Lieke Anna | Storytelling Artist
  • Home
  • Portfolio
  • Boek Ruimte
  • Prints
  • Blog
  • Commissions
  • Events
  • About Lieke
  • Contact

Mogen we het nog moeilijk hebben?!

8/10/2020

0 Comments

 
Picture
Mogen we het nog wel moeilijk hebben?

Want als ik de insta perfect plaatjes en kapot vele quotes van ‘positiviteitsgoeroes’ in stories moet geloven doen we het als mens niet goed als we niet de zonnige kant van iedere situatie kunnen zien.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Mogen we het nog lastig vinden?

Want ik krijg het gevoel dat er geen ruimte is voor de strubbelingen, de tegenslagen, we de zoektocht niet mogen ervaren simpelweg omdat anderen ‘er’ al zijn. En ben je ‘er’ niet, dan moet je als ondernemer echt wel aan de coach om er te komen en waar de fuck is ‘er’ dan en waarom moeten we ambiëren om veel te verdienen en duizenden volgers te hebben en waarom is het dus nooit goed genoeg. Moet er altijd meer en beter en groter en verder. En kampen kuddes met mensen daardoor met gevoelens van minderwaardering, niet goed genoeg en perfectionisme.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Mogen we de donkere krochten van onze ziel wel voelen, laat staan, delen?
​

Want o wee als iemand denkt dat je het wel eens moeilijk hebt, wat ben je dan nog voor een halfbakken mens.
“Iedereen doet het zo goed en heeft het voor elkaar en ik niet, dus ik zal het wel niet goed doen.”
Fuck.
Dat.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
We zitten middenin een ontzettende turbulente tijd die door velen gepaard gaat met gevoelens van eenzaamheid, verdwaald zijn, het even niet weten, waar ik er absoluut een van ben.
Maar waar zijn die plaatjes?
Waar zijn die selfies?
Waar zijn die quotes?
Oh ja, die zijn er niet want die harken geen likes binnen.
Fuck.
Dat.
Again.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Donkerte is des levens.
Hier een beeld om dat even te onderstrepen.
Je bent niet alleen.
Wees een beetje lief voor jezelf.*
Je hoeft het niet goed te doen.*
Wat je doet.*
Is genoeg.*
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
*notes to self
Picture
Dit werk aan jouw muur?
Klik op de foto om direct naar mijn kunstwinkel te gaan voor een
l​imited edition afdruk die ik signeer en persoonlijk bij je kom afleveren <3 
Picture
0 Comments

Kunst afleveren, in Corona crisis tijden

3/6/2020

0 Comments

 
Picture
Work wise zijn er een aantal momenten waarop ik op mijn gelukkigst ben.
En vandaag mocht ik er daar eentje van ervaren.
Een paar weken geleden heb ik namelijk dit werk verkocht. De beste man belde me vorige week om af te spreken, ik lever mijn kunstwerken in Nederland en België namelijk aan huis af, stukje service en persoonlijk contact. Ik vind het fantastisch om te zien waar mijn kind komt te hangen.

Maargoed, terug naar de Belgische ondernemer. Hij belde me om te zeggen dat zijn vrouw verliefd was geworden op dit werk en dat het niet anders kon, dan dat ze in hun huis zou komen te hangen. Verrassing voor haar, was dat ik het werk zelf zou komen afleveren.
​
En die dag was vandaag.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Gewapend met een verklaring dat ik Belgisch grondgebied mag betreden reed ik in mijn Duster richting de grens.
De Belgische politieman met grappig hoedje, ik vind hun outfitjes zo leuk, hield me aan en zei; “Mevrouw, wat gaat u doen?!”.
Ik kom een kunstwerk afleveren meneer, zei ik.
Wilt u de papieren zien? “Nee hoor, rijd u maar verder”.
Ik zal er niet gevaarlijk of ziek hebben uitgezien. Dat stemde me gerust. Ik vond het namelijk best een beetje spannend om de grens over te gaan, maar voor dat beetje spanning en avontuur leef ik.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Aangekomen in een wijk met kasten van huizen parkeer ik mijn oranje waggie en bel aan. Ze doet open en springt letterlijk op en neer van geluk. We drinken koffie in de zon waar ze me vertelt hoe dit werk haar heeft geraakt toen ze het voor het eerst zag. Het hing bij iemand waar ze op bezoek was en ze wilde dat werk op dat moment van hem kopen en meenemen. Maar dat ging niet door. Ze moest en zou het zelf ook hangen in haar huis en dus kocht haar man hun eigen exemplaar.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
De zon brandt op onze huid, ze probeert de gigantische parasol te verrijden, zodat we in de schaduw kunnen zitten, maar van spanning mist ze een wieltje dat nog op de rem staat. Ik help haar. Ze is wat zenuwachtig vertelt ze. Tijdens een frisje na de koffie zegt ze dat ze “zo blij is dat ze haar idool mag ontmoeten.” Ongemakkelijk lach ik naar haar.
Ik? Een idool?
De Zeeuwse nuchterheid komt in me naar boven en wuift het weg. Maar haar lof en liefde over het werk komt binnen.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Haar hulp heeft een heerlijke lunch gemaakt.
Ja. Haar hulp. Zo groot is het huis ook. Een Marokkaanse soort van pannenkoek met groenten en zeevruchten.
Na de lunch is het dan eindelijk tijd om het werk uit te pakken. Dat moment had ze bewaard voor het laatst. Net voor ik vertrok. Misschien omdat het haar raakte toen ik het uitpakte en ze dat in haar alleenige veiligheid wilde toelaten, wetende dat ik zo zou opstappen. Misschien omdat ze ‘het beste voor lest’ wilde bewaren.
Ze is zichtbaar geraakt.
En bedankt me nog een keer.
​Waarna ze me lachend uitzwaait en ik met een glimlach mijn oranje Duster terug naar Nederland in stap.
Nieuwsgierig geworden naar de mogelijkheden om een werk van mij aan je muur te hangen?
Ik kom de kunstwerken graag persoonlijk bij je afleveren, bekijk hier alle beschikbare werken:

​Lieke Anna's Online Kunstwinkel
0 Comments

Verhalende Fotografie Experience Oktober 2019

15/10/2019

1 Comment

 
Dag 1: De Kennismaking

Het is vrijdag na middag, ik stap de woning binnen waar ik dit weekend mijn allereerste workshop weekend ga houden.
Gewapend met een auto vol boodschappen, tassen vol jurken en een hoofd vol anticipatie, zin en zenuwen loop ik rond in het prachtige authentiek en sfeervolle huisje in Waterlandkerkje, te Zeeuws-Vlaanderen. De regio waar ik geboren en getogen ben.

Over een kleine twee uur komen de vijf cursisten aan die dit weekend de sprong in het diepe wagen.
​De sprong die hen naar de diepte van hun fotografie zal leiden, waar ik ze in zal begeleiden.
Ik voel de druk, maar vooral de goede zin en moed om te beginnen.

Ik loop alle slaapkamers langs om ieder bed te voorzien van een notitieboek, het werkboek, wat chocolade en een persoonlijk kaartje.
Picture
Picture
Picture
Vanaf kwart over vijf druppelen de eerste cursisten binnen. De avond starten we met pizza, die ik eigenlijk had bedacht voor de laatste avond, maar de vriezer was te klein om ze allemaal in te stoppen. En dus eten we deze heerlijke weekend-maaltijd noodgedwongen iets eerder op.
​
We tasten elkaar een beetje af en wanneer de laatste dame is gearriveerd, de maagjes gevuld zijn en de thee gezet verplaatsen we ons naar de relaxte woonkamer waar ik mijn lezing geef en ze introduceer in mijn wereld van creëren. 
Daarna neem ik de planning door en na een wijntje vinden we allen ons bed in de karakteristieke Zeeuwse woning.

Dag 2: De diepte in

De volgende ochtend starten we na het ontbijt aan de keukentafel met het werkboek. Meteen duiken we de diepte in en blijkt dat sommige vragen simpel lijken, maar lastiger zijn te beantwoorden dan je aanvankelijk dacht.
Halverwege het werkboek en na wat gekraak in de hersentjes aan de tafel nemen we een pauze om een frisse wind door ons hoofd te laten waaien in de Zeeuwse polder.

De middag staat in het teken van verdere verdieping, opdrachten en daarna aan de slag met het opschrijven van eigen verhalen en concepten.

Ieder zoekt een eigen plekje op om dit in alle rust te doen, en ik ga op zoek naar een plekje om een demo in zelfportretfotografie te geven en beland zo in een Narnia look a like kleding kast.

Picture
Picture
Picture
Na mijn zelfportret demo, die iedereen vanuit de kamer van Wytske en Odile bekijkt (te zien op de foto hier links boven), gaat iedereen verder aan zijn eigen verhaal en duik ik de keuken in om een lekkere maaltijd voor te bereiden.
Het weekend is namelijk all-inclusive, zodat de cursisten zich nergens anders druk over hoeven te maken, dan hun eigen reis in de verhalen.

In de avond geef ik inzicht in mijn editing proces en laat ik zien hoe ik mijn signatuur aanbreng en wat mijn werkwijze is.
Ik doorloop een aantal van mijn PSD files en geef, waar gewenst, alle kennis die ik heb op het gebied van editing door.
Daarna, redelijk op tijd, naar bed, want de zondag staat in het teken van fotograferen!

Dag 3: Verhalen maken
​
Na het ontbijt arriveert Sarah, ons model voor de dag, en samen rijden we naar één van mijn favoriete locaties aan de Zeeuwse Kust: Het Zwin. Een prachtig natuurpark waar groen, duinen, strand en zee samenkomen en er ontelbaar mooie hoekjes zijn waar je kunt creëren.
Sommigen waren naar bed gegaan zonder voor opgezet plan, maar ik vind het bijzonder om te zien hoe iedereen vanochtend zich vastgebeten heeft in een verhaal, een gevoel, iets dat ze willen vastleggen en vangen deze dag. In dromen ontstaan, tijdens het ontbijt bedacht, of gisteren helemaal uitgeschreven. Iedereen heeft een plan en gaat al snel aan de slag om dat beeld te maken.

Ik fladder als vliegende keeper tussen de shoots door. Van de ene rode jurk, naar de volgende. Van de vloedlijn, naar het mossige groen. Van het voor het eerst instrueren van een model middels een verhaal, naar voor het eerst een zelfportret maken.
Het is een prachtig zicht en voelt als een creatieve broedplaats.
Picture
Picture
Picture
Er is iets moois aan anderen creatief te werk zien gaan. Zeker wanneer het vanuit zo'n betekenisvolle plek komt.
Ik ben dan ook ontzettend nieuwsgierig naar de mooie werken die er ongetwijfeld nog aan gaan komen!

Het was een bijzondere belevenis om een weekend lang aan de slag te gaan met deze leuke club om ze te helpen in hun reis in de fotografie en die diepere laag op te zoeken en te laten zien.

​Hier zijn wat lieve woorden van degenen die er bij waren: 

​"Tot in ieder klein detail was te voelen hoeveel van jezelf erin wilde leggen, net als in je beelden. Dat voelde heel warm en welkom
​

Ik kijk met een heel warm en voldaan gevoel terug op het afgelopen weekend.
Het heeft me inzichten gegeven en ook de ruimte om daar iets mee te doen.
​Ik ga de tips qua photoshop dan ook zeker wel oppakken en me daar nog meer in verdiepen.

- Sandra Koning

Picture
Picture
"Het weekend is heel hard binnengekomen in de positieve zin

Ontzettend bedankt voor de Experience. 
Mijn kijk op fotografie is enorm gedraaid. Niet meer het mooie plaatje van het model centraal maar het model onderdeel van een verhaal laten zijn..
Een waardevolle aanvulling in mijn gereedschapskist als fotograaf.
Ik ben heel blij teruggekomen en de beelden vliegen door mijn hoofd.."
​
​- Willem Meuter
"Ik heb echt een heel tof weekend gehad zeg

Ondanks dat het met 5 onbekenden was, vond ik het super! 
Wat ik mee ga nemen is dat de voorbereidingen voor een shoot, niet alleen ligt bij de locatie, styling en make-up maar zeker in het verhaal.
Wat wil je vertellen, wat is je boodschap of wat is het gevoel dat je mee wilt geven en hoe ga je daar dan weer iets tastbaars van maken. Wat kun je gebruiken en hoe geef je daar invulling aan."

- Karen Raedts-Knape
Picture
Picture
"Ik zou de ervaring zeker aanraden.
​

Al is het alleen maar om bewust te worden van je eigen kracht en je zwakheden!
​Deze zelfreflectie helpt je zoveel verder en gun ik iedereen! Ik kijk terug met een heel warm en positief gevoel. Ik heb nu ook een nieuwe missie, meer diepgang aanbrengen in m'n portretten. Ik ben er wel achter dat daar mijn creativiteit zit. Ik kan gewoon niet iets vanuit niets creëren, zo zit ik helaas niet in elkaar. Maar ik kan wel de mensen die ik portretteer nog meer karakter en diepgang meegeven!!"

​- Wytske van Urk

Dank aan Odile, Wytske, Willem, Karen & Sandra voor hun moedige sprong in het diepe van hun verhalen te midden van onbekenden. Jullie hebben het tot een prachtig succes gemaakt met jullie fijne energie!
Dank aan model Sarah de Schrijver voor het figureren in sommige van de verhalen.
Samen hebben we er een magisch weekend van gemaakt <3 
​
Picture
V.l.n.r.; Lieke Anna, Odile Aarts, Sandra Koning, Karen Raedts-Knape, Willem Meuter, Wytske van Urk, Sarah de Schrijver

Als eerste op de hoogte zijn wanneer de volgende Verhalende Fotografie Experience is? Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief

1 Comment

Why do I photography myself so much?

29/8/2019

0 Comments

 
Well hello there!
My name is Lieke Anna and I am a conceptual selfportrait artist! 
I have been photographing myself for over a decade and in this blogpost with YouTube video (scroll down if you're more into watching, than into reading)
​I'm going to tell you all about why I photograph myself so much.


It all started when I wanted to apply for college. All I had in my portfolio were images of my cats, chickens and the kids of the neighbors. I wanted to shake things up a bit, but I didn't want to bother anyone, so I decided to take some selfportraits.
I did not own a remote at that time, so all I had was the 10 second timer and off I went.

Asking someone to model for you felt like a way too great of a deal to me. Someone was investing their time and in return I of course wanted to give them some great images. The pressure of having to deliver content to someone else felt too big for me, so I continued to do selfportraits. 
After I got into college I got into contact with the online community of Flickr. A big pool of awesomely creative photographers that did things that I could only dream of. They definitely took selfportraiture to the next level. 
At that time the 365 projects were a big hit and I decided to join in on the commitment of photographing myself for a whole year. At least, that was the goal. I never made it past the one hundred mark. But the project did invite me to dive deeper into the conceptual part of photography. I didn't want to just create cool images, I really wanted to say something with them. Create a story. And so I experimented a lot in that stage. 
If you are interested to see how my art started, here's the link to my Flickr page (warning, it's very old and very ugly imagery ;) ) :
https://www.flickr.com/photos/lhaertjens/albums/72157622577256672

To me, selfportraiture is not about me being in the photo. It's just that I like to create by myself. I love to wander around and explore nature. I love to create without having the pressure of it having to turn out awesome (that's what I feel if someone's modelling for me). I love to experiment and try new things. And when doing selfportraits, you do not need anybody else. No excuses for you to not create!

Another reason why I adore selfportraiture is it clears my mind.
Creating for me, is a way of dealing with the struggles, emotions and tough things we encounter in life.
Creating is therapeutic.

If you want to give selfportraiture a go, a very handy tool is a remote control for your camera. That way you don't have to walk into the frame within however many seconds your camera grants you. Here are a few behind the scenes shots of where you can see me use that thang:

Behind the scenes of my remote control shots


Check out the video down here:
​

0 Comments

Overgave

12/6/2019

0 Comments

 
​
Haar kracht
Een pracht
Uit overmacht
​Van golven viel ze neer

Wangen zilt van tranen
Ogen aangedaan
Benen slappe slierten
Van het lange staan


Golf van besef 
Troebleerde haar zicht
Golf van leegte
Maakt dat ze ligt

Gedwongen
Toelatend
Gezwicht
Overgegeven
​
Picture

Verwar haar overgave niet met zwakte
Haar vallen niet met verloren
Ze komt voort uit kracht




Ze leerde dat golven niet te stoppen zijn
Hoe graag je dat soms wilt

Hoe harder je er tegen vecht
Hoe meer kracht je ze geeft

Hoe meer je overspoeld zult raken
Ondergedompeld en doorzeeft

De kracht zit in de overgave
In voelen dat je leeft



Het is donderdagavond, ik zit aan tafel tegenover mijn moeder.
We eten samen, zoals we de afgelopen weken regelmatig deden. 
In die weken ben ik vaker in mijn geboortedorp Breskens om samen te zijn met mama en mijn broer.
Het is inmiddels tien weken geleden dat Loe overleed en ik heb al minstens evenveel keer op deze manier tegenover mijn moeder gezeten tijdens het eten en toch voelde dit anders.
Mijn salade smaakte niet zoals hij moest smaken. Alsof er graten in zitten. Ik vecht iedere hap naar binnen en als hij er bijna in zit kijk ik mijn moeder aan en barst in huilen uit.
Mama zit tegenover mij aan tafel. Op de plek waar Loe altijd zat. (Waarom? Omdat we anders naast elkaar zouden zitten en dat is ook niet echt heel gezellig.) 
Golven aan emotie worden in beweging gebracht om er als zilte druppels uit te komen. Ze biggelen over mijn wangen. Het besef dat die plek nooit meer ingenomen zal worden door Loe doet pijn. Het zien van zijn gitaar in de woonkamer doet pijn. Het zien van de rouwkaart doet pijn. Het zijn in dit huis, zonder hem, doet pijn. Het besef dat mijn moeder alleen door moet zonder hem, doet pijn. Het valt op me en ik kan niet anders dan me eraan overgeven. En dat doet pijn. Dat betekent dat het echt is.

Wanneer ik in Tilburg zit.
Mijn eigen plekje.
Lukt het me om de realiteit van de gebeurtenissen te parkeren om zo toch aan werk toe te komen.
Om zo toch de draad van het 'normale' leven terug op te pakken. 
Maar nu ik hier ben.
En alles me eraan herinnert wat er is gebeurd en wat niet meer is. Kan ik niet anders dan de realiteit onder ogen zien en me overgeven aan verdriet.
Dat nooit lang duurt. Het zijn golven.
En na een kleine storm wordt de zee terug kalm, zodat we weer verder kunnen varen.
​In die boot, waarin ik niet wilde zitten. Maar niet meer uit kan.

Hoe harder ik tegen de boot vecht, hoe meer impact hij heeft.
En dus geef ik me stukje bij beetje over.
Aan die verdomde boot, met zijn barre overtocht.
Die hoe je het ook went of keert.
Gemaakt zal moeten worden.



0 Comments

Inspiration in loss

28/5/2019

0 Comments

 
It's Friday morning, 6 o'clock, the foghorn clings, I hear some birds in the distance.
I'm in bed, in my parental house.
The world is covered in a thick fog, just like our world has been in the past two weeks.
That Friday we found out that you had metastases in your abdomen and today, in 8 hours, you'll be dead
An unreal short amount of time with the surreal thought it'll be over in a few hours
Picture
29th of March '19
I wrote the paragraph above almost two months ago, on the day you died. The two weeks prior to that were covered in a thick fog and it would stay that way for another week.
Survival mode on. Taking care, planning, arranging. After all, he funeral had to be arranged. 
No room, no time, no space, for realizing, a sense of what had happened, or grief. That would occur later on.
At first I felt okay. The day after the beautiful farewell service where your favorite music was played live, gypsy music.
Two days before you left one of your favorite gypsy guitarist came to play some songs for you at the end of your bed. What an incredible day that was. 

3rd of April, the final day
Together with you buddies, my brother and mom we guided you to the center of a room. Which was weird. Because you were never the one to be the center of attention. But you just didn't have a choice now.
The hardest part for me was the final goodbye at the crematorium. The very last step in the proces of saying goodbye to your body. Your soul, your personality, your life, however you want to call it, had taken off a week earlier. Your physique was the last piece we could cling on to.

A tidal wave of sadness came from my toes and found it's way through my body to come out as tears, streaming down my cheeks. Just like it did that morning, when I saw you laying in the coffin. An image, just like several other moments in the past few heavy weeks, which can't be unseen. It was that moment that felt very real. There was nu escaping.
The closing of the coffin, before I physically did it, felt like locking you in. But now, now the moment was here, it felt like one of the last moments I was able to guide you. A moment in the process of farewell. 


Picture
The rainbow that appeared on the day of the farewell service; 3rd of April '19
Never had I experienced the loss of a loved one so closely. The entire process. From the very first message someone is sick, the extreme short period of being sick, the taking care of someone, to planning a funeral.
If you told me months, weeks or even days before that message, this would happen, I would have told you that I wouldn't be able to cope with such a thing. I would hide for something like this. I would fall to the ground, crying, not wanting to get up. Numbed and paralyzed. But the cliché is true. A person is always stronger than they anticipated. 

I know exactly when the change was made. 
Two days after the initial message about metastases I was at a friends house. That night I came home and there was a doctor with Loe. He was doing bad. Real bad. So badly he had to be hospitalized. Per ambulance he was brought to the hospital. Me and my mom drove there ourselves. I felt the emotions rising to the surface, but they didn't break my armor. I felt survival mode kick in, in that moment. There was no room for my sadness. Things had to be arranged.
Mom and I both hadn't eaten yet, it was almost ten o'clock. The most important thing was making sure that we had the things packed for Loe and that we made ourselves something to eat. 
​From that moment on, I have been in survival mode. 

Picture


​An awful lot has happened in those three weeks. It's incredibly surreal and hard to share how much.

I've written a lot. About the events, my feelings, the love, the sorrow, the courage and the powerlessness. And I knew this would be inspiration to create new work.​

The flower piece you see here on the left, is the piece that laid on the coffin of Loe. The day after the service me, my mom and my brother picked out flowers and twigs to dry. As a memory.
Two weeks after I had put the flowers in the biggest book I could find in Loe's room I got inspired and felt the urge to create.
Creating helpt me to process. Creating helps me put things in perspective. By creating something constructive from something that makes you feel so powerless. In this case, grief.

But the series I created is not about the sorrow. It is about the bravery and the courage I saw in Loe, but also in my mom, my brother and myself. About Loe's realism and courage in handling the situation. Which in return, strengthened us as well. 


Picture

His strength I could feel growing inside me
Like I had taken over
It rubbed off
His braveness, his realism, his courage
Out of fear of it evaporating, I clung on to all I had left
To find out
That it is inside of me

0 Comments
<<Previous

    Lieke Anna

    The stories behind the imagery

    Archief

    October 2020
    June 2020
    October 2019
    August 2019
    June 2019
    May 2019
    March 2019
    February 2019
    July 2018
    May 2018
    April 2018
    December 2017
    June 2017
    March 2017
    February 2017
    September 2016
    July 2016
    May 2016
    November 2015
    August 2015
    July 2015
    June 2015
    June 2014
    April 2014

    RSS Feed

    Categories

    All
    Behind The Scenes
    Book
    Conceptual
    Fromagi
    Iceland
    Personal
    Ruimte
    Travel
    USA Adventures
    Vlog
    Workshop

© Lieke Anna, 2021

Algemene Voorwaarden