Lieke Anna | Storytelling Artist
  • Home
  • Hoofd Stuk
  • Portfolio
  • Prints
  • Blog
  • Commissions
  • Events
  • Media
  • About Lieke
  • Contact

Waar je ook naartoe gaat, je neemt jezelf mee

17/1/2022

1 Comment

 
Blauwe Maandag tweeduizendtweeëntwintig. Bedacht door een psycholoog die er een formule op nahield om te kunnen berekenen wanneer de meest depressieve dag van het jaar zou zijn. En op deze manier uitkwam op de derde maandag van Januari.

Nu denk ik niet dat een exacte dag ieder jaar de meest depressieve kan zijn. Want ik weet niet hoe het bij jou was vanochtend, maar hier kwam er een prachtig zonnetje aan de horizon naar boven gekropen en dat maakt voor mij vaak een groot verschil in hoe het gemoed die dag start.
Maar hey. Dat ben ik.

Wat ik wel prachtig vind aan Blue Monday is dat het een vaste dag is om aandacht te vragen voor sombere gevoelens, donkere gedachten, depressie, voor het niet lekker in je vel zitten. Dat is iets wat ik alleen maar kan toejuichen. ​
​

Gouden randje

Blue Monday heeft voor mij persoonlijk een gouden randje, omdat ik op deze dag vier jaar geleden zanger Stef Bos ontmoette op het depressiegala in theater de Verkadefabriek in Den Bosch. Ik stond er met een werk, Stef trad op. Hij liep na een soundcheck de zaal uit, zag mijn werk, was geraakt, we raakten aan de praat. Een aantal weken later gingen we uit eten en twee jaar later brachten we ons boek uit. Niet echt een reden om depressief van te worden.

Maar dat is ook de crux.
Depressie is niet altijd gelinkt aan een gebeurtenis.

Het enige wat ik kan doen, is mijn ervaring met je delen. En op deze manier mijn steentje bijdragen aan het doorbreken van het ongemak dat er omheen hangt. Ik noem het bewust geen taboe, omdat ik het idee heb dat er steeds meer en opener over gepraat wordt en het daardoor ook steeds minder voelt als een taboe. 

Wel is het fijn om ervaringen van anderen te lezen, te horen, te zien. Om zo tot de conclusie te kunnen komen, dat hoe alleen jouw strijd en pad door de donkerte ook voelt. Je bent het niet. ​
Picture

"Via mijn werk breng ik boodschappen die ik zelf het hardste nodig heb om te horen"

Met terugwerkende kracht was mijn depressie al een lange tijd aan het sluimeren, maar zat mijn lijf zo vast in haar overlevingsstand dat die gevoelens niet naar de oppervlakte kwamen. In de afgelopen drie jaren verloor ik mijn stiefvader aan kanker en kreeg mijn moeder een beroerte waardoor ze halfzijdig verlamd raakte en nu in een verzorgingstehuis woont. Wekenlange onzekerheden volgden en omdat er geen partner meer was, viel de zorg, het geregel, op de schouders van mij en mijn broer. 
Een mens kan veel hebben. Veerkracht is oersterk en behulpzaam. Maar is ook bedoelt als overbrugging, niet als permanente staat van zijn. De overlevingsstand heeft een functie, maar op een gegeven moment is die directe aanleiding niet meer zo prangend aanwezig. 
Ik heb moeite gehad met uit die overlevingsmodus te komen. Ik zat er zo diep in, dat ik op momenten zo veel voelde dat ik niet meer wilde voelen en met momenten niets meer voelde dat ik niet meer wist dat ik er was. 
Pas toen ik bij iemand die dicht bij me staat zag dat je ook radicaal voor jezelf kunt kiezen en je op die rem kunt gaan staan viel bij mij het kwartje. En dat klinkt als een mooie openbaring, maar dat was een extreem pijnlijke. Want dat betekende, toegeven dat het even niet ging. Dat het oké is om dingen uit je handen te laten vallen en alles in staat te stellen van herstel. En dat betekent accepteren dat je het moeilijk hebt. Wat haaks staat op hoe ik mezelf heb lopen presenteren. 
Het masker dat alle donkerte wel 'even' omtovert tot een film of zelfportretten met tekstjes en gedichten.
Het masker dat zegt dat het moeilijk is, maar er ook licht aan het einde van de tunnel is.
De grap is. Dat ik via mijn werk vaak boodschappen breng die ik zelf het hardste nodig heb om te horen.
​Oh de ironie.

​
Het was donker in mijn hoofd. Ik kon geen keuzes meer maken. Wist niet meer wat goed voor me was. Ik wist ergens diep van binnen dat ik hieruit zou kunnen komen, maar A, ik durfde er niet op te hopen, want het voelde oneindig en B, ik wist dat het hard werken zou betekenen en ik was zo ontzettend moe dat ik geen idee had waar te beginnen.

Dus boekten ik en mijn depressie een ticket naar Madeira. Noem het dapper, noem het vluchten, maar ik knijp er tussenuit is wat Acda en de Munnik zou mooi zingen.
​En zo voelde het ook. 

Madeira was mistig. De wegen waren er kronkelig en eng.
De bergen hoog. De zee woest. De bomen gebogen.
De vergezichten prachtig.

Ik besloot te doen waarvan ik wist dat het me misschien wel eens ergens een beetje zou kunnen helpen. En dat is buiten zijn. Wandelen. Nieuwe plekken ontdekken. En maken.
Picture
Madeira gaf me een sprankje hoop. En dat was alles wat ik nodig had om de wil te vinden om het nog niet geplaveide pad terug naar mezelf te gaan bewandelen. 

Ervaring leert, dat gevoel altijd vertraagd is bij het hebben van een depressie. Het in stand houden van gezonde gewoontes duurt lang voordat het haar vruchten afwerpt, waardoor opgeven op de loer kan liggen en ik heb absoluut dagen dat ik wakker word en denk: "vandaag niet". Op die dagen geef ik mezelf de kans om dat gevoel kwijt te raken door rustig op te staan, te ontbijten en te kijken of het gevoel blijft. 
Voor mij persoonlijk is het een dunne lijn tussen door blijven gaan, die grens over en het toch doen of toegeven aan dat het vandaag even niet gaat. Omdat de 'vandaag even niet' voor mij de angst van terugval naar helemaal onderin heeft. 
Maar dat bewustzijn helpt. 

Weten dat een ochtend, een halve dag, een hele dag, of een weekend je niet slecht voelen niet betekent dat je onderaan begint.
Want er zijn al zoveel bergen verzet.

Er zijn duizend-en-één tips die mensen geven om uit een depressie te komen. Sommigen vind ik fijn. Anderen niet. Het is een ontzettend persoonlijk proces, omdat de aanleiding, de gevoelens, de gedachten, en wat past heel persoonlijk is.
Het enige wat ik kan doen, is delen wat voor mij helpend is.

Het eerste wat ik daarover wil delen is dat ik heel veel naar binnen ben gekeerd de afgelopen weken. Ik ben er van overtuigd dat een depressie, een (emotionele) burn-out, niet lekker in je vel zitten, je veel kan leren over jezelf wanneer je bereid bent om te luisteren en te verkennen. Is dat makkelijk? Nee. Is het fijn? Niet altijd. Is het confronterend? Absoluut. Gaat het je helpen? Daar ben ik van overtuigd.

Dit is een stap die ik pas kon zetten toen het me lukte om weer wat dingen te ondernemen. Daarvoor zit denk ik het terug in beweging komen.
Een depressie is een handrem die alles stil legt. Het verlamt. Op alle mogelijke gebieden. En het antigif voor verlamming is beweging. Voor de één begint dat met opstaan. Voor de ander met aankleden. Voor mij betekende het iedere dag naar buiten. In het begin zomaar even. Nu begin ik de dag met kwartiertje wat oefeningen en later op de dag 5000 stappen. Er is geen goed of fout hier. Het is denk ik vooral belangrijk dat je in beweging komt. Op wat voor manier dat voor jou haalbaar is.
Door te bewegen activeer je je brein. Mocht je daar meer over willen weten, neuropsycholoog Erik Scherder heeft hier hele interessante en inspirerende gratis lezingen over die online te vinden zijn.

En hoe ongelooflijk moeilijk en kut en graag je het ook niet wilt doen. Praat erover. Met iemand. Dat kan iemand zijn die dicht bij je staat, een huisarts, een POH-GGZ, een psycholoog, een vriend van het internet. Maar delen is helen.
Je hoeft het niet alleen te doen. Je valt er niemand mee lastig en het is oké.


Picture
Onderdeel van terug tot mezelf komen is maken.
Delen. Buiten zijn. Langzaam opbouwen. Vallen. Loslaten. Huilen. Schrijven. Vertrouwen. Verliezen. Wandelen. Stilte. Opstaan. Affirmaties. Koken. Praten.
Ben ik er? Nee. Maar vraag me af of we er ooit zijn. Al zou dat een onderwerp voor een geheel nieuwe blog kunnen zijn.
Maar ik voel wel dat ik iets aan het bouwen ben. Intern. En dat is een krachtig gevoel. Dat ook soms ver te zoeken is. Want laten we wel eerlijk blijven. Het is geen rechte lijn terug naar de oppervlakte vanuit de diepte. Maar als je de reis kunt bekijken door de ogen vanuit nieuwsgierigheid in plaats van door angst, is het best de moeite waard.
1 Comment

De dag dat ik mijn moeder kwijtraakte

19/6/2021

2 Comments

 

19.06.20
De dag dat ik mijn moeder kwijtraakte

Het is halverwege juni 2020
Twintig minuten voordat ik naar mijn ochtend-afspraak moet, wanneer mama’s bloeddruk in rust
stand veel te hoog is. Ze belt de huisarts en tijdens dat gesprek gaat het helemaal mis. Haar spraak valt weg.
Haar mondhoek hangt. Ik neem de telefoon over, bel 112 en vanaf dan stappen we een donkere film in, die
snel en traag tegelijk gaat.

Een film met twee verhalen. Het verhaal van mama en haar, zo zal blijken, meerdere tijdbommen in haar hoofd,
​die van een zelfverzekerde en onafhankelijke vrouw, een rolstoel gebonden bewoner in een zorgcentrum maakte.
En het verhaal van mij en mijn broer.
Wij krijgen tijdens deze donkere periode te horen, dat mama's (en oma's) tijdbom mogelijk erfelijk is.

Wat zou je doen, wanneer je de boodschap krijgt, dat jouw hoofd mogelijk levensgevaarlijk kapot is?
Dat je mogelijk een tijdbom in je hoofd hebt, die ieder moment kan barsten?
Over dit verhaal, deze reis, dit afschuwelijke, onzekere en ethische dilemma, maak ik de documentaire: Hoofd. Stuk.
Instinctief ben ik begonnen mezelf te filmen, hiervan zie je stukjes terug in deze teaser.


Picture
Het is een lange reis. Deze film.
Een pittige reis.
En het is een giga leertraject wat ik mag afleggen.

Zo'n belangrijk en impactvol project waar ik met veel liefde al maanden aan werk, onder liefdevolle en daadkrachtige begeleiding van mijn mentor Susanne Opstal. Zonder haar had ik het nooit op deze manier kunnen doen, het maken van deze film.
En door haar weet ik nu zeker dat het een film wordt die de kijker gaat raken en waar ik met trots aan werk, die ik straks met een film crew tot leven mag brengen en die ik met liefde zal delen en naar zal kijken!
2 Comments

Ik kreeg op mijn flikker op de mooiste dag

31/3/2021

1 Comment

 
Dubbel geparkeerd liet ik mijn Dacia Duster op de stoep achter in de binnenstad van Utrecht , terwijl ik met ‘No Man’s Land’ bij Phoenix Opleidingen naar binnen liep. Een instituut voor wie bereid is naar binnen te keren, die eerder werk van mij aanschaften en deze gebruiken bij hun lessen in bijvoorbeeld reflectie en de maskers die we dragen.
Ik was in de veronderstelling dat ik alleen het werk zou afgeven, maar ik liep het monumentale gebouw binnen en vond daar een klas van plusminus twintig mensen. Vooraan de klas nam ik plaats en werd me gezegd dat ik werd verwacht en ze benieuwd waren naar mijn verhaal. Ad hoc gaf ik een mini lezing over wat ik maak, maar vooral waarom ik maak. Ik schudde de woorden uit mijn mouw alsof ik gister nog voor een groep stond. Het voelde zo bizar normaal om weer onder een groep mensen te zijn en te kunnen vertellen. Na de inleiding over het werk, onthulde ik haar. Ten overstaande van twintig gezichten en veertig ogen tilde ik het werk uit zijn kartonnen doos en zag hoe deze ogen het werk in zich opnamen.
Nu ben ik iemand die kwetsbaarheid niet schuwt, maar dit was een nieuw level. Directe feedback in de vorm van zíén en voelen wat een werk doet was magisch. Mijn knieën knikten toen een aantal cursisten vertelden wat het werk met ze deed. Het raakte me.
Picture

Na de mini lecture liep ik naar mijn oranje rakker waar een BOA me tegemoet fietste. Ik kreeg, terecht, op mijn flikker. Ik gaf toe dat ik inderdaad te lang op de knipper had gestaan voor de deur. Ik lachte mijn vriendelijkste lach. Fijn weekend, zei de BOA, niet meer doen hè?
En met een glimlach, zonder boete vervolgde ik mijn tour de kunstwerk om ‘Eden’ af te leveren.
Een lieve dame vertelde dat ze het als cadeau aan zichzelf had aangeschaft. Als herinnering dat ze groots mag zijn, de groei mag omarmen.
Tranen welden op toen ik het werk onthulde en dat is het meest mooie en ‘dichtbije’ wat ik met mijn werk kan doen. Als ook de reden dat ik mijn kunstwerken persoonlijk aflever. De gesprekken die het op gang brengt gaan vaak snel diep en zijn prachtig. Voor beide partijen heel bijzonder.
Picture
Picture
Ook investeren in een kunstwerk?

Klik op deze zin om een kijkje te nemen in mijn online kunstwinkel,
​waar ik onder andere deze werken aanbied in gelimiteerde oplage.

Die ik persoonlijk bij je thuis kom afleveren 
1 Comment

Internationale Vrouwendag

8/3/2021

2 Comments

 
Picture
Het is vandaag internationale vrouwendag.
En ik heb altijd een beetje moeite met die dagen waarop iets aandacht ‘moet’ krijgen.
Moederdag, waarop je je moeder een cadeau, extra liefde of aandacht moet geven.
Complimentendag (de dag waarop ik ben geboren notabene!) waarop je iemand een complimentje geeft.
Er is zelfs een orgasmedag (hallo???!).

Ik ben namelijk nogal een eigenwijze drol die doet waar ze zin heeft, wanneer ze daar zin in heeft en niet omdat het op deze specifieke dag moet.
Maar vandaag voelde ik toch de drang om even iets te delen. Op deze zonnige lente dag, terwijl ze regen af gaven.
​Maart roert zijn staart he?

Er zijn periodes waarin alles voor de wind gaat. Fantastische projecten die opgevolgd worden door nog meesterlijke projecten. Positieve dingen die maar aan lijken te komen waaien. Alleen komt iets natuurlijk nooit aanwaaien. Men vergeet dat je daar gewoon zelf keihard voor moet knokken.

Natuurlijk is er een fractie geluk in het spel. Maar het gaat voornamelijk om kansen creëren, kansen zien en vooral kansen grijpen.
Dat is een heerlijk pad om te bewandelen! Maar wat als dat pad ineens niet meer zo goed voelt? Wat als je even niet meer weet op welk pad je loopt, of welke kant je uit wilt gaan? Wat als je het gewoon eventjes niet meer weet?
Dat is toch helemaal ok?
Je mag het toch ook even kwijt zijn?

Maar dat voelt niet zo. Het voelt alsof het alleen maar goed mag gaan. Je alleen maar successen mag delen. Het voelt alsof het altijd, 100% fantastisch moet zijn. En laten we eerlijk zijn, dat is het nooit. Nee, ook niet bij jou. Ook niet bij Beyonce en ook niet bij de koningin. We hebben allemaal momenten dat we het even niet meer weten. En ik wilde alleen maar even zeggen, dat het ok is als je het even niet meer weet. Neem die tijd om uit te vinden wat je wilt doen. Neem die tijd om te kijken welke kant je op wilt gaan. Want zoals mijn moeder altijd tegen me heeft gezegd: “Kind, er is geen beslissing in je leven waar je niet op terug kunt komen. Behalve het krijgen van een kind.”

Dus ook al vond je vorig jaar dat je de meest fantastische job op de wereld had en het mooiste huis.
Is het heus ok als je dit jaar zou willen verhuizen en zou willen kappen met die baan.
Waar je dan naartoe gaat?
Dat bepaal je lekker zelf!
En weet je het nog niet?
Dan neem je de tijd om dat uit te zoeken.
Want dat mag!
Ik vind het namelijk een doodeng idee, dat je nu al zou weten hoe de komende tien jaar eruit zou gaan zien.
Ik ga voor avontuur.
Nieuwe belevenissen.
En de onzekerheid die daarbij komt kijken?
​Die vreet ik er bij op.
2 Comments

Mogen we het nog moeilijk hebben?!

8/10/2020

1 Comment

 
Picture
Mogen we het nog wel moeilijk hebben?

Want als ik de insta perfect plaatjes en kapot vele quotes van ‘positiviteitsgoeroes’ in stories moet geloven doen we het als mens niet goed als we niet de zonnige kant van iedere situatie kunnen zien.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Mogen we het nog lastig vinden?

Want ik krijg het gevoel dat er geen ruimte is voor de strubbelingen, de tegenslagen, we de zoektocht niet mogen ervaren simpelweg omdat anderen ‘er’ al zijn. En ben je ‘er’ niet, dan moet je als ondernemer echt wel aan de coach om er te komen en waar de fuck is ‘er’ dan en waarom moeten we ambiëren om veel te verdienen en duizenden volgers te hebben en waarom is het dus nooit goed genoeg. Moet er altijd meer en beter en groter en verder. En kampen kuddes met mensen daardoor met gevoelens van minderwaardering, niet goed genoeg en perfectionisme.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Mogen we de donkere krochten van onze ziel wel voelen, laat staan, delen?
​

Want o wee als iemand denkt dat je het wel eens moeilijk hebt, wat ben je dan nog voor een halfbakken mens.
“Iedereen doet het zo goed en heeft het voor elkaar en ik niet, dus ik zal het wel niet goed doen.”
Fuck.
Dat.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
We zitten middenin een ontzettende turbulente tijd die door velen gepaard gaat met gevoelens van eenzaamheid, verdwaald zijn, het even niet weten, waar ik er absoluut een van ben.
Maar waar zijn die plaatjes?
Waar zijn die selfies?
Waar zijn die quotes?
Oh ja, die zijn er niet want die harken geen likes binnen.
Fuck.
Dat.
Again.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Donkerte is des levens.
Hier een beeld om dat even te onderstrepen.
Je bent niet alleen.
Wees een beetje lief voor jezelf.*
Je hoeft het niet goed te doen.*
Wat je doet.*
Is genoeg.*
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
*notes to self
Picture
Dit werk aan jouw muur?
Klik op de foto om direct naar mijn kunstwinkel te gaan voor een
l​imited edition afdruk die ik signeer en persoonlijk bij je kom afleveren <3 
Picture
1 Comment

Kunst afleveren, in Corona crisis tijden

3/6/2020

2 Comments

 
Picture
Work wise zijn er een aantal momenten waarop ik op mijn gelukkigst ben.
En vandaag mocht ik er daar eentje van ervaren.
Een paar weken geleden heb ik namelijk dit werk verkocht. De beste man belde me vorige week om af te spreken, ik lever mijn kunstwerken in Nederland en België namelijk aan huis af, stukje service en persoonlijk contact. Ik vind het fantastisch om te zien waar mijn kind komt te hangen.

Maargoed, terug naar de Belgische ondernemer. Hij belde me om te zeggen dat zijn vrouw verliefd was geworden op dit werk en dat het niet anders kon, dan dat ze in hun huis zou komen te hangen. Verrassing voor haar, was dat ik het werk zelf zou komen afleveren.
​
En die dag was vandaag.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Gewapend met een verklaring dat ik Belgisch grondgebied mag betreden reed ik in mijn Duster richting de grens.
De Belgische politieman met grappig hoedje, ik vind hun outfitjes zo leuk, hield me aan en zei; “Mevrouw, wat gaat u doen?!”.
Ik kom een kunstwerk afleveren meneer, zei ik.
Wilt u de papieren zien? “Nee hoor, rijd u maar verder”.
Ik zal er niet gevaarlijk of ziek hebben uitgezien. Dat stemde me gerust. Ik vond het namelijk best een beetje spannend om de grens over te gaan, maar voor dat beetje spanning en avontuur leef ik.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Aangekomen in een wijk met kasten van huizen parkeer ik mijn oranje waggie en bel aan. Ze doet open en springt letterlijk op en neer van geluk. We drinken koffie in de zon waar ze me vertelt hoe dit werk haar heeft geraakt toen ze het voor het eerst zag. Het hing bij iemand waar ze op bezoek was en ze wilde dat werk op dat moment van hem kopen en meenemen. Maar dat ging niet door. Ze moest en zou het zelf ook hangen in haar huis en dus kocht haar man hun eigen exemplaar.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
De zon brandt op onze huid, ze probeert de gigantische parasol te verrijden, zodat we in de schaduw kunnen zitten, maar van spanning mist ze een wieltje dat nog op de rem staat. Ik help haar. Ze is wat zenuwachtig vertelt ze. Tijdens een frisje na de koffie zegt ze dat ze “zo blij is dat ze haar idool mag ontmoeten.” Ongemakkelijk lach ik naar haar.
Ik? Een idool?
De Zeeuwse nuchterheid komt in me naar boven en wuift het weg. Maar haar lof en liefde over het werk komt binnen.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Haar hulp heeft een heerlijke lunch gemaakt.
Ja. Haar hulp. Zo groot is het huis ook. Een Marokkaanse soort van pannenkoek met groenten en zeevruchten.
Na de lunch is het dan eindelijk tijd om het werk uit te pakken. Dat moment had ze bewaard voor het laatst. Net voor ik vertrok. Misschien omdat het haar raakte toen ik het uitpakte en ze dat in haar alleenige veiligheid wilde toelaten, wetende dat ik zo zou opstappen. Misschien omdat ze ‘het beste voor lest’ wilde bewaren.
Ze is zichtbaar geraakt.
En bedankt me nog een keer.
​Waarna ze me lachend uitzwaait en ik met een glimlach mijn oranje Duster terug naar Nederland in stap.
Nieuwsgierig geworden naar de mogelijkheden om een werk van mij aan je muur te hangen?
Ik kom de kunstwerken graag persoonlijk bij je afleveren, bekijk hier alle beschikbare werken:

​Lieke Anna's Online Kunstwinkel
2 Comments
<<Previous

    Lieke Anna

    The stories behind the imagery

    Archief

    January 2022
    June 2021
    March 2021
    October 2020
    June 2020
    October 2019
    August 2019
    June 2019
    May 2019
    March 2019
    February 2019
    July 2018
    May 2018
    April 2018
    December 2017
    June 2017
    March 2017
    February 2017
    September 2016
    July 2016
    May 2016
    November 2015
    August 2015
    July 2015
    June 2015
    June 2014
    April 2014

    RSS Feed

    Categories

    All
    Behind The Scenes
    Book
    Conceptual
    Fromagi
    Iceland
    Personal
    Ruimte
    Travel
    USA Adventures
    Vlog
    Workshop

© Lieke Anna, 2021

Algemene Voorwaarden