Mogen we het nog wel moeilijk hebben?

Want als ik de insta perfect plaatjes en kapot vele quotes van ‘positiviteitsgoeroes’ in stories moet geloven doen we het als mens niet goed als we niet de zonnige kant van iedere situatie kunnen zien.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Mogen we het nog lastig vinden?

Want ik krijg het gevoel dat er geen ruimte is voor de strubbelingen, de tegenslagen, we de zoektocht niet mogen ervaren simpelweg omdat anderen ‘er’ al zijn. En ben je ‘er’ niet, dan moet je als ondernemer echt wel aan de coach om er te komen en waar de fuck is ‘er’ dan en waarom moeten we ambiëren om veel te verdienen en duizenden volgers te hebben en waarom is het dus nooit goed genoeg. Moet er altijd meer en beter en groter en verder. En kampen kuddes met mensen daardoor met gevoelens van minderwaardering, niet goed genoeg en perfectionisme.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Mogen we de donkere krochten van onze ziel wel voelen, laat staan, delen?
​
Want o wee als iemand denkt dat je het wel eens moeilijk hebt, wat ben je dan nog voor een halfbakken mens.
“Iedereen doet het zo goed en heeft het voor elkaar en ik niet, dus ik zal het wel niet goed doen.”
Fuck.
Dat.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

Nieuwsgierig geworden naar de mogelijkheden om een werk van mij aan je muur te hangen?
Ik kom de kunstwerken graag persoonlijk bij je afleveren, bekijk hier alle beschikbare werken:

​Lieke Anna's Online Kunstwinkel

V.l.n.r.; Lieke Anna, Odile Aarts, Sandra Koning, Karen Raedts-Knape, Willem Meuter, Wytske van Urk, Sarah de Schrijver

It all started when I wanted to apply for college. All I had in my portfolio were images of my cats, chickens and the kids of the neighbors. I wanted to shake things up a bit, but I didn't want to bother anyone, so I decided to take some selfportraits.
I did not own a remote at that time, so all I had was the 10 second timer and off I went.

Asking someone to model for you felt like a way too great of a deal to me. Someone was investing their time and in return I of course wanted to give them some great images. The pressure of having to deliver content to someone else felt too big for me, so I continued to do selfportraits. 
After I got into college I got into contact with the online community of Flickr. A big pool of awesomely creative photographers that did things that I could only dream of. They definitely took selfportraiture to the next level. 
At that time the 365 projects were a big hit and I decided to join in on the commitment of photographing myself for a whole year. At least, that was the goal. I never made it past the one hundred mark. But the project did invite me to dive deeper into the conceptual part of photography. I didn't want to just create cool images, I really wanted to say something with them. Create a story. And so I experimented a lot in that stage. 
If you are interested to see how my art started, here's the link to my Flickr page (warning, it's very old and very ugly imagery ;) ) :
https://www.flickr.com/photos/lhaertjens/albums/72157622577256672

To me, selfportraiture is not about me being in the photo. It's just that I like to create by myself. I love to wander around and explore nature. I love to create without having the pressure of it having to turn out awesome (that's what I feel if someone's modelling for me). I love to experiment and try new things. And when doing selfportraits, you do not need anybody else. No excuses for you to not create!

Another reason why I adore selfportraiture is it clears my mind.
Creating for me, is a way of dealing with the struggles, emotions and tough things we encounter in life.
Creating is therapeutic.

If you want to give selfportraiture a go, a very handy tool is a remote control for your camera. That way you don't have to walk into the frame within however many seconds your camera grants you. Here are a few behind the scenes shots of where you can see me use that thang:

Het is donderdagavond, ik zit aan tafel tegenover mijn moeder.
We eten samen, zoals we de afgelopen weken regelmatig deden. 
In die weken ben ik vaker in mijn geboortedorp Breskens om samen te zijn met mama en mijn broer.
Het is inmiddels tien weken geleden dat Loe overleed en ik heb al minstens evenveel keer op deze manier tegenover mijn moeder gezeten tijdens het eten en toch voelde dit anders.
Mijn salade smaakte niet zoals hij moest smaken. Alsof er graten in zitten. Ik vecht iedere hap naar binnen en als hij er bijna in zit kijk ik mijn moeder aan en barst in huilen uit.
Mama zit tegenover mij aan tafel. Op de plek waar Loe altijd zat. (Waarom? Omdat we anders naast elkaar zouden zitten en dat is ook niet echt heel gezellig.) 
Golven aan emotie worden in beweging gebracht om er als zilte druppels uit te komen. Ze biggelen over mijn wangen. Het besef dat die plek nooit meer ingenomen zal worden door Loe doet pijn. Het zien van zijn gitaar in de woonkamer doet pijn. Het zien van de rouwkaart doet pijn. Het zijn in dit huis, zonder hem, doet pijn. Het besef dat mijn moeder alleen door moet zonder hem, doet pijn. Het valt op me en ik kan niet anders dan me eraan overgeven. En dat doet pijn. Dat betekent dat het echt is.

Wanneer ik in Tilburg zit.
Mijn eigen plekje.
Lukt het me om de realiteit van de gebeurtenissen te parkeren om zo toch aan werk toe te komen.
Om zo toch de draad van het 'normale' leven terug op te pakken. 
Maar nu ik hier ben.
En alles me eraan herinnert wat er is gebeurd en wat niet meer is. Kan ik niet anders dan de realiteit onder ogen zien en me overgeven aan verdriet.
Dat nooit lang duurt. Het zijn golven.
En na een kleine storm wordt de zee terug kalm, zodat we weer verder kunnen varen.
​In die boot, waarin ik niet wilde zitten. Maar niet meer uit kan.

Hoe harder ik tegen de boot vecht, hoe meer impact hij heeft.
En dus geef ik me stukje bij beetje over.
Aan die verdomde boot, met zijn barre overtocht.
Die hoe je het ook went of keert.
Gemaakt zal moeten worden.