V.l.n.r.; Lieke Anna, Odile Aarts, Sandra Koning, Karen Raedts-Knape, Willem Meuter, Wytske van Urk, Sarah de Schrijver

It all started when I wanted to apply for college. All I had in my portfolio were images of my cats, chickens and the kids of the neighbors. I wanted to shake things up a bit, but I didn't want to bother anyone, so I decided to take some selfportraits.
I did not own a remote at that time, so all I had was the 10 second timer and off I went.

Asking someone to model for you felt like a way too great of a deal to me. Someone was investing their time and in return I of course wanted to give them some great images. The pressure of having to deliver content to someone else felt too big for me, so I continued to do selfportraits. 
After I got into college I got into contact with the online community of Flickr. A big pool of awesomely creative photographers that did things that I could only dream of. They definitely took selfportraiture to the next level. 
At that time the 365 projects were a big hit and I decided to join in on the commitment of photographing myself for a whole year. At least, that was the goal. I never made it past the one hundred mark. But the project did invite me to dive deeper into the conceptual part of photography. I didn't want to just create cool images, I really wanted to say something with them. Create a story. And so I experimented a lot in that stage. 
If you are interested to see how my art started, here's the link to my Flickr page (warning, it's very old and very ugly imagery ;) ) :
https://www.flickr.com/photos/lhaertjens/albums/72157622577256672

To me, selfportraiture is not about me being in the photo. It's just that I like to create by myself. I love to wander around and explore nature. I love to create without having the pressure of it having to turn out awesome (that's what I feel if someone's modelling for me). I love to experiment and try new things. And when doing selfportraits, you do not need anybody else. No excuses for you to not create!

Another reason why I adore selfportraiture is it clears my mind.
Creating for me, is a way of dealing with the struggles, emotions and tough things we encounter in life.
Creating is therapeutic.

If you want to give selfportraiture a go, a very handy tool is a remote control for your camera. That way you don't have to walk into the frame within however many seconds your camera grants you. Here are a few behind the scenes shots of where you can see me use that thang:

Het is donderdagavond, ik zit aan tafel tegenover mijn moeder.
We eten samen, zoals we de afgelopen weken regelmatig deden. 
In die weken ben ik vaker in mijn geboortedorp Breskens om samen te zijn met mama en mijn broer.
Het is inmiddels tien weken geleden dat Loe overleed en ik heb al minstens evenveel keer op deze manier tegenover mijn moeder gezeten tijdens het eten en toch voelde dit anders.
Mijn salade smaakte niet zoals hij moest smaken. Alsof er graten in zitten. Ik vecht iedere hap naar binnen en als hij er bijna in zit kijk ik mijn moeder aan en barst in huilen uit.
Mama zit tegenover mij aan tafel. Op de plek waar Loe altijd zat. (Waarom? Omdat we anders naast elkaar zouden zitten en dat is ook niet echt heel gezellig.) 
Golven aan emotie worden in beweging gebracht om er als zilte druppels uit te komen. Ze biggelen over mijn wangen. Het besef dat die plek nooit meer ingenomen zal worden door Loe doet pijn. Het zien van zijn gitaar in de woonkamer doet pijn. Het zien van de rouwkaart doet pijn. Het zijn in dit huis, zonder hem, doet pijn. Het besef dat mijn moeder alleen door moet zonder hem, doet pijn. Het valt op me en ik kan niet anders dan me eraan overgeven. En dat doet pijn. Dat betekent dat het echt is.

Wanneer ik in Tilburg zit.
Mijn eigen plekje.
Lukt het me om de realiteit van de gebeurtenissen te parkeren om zo toch aan werk toe te komen.
Om zo toch de draad van het 'normale' leven terug op te pakken. 
Maar nu ik hier ben.
En alles me eraan herinnert wat er is gebeurd en wat niet meer is. Kan ik niet anders dan de realiteit onder ogen zien en me overgeven aan verdriet.
Dat nooit lang duurt. Het zijn golven.
En na een kleine storm wordt de zee terug kalm, zodat we weer verder kunnen varen.
​In die boot, waarin ik niet wilde zitten. Maar niet meer uit kan.

Hoe harder ik tegen de boot vecht, hoe meer impact hij heeft.
En dus geef ik me stukje bij beetje over.
Aan die verdomde boot, met zijn barre overtocht.
Die hoe je het ook went of keert.
Gemaakt zal moeten worden.

Het is vrijdagmorgen, 6 uur, de misthoorn klinkt, ik hoor wat vogels fluiten in de verte.
Ik lig in bed, in mijn ouderlijk huis.
De wereld is gehuld in een dichte mist, net als onze wereld de afgelopen twee weken.
​Die vrijdag kregen we te horen dat er uitzaaiingen waren in je buik en vandaag, over 8 uur, ben je dood.
Een onwerkelijk korte tijd met een surreële gedachte dat het over een paar uur over is.
​

​
​Nog nooit had ik een verlies van een dierbare zo dicht op de huid meegemaakt. Het gehele proces. Van de allereerste boodschap dat iemand ziek is, het extreem korte ziektebed, het verzorgen, tot het plannen van een uitvaart. 
Als je me maanden, weken of dagen voor die boodschap had verteld dat dit zou gebeuren had ik je gezegd dat ik dit niet aan zou kunnen. Dat ik me zou verstoppen voor een boodschap als deze. Dat ik op de grond zou gaan janken. Verdoofd en verlamd.
Maar het cliché is waar. Een mens is altijd sterker, dan hij aanvankelijk dacht.

Ik weet nog precies wanneer de kentering was. Twee dagen na de eerste boodschap over uitzaaiingen was ik bij een vriendinnetje. Die avond kwam ik thuis en was er een dokter bij Loe. Het ging slecht. Erg slecht. Zo slecht, dat hij opgenomen moest worden. Per ambulance werd hij naar het ziekenhuis gebracht. Ik reed samen met mama achteraan. Ik voelde emoties opborrelen, maar ze braken niet door mijn pantser. Ik voelde op dat moment de overlevingsmodus als het ware aan gaan. Er was even geen plek voor mijn verdriet. Er moesten dingen geregeld worden.
Mam en ik hadden beide nog niet gegeten, het was tegen tienen. Het belangrijkste was zorgen dat de spullen voor Loe geregeld waren en we voor onszelf iets te eten meenamen.
Vanaf dat punt heb ik in de overleving gezeten. 
​

Afgelopen donderdag was ik te gast bij het live televisie programma Tijd voor Max dat iedere werkdag op NPO 1 uitgezonden wordt tussen 17:10 en 17:50!

Ik wist al een aantal weken dat het zou gebeuren en had me uiteraard goed voorbereid. Dagen van te voren al nagedacht over wat ik aan zou doen, hoe ik mijn haar wilde hebben en vooral wat ik wilde delen met Nederland.
Tijdens deze RUIMTE reis met Stef hebben we al op een aantal plekken ons verhaal mogen delen over de samenwerking in de vorm van ons boek, maar dit waren vooral radio optredens. Dit ging om televisie. Beeld. En dat vond ik zowel erg spannend als onwijs te gek, omdat dit betekende dat mijn beelden GEZIEN zouden gaan worden! Hetgeen ik het aller vetst vind. 

Twee dagen voor de uitzending had ik een telefonisch voorgesprek met een redactrice van Omroep Max om door te spreken wat er van me verwacht werd daar en wat ik kon verwachten. We bespraken de samenwerking, de aantocht naar het boek maar waar ik het allermeest blij mee was, was dat het erop leek dat er ook genoeg tijd zou zijn voor mij om mijn visie te delen aan de hand van de uitleg van een aantal beelden. Onwijs spannend, maar iets waar ik enorm blij mee was!
Ook de redactrice vroeg me hoe ik tot mijn beelden kwam en omdat dit een vraag is die mij regelmatig gesteld word (niet geheel onverwacht, wanneer je mijn surrealistische werken soms ziet) leek het me een tof idee om 1 foto van begin tot einde te laten zien. Ik maakte een kleine video waarin 'When you fall again' van allereerste foto in 10 stappen tot het eind resultaat te zien is. Ik was blij verrast dat er ruimte was om deze ook daadwerkelijk te laten zien tijdens de uitzending!

Op donderdag 28 Februari was het dan zo ver. De dag van onze uitzending!
In de ochtend heb ik de laatste finishing touches aangebracht aan mijn vernieuwde webshop en vanaf 11 uur ben ik in 'Max-modus'  gegaan. Uitgebreid douchen, haar krullen, make-upje, jurk aan, lunchen en dan richting studio 23 Hilversum.
Het is een bijzonder tafereel. Zo'n televisie optreden. Vanaf het moment dat je aankomt beland je in een gestructureerde dans waarin de stappen je verteld worden en je begeleid wordt door ervaren coaches. 
Ik werd naar kleedkamer acht begeleid waar zowel mijn naam als Stef's naam op de deur stond. Niet veel later vervolgde ik mijn dans richting de visagie kamer, waar ik mocht aangeven welke look ik wilde hebben. 'Niet teveel, maar wel een rode lip'  was mijn suggestie. Mensen die me kennen, zullen beamen dat ik niet van de heftige looks ben, maar ik zal zelden zonder lijkkleur gespot worden.
Daarna was het wachten. Wachten tot de studio klaar was om ons te ontvangen. En terwijl de minuten voorbij dansten, begonnen bij mij de zenuwen toch wel te komen. Ik ijsbeerde een beetje door de kamer toen Elies de kamer in kwam om ons stukje door te nemen. Ik wist precies welke volgorde ze aanhielden, welke foto's ze zouden bespreken en welke vragen gesteld werden en dat zorgde voor een kleine error in mijn hoofd. Wat ga ik zeggen? Waarover wil ik uitweiden? Wat voor boodschap wil ik overbrengen? Welke woorden ga ik gebruiken? Wat durf ik wel te zeggen?

Gelukkig had ik daar niet heel veel tijd meer voor, want niet veel later kwam de meneer van de techniek de microfoon installeren. Zo'n profi ding, dat achter je horen zit, met zo'n spice girls rietje en dan zo'n kastje wat onder je jurk aan je bh vastgemaakt wordt. Voordat we verzocht werden om mee te lopen naar de studio kwam Martine zich even voorstellen, heel lief! En niet veel later liepen we richting de studio, waar we aan tafel werden gezet en het publiek al aanwezig was. 

Bijzonder tafereel om aan een tafel te zitten, waar je 24 uur daarvoor nog naar keek op je beeldscherm thuis. Het is een open deur, maar het ziet er dan toch echt heel anders uit!
Boven de camera met de autocue stond een klok die aftelde tot het moment dat we live gingen. Dat gingen we drie keer. Twee keer om een aankondiging te doen die in de reclame getoond werd en de laatste keer voor de start van het programma. 
De klamme handjes waren aanwezig, maar ik weet dat ik onder druk kan presteren dus dat probeerde ik te herhalen in mijn hoofd tijdens de opnames. 

Stef en ik zaten namelijk aan het einde van de uitzending, dus ik had lang de tijd om te zenuw-pezen. Maar ik deed mijn best om dat zo goed mogelijk verborgen te houden. Nu ik het interview terug heb gekeken zie ik wel aan mijn strakke lippen dat ik een beetje onder spanning sta, maar mensen die me niet kennen, zullen dat niet herkennen.

Ik ben ontzettend blij met het verhaal dat ik heb mogen delen bij Tijd voor Max. Ik kreeg de ruimte en tijd om over mijn werk te vertellen, mijn visie te delen en mijn werk werd groots op het scherm getoond en dat is een van de meest fantastische dingen die ik tot nu toe in mijn carrière heb meegemaakt. Dat ik mijn boodschap over je kwetsbaarheid delen in deze tijd mag verspreiden op zo'n platform vind ik heel bijzonder en ben ik ontzettend dankbaar voor.

Heb je de uitzending gemist? Ik heb het deel van Stef en mij in een video gestopt en deze kun je hieronder bekijken.
​

Het plan was om een vlog te maken over deze heerlijke gebeurtenis, maar dat is helaas niet gelukt omdat ik sommige stukken niet mocht filmen en andere niet kon filmen. Maar! Ik heb wel wat leuke behind the scenes beelden in mijn hoogtepunten van mijn stories op Instagram. Je vind mij hier: www.instagram.com/liekeanna of @LiekeAnna

❤️
​