oké het duurde véél langer) om alles geregeld te krijgen, maar dan waren we eindelijk vertrokken. In onze mobiele huizen voor de komende dagen. We laadden ze vol met eten en drinken en toen kon het echte avontuur van de Fromagi's die IJsland ontdekken beginnen.
Als iemand die uit één van de meest platte landen ter wereld komt, met geen enkele ervaring in het rijden met een camper, scheet ik een piepklein beetje in mijn broek tijdens het rijden van dit gevaarte (het eerste uur, daarna was ik een echte trucker).
Na ongeveer een uur of twee onderweg te zijn werd onze camper geraakt door een andere auto. Waarschijnlijk had deze last van de harde wind die in IJsland zomaar ineens kan opzetten en kwam hij een stukje over mijn weghelft waarbij hij de reflector van de spiegel raakte. Affijn, gelukkig zijn we niet omver geblazen, waar ze je voor waarschuwen bij het rijden van een camper via de flyers die ze je in je klauwen duwen voor je vertrekt.
Onderweg stopten we om te fotograferen. Hier was een berg, bedekt met mos dat zo zacht was, dat je erop zou kunnen slapen.
Jade vroeg me of ik model voor haar wilde staan en natuurlijk vond ik dit supertof om te doen en voelde me vereerd. Ze trok me een vintage jurk aan, zette een prachtige soort van diadeem op mijn hoofd en klaar waren we om te gaan. Uiteraard werd ik op blote voeten gefotografeerd en veranderde nog net niet écht in ijsprinses Elsa, zo koud was het. Maar na het zien van de beelden die ze gecreëerd had, maakte het allemaal niet meer uit. Ze waren prachtig!
We waren totaal de tijd vergeten en aten die avond om 10 uur ons diner. Maar ook dit maakte helemaal niet uit, wanneer je de prachtige landschappen ziet die IJsland te bieden heeft.
We overnachtten één nachtje in het Westen. Dichtbij een veld vol met schapen en hun lammetjes en een kleine haven.
At first I was apprehensive. Would the magic still exist. What if the spark went away to be never found again? A fear that I had was that the connection we made a year ago (in the beautiful south of France) would be gone. But none of the above was true. The night I arrived in Keflavik I had a beer with Mike and Emmanuel and even if it was a little bit awkward at first. It felt so good and natural to see them again. Finally.
That night we had dinner in Keflavik with Jade, Rebeca, Melissa and her daughter Mia (the latest addition to the Fromagi family). We hugged, we ate, we laughed and we couldn't stop talking. About what happened in the year that had passed, what everybody had been up to and how we all experienced the trip from last year including the aftermath.
After dinner we visited a trolcave, which actually was a huge house, with closed off windows and doors, but with a little key hole that made you look into a room with a huge bed. There were also growling sounds coming from it. To complete the troll experience. Afterwards we all went to our own place to sleep before the big adventure would start.
The next morning I woke up with some nerves, but they were the good kind of nerves. Not the bad ones like you get when you have to go see the dentist. I packed up my suitcase, rolled it out of the guesthouse I was staying at and walked up to the place where we would pick up our mobile homes for the next few days, the RV's.
I could hear different American accents as I was getting closer. Big suitcases, camera bags surrounded the place. Needless to say, I was headed in the right direction. When I saw them and they saw me, hugging process started full force and it wouldn't stop until we would be our complete family again.
It took a little longer (or actually a lót longer to be quite honest) to get everything sorted, but then off we were in our mobile homes for the next couple of days. We loaded our homes with loads of food and water and then the real adventure of the Fromagi's taking Iceland could begin.
As someone who comes from one of the flattest countries there is with no experience driving an RV, I could say I was a little nervous.
After about two hours of driving, our RV got hit by a car that probably was affected by the wind, cause it came a little over it's side of the road and knocked a piece of the reflector off our mirror. Oh well, at least we didn't flip our RV like they scare you with on the info folders they hand out.
Image on the right is a quick snap from Jade's camera.
We stopped along the way for a little shooting time. There was this mountain that had moss on it and it was so soft you could sleep on it.
Jade asked me to model for her and of course I was delighted and very honored to do so. She put me in a vintage dress, put a beautiful headpiece on my head and off we were. Of course I had to be barefoot in the photo and froze my ass of. But after seeing the shots she took none of that mattered anymore.
We all totally lost track of time and therefore had dinner at 10pm that first night. But none of that matters when you see the views that Iceland has to offer.
We stayed in the west for one night. Close by a field of sheep with their lambs and a little harbor.
We stopped along the way for a little shooting time. There was this mountain that had moss on it and it was so soft you could sleep on it.
Jade asked me to model for her and of course I was delighted and very honored to do so. She put me in a vintage dress, put a beautiful headpiece on my head and off we were. Of course I had to be barefoot in the photo and froze my ass of. But after seeing the shots she took none of that mattered anymore.
We all totally lost track of time and therefore had dinner at 10pm that first night. But none of that matters when you see the views that Iceland has to offer.
We stayed in the west for one night. Close by a field of sheep with their lambs and a little harbor.
RSS Feed